Unio Mystica

Gezegende, is het nodig om in detail een probleem te communiceren dat ik had en dat ik in gedachten al aan u als mijn liefhebbende meester heb overgedragen, voor hulp en begeleiding? Kan ik het nu als uw probleem beschouwen in plaats van het mijne?

Subuddha, je kunt me absoluut vertrouwen. Vergeet je probleem, ik heb het genomen. Het kan steeds weer de kop opsteken: je zult je voortdurend moeten herinneren dat je het aan mij gegeven hebt, dat je er niet meer aan moet denken, niet meer, dat het niets met jou te maken heeft.
En wanneer je dat met DIT probleem kunt doen, zul je een sleutel kunnen vinden. Dan kun je het met AL je problemen doen. Problemen worden nooit opgelost, ze worden altijd opgeheven. Ze zijn het ook niet waard om opgelost te worden; je moet ze overstijgen.

Tombe van Soefi dichter en meester Hafez in Shiraz

Dit is een van de essentiële onderdelen van ADAB: geef je problemen over aan je meester en vergeet ze. Dan ben je er klaar mee, dan gaat het jou niets aan.
En onthoud, het is niet dat het mijn probleem wordt — ik weet niet eens wat jouw probleem is. En het is niet zo dat ik me zorgen maak over jouw probleem en me er druk over maak en dat ik er niet van kan slapen – helemaal niet! Ik ben gewoon een excuus zodat jij je probleem kunt laten vallen. Door het te laten vallen, ga je eraan voorbij. Door het te laten vallen gebeurt er iets in jou: door het te laten vallen gebeurt er vertrouwen, intelligentie. In dat laten vallen komt de energie die vast zat aan het probleem vrij. Je wordt vitaler, je pulseert met nieuwe energie en je kunt hoger stijgen. Problemen worden nooit opgelost, maar je kunt ze wel overstijgen. En als je ze voorbij bent, zijn ze niet langer wezenlijk, zijn ze irrelevant.

Ik ben alleen maar een excuus, ik doe niets. Maar door mij kun je wonderen verrichten. En Subuddha kan het, hij HEEFT die kwaliteit. Het ligt niet in ieders vermogen om het te doen, maar ik heb in Subuddha’s ogen gekeken en ik heb het gevoeld, dat hij weet hoe hij zich moet overgeven.
En ik vraag niet om je geld aan mij te overhandigen. Ik vraag gewoon: Overhandig mij je problemen, overhandig al je ziekten aan mij, overhandig al je pathologieën aan mij over. En in dat overhandigen zelf zul je ontlast zijn, zul je vrij zijn.

Meer: Osho, Unio Mystica Vol 1 #10 deel 3

Deze weken staan in het teken van de soefi’s. Osho bespreekt de poëzie van de Perzische mystieke dichter Hakim Sanai. Vorige afleveringen hiervan zijn te vinden op Unio Mystica.

Morarji Desai heeft in een interview aan Sunday gezegd: ‘Osho legt de nadruk op de socialisering van vrouwen. Hij zei: “Net zoals prostituees gesocialiseerd worden, wil hij dat alle vrouwen gesocialiseerd worden.”
Hij heeft ook gezegd: ‘Osho gaat nog verder en zegt dat het huwelijk niet nodig is. Osho pleit ook voor vrije seks.’
Wat zegt u ervan, geliefde meester?

Morarji Desai is een seksist. Vrouwen zijn geen eigendom, hoe kunnen ze dus publiek of privé zijn? Wat is een man, publiek of privé? Als mannen geen publiek eigendom of privé eigendom hoeven te zijn, waarom zouden vrouwen dan publiek eigendom of privé-eigendom moeten zijn? Het hele idee is gebaseerd op seksistische houdingen.
Morarji Desai vertegenwoordigt alles wat verrot is in het menselijk verleden. Dit zijn de twee houdingen die mannen over vrouwen hebben ingenomen; beide zijn verkeerd.

Karl Marx en Engels hebben hier enig inzicht in. Ze zeggen dat toen het eigendom van dingen ontstond, tegelijkertijd het eigendom van vrouwen ontstond. De man-vrouw relatie ontstond als bijproduct van privébezit. Vandaar dat Marx en Engels voorstander waren van het socialiseren van vrouwen. Dat is van de ene stommiteit naar de andere, maar het basisidee is hetzelfde, dat de vrouw eigendom is. Of ze behoort haar hele leven toe aan een bepaalde man, dan is ze een echtgenote. Of ze is eigendom van een man voor één enkele nacht, dan is ze een prostituee.
Wat is het verschil tussen een prostituee en een echtgenote? Het ene is een tijdelijke regeling, de ander is iets permanenter. Het huwelijk is een permanente vorm van prostitutie; diep van binnen is het niet anders. Vandaar dat huwelijk en prostitutie allebei samen hebben bestaan.

.Als je je erin verdiept, is het het huwelijk dat prostitutie heeft gecreëerd. En prostitutie zal nooit uit de wereld verdwijnen tenzij het huwelijk verdwijnt; het is de schaduw van het huwelijk. Sterker nog, prostituees hebben het huwelijk gered. Het is een veiligheidsmaatregel: de man kan eens in de zoveel tijd, voor de verandering eens naar een andere vrouw gaan, een prostituee, om zo zijn huwelijk en de duurzaamheid ervan te redden.
Dat is wat er door de eeuwen heen is gedaan. De prostituee was er om jou en je huwelijk te redden. Dus als je huwelijk op de klippen liep, kon je altijd naar de prostituee gaan. Als je je verveelde bij je vrouw, als je haar beu was, gewoon om opgefrist te worden, kon je naar de prostituee gaan en dan ging het weer lekker met je eigen vrouw. De prostituee was een soort vakantie.

Mensen die denken dat prostitutie tegen het huwelijk is, hebben het helemaal mis. Prostitutie is de andere kant van dezelfde medaille: aan de ene kant is het huwelijk, aan de andere kant is het prostitutie. Daarom bestaat het huwelijk al minstens vijfduizend jaar, maar zijn mensen niet in staat geweest om van prostitutie af te komen – dat kunnen ze niet. Er is een logische relatie, ze zijn van elkaar afhankelijk. Als prostitutie simpelweg gestopt wordt, zullen huwelijken uit elkaar vallen. De prostituee is als een lijm, ze helpt je om je niet te vervelen met je vrouw. Maar beide zijn gebaseerd op het idee van eigendom.

   In China was het eeuwenlang de regel dat een man niet als een moordenaar werd beschouwd als hij zijn vrouw doodde. Hij kon niet gestraft worden door de rechtbank, omdat de vrouw zijn eigendom was. Het is je recht om je stoel te vernielen, of als je je huis wilt slopen hoeft niemand anders zich ermee te bemoeien.
Eeuwenlang is de vrouw als eigendom beschouwd. In India heb je er zelfs woorden voor: de vrouw staat bekend als NARI SAMPATTI, het vrouwelijk eigendom. Wanneer een meisje trouwt, wordt er gezegd dat de vader het meisje cadeau doet: KANYADAN. De vrouw is als een ding behandeld. Daar ben ik tegen.

Wie heeft Morarji Desai verteld dat ik wil dat vrouwen gesocialiseerd worden? Dat moet zijn gevolgtrekking zijn geweest. Ik heb dat nooit gezegd. Het is niet nodig om te socialiseren, want dat is weer vrouwen op een onmenselijke manier behandelen. Dat was het idee van Engels en Marx, omdat ze reactionair waren. Ze reageerden tegen privébezit. Dus net zoals fabrieken genationaliseerd, gesocialiseerd en eigendom van de staat moesten worden, op precies dezelfde manier zou alles wat privé was eigendom moeten zijn van de samenleving. Ze stelden voor dat de vrouw eigendom van de maatschappij zou worden. Alles wat eigendom was van personen moest nu eigendom worden van de staat of van de maatschappij.

Ik ben geen communist, ik ben een anti-communist. Mijn hele benadering is dat de vrouw geen ding is, de vrouw is een mens, net zo goed als Morarji Desai.
Niemand hoeft iemand anders te bezitten. Noch de man hoeft de vrouw te bezitten, noch hoeft de vrouw de man te bezitten. Het hele idee van eigendom is lelijk, gewelddadig en vernederend. Ik heb dit nooit gezegd. Maar er gaan duizend en één geruchten in dit land over mij, wat ik zeg, wat ik hier doe. Dit is iets vreemds. Die mensen komen nooit hier om te zien wat er gebeurt; ze blijven in de geruchten geloven.

Ten eerste: de vrouw is anders dan de man, maar niet ongelijk. Ze heeft gelijke rechten. Het verschil is er en het verschil is mooi en het verschil moet je onderhouden.
Nu is er een tendens in het Westen om het verschil te vernietigen. En altijd wanneer er iets in de mind begint te gebeuren, heeft dat onmiddellijk invloed op het lichaam. De Westerse vrouw verliest veel vrouwelijkheid. Vooral van de vrouwenemancipatie komt het idee: vernietig de verschillen, alleen dan kun je gelijk zijn.

Dat is onzin. Je kunt verschillend EN gelijk zijn. De roos is anders dan de lotus, maar ze hebben evenveel recht om in de zon te staan en om in de wind en de regen te staan; ze hebben evenveel recht om te bestaan. Ze zijn verschillend en hun verschil is mooi; het maakt het leven rijk, het geeft afwisseling.
Mannen en vrouwen ZIJN verschillend en ze moeten verschillend blijven, want dat is de reden voor hun aantrekkingskracht tot elkaar. Als ze teveel op elkaar gaan lijken verliezen ze die aantrekkingskracht. Ze moeten lijnrecht tegenover elkaar staan, ze moeten zo ver mogelijk van elkaar afstaan, zodat het mysterie blijft bestaan en het verlangen om elkaar te ontdekken blijft.

Meer: Unio Mystica Vol 1 #10 deel 2

Image by Awala Micheal from Pixabay

Deze weken staan in het teken van de soefi’s. Osho bespreekt de poëzie van de Perzische mystieke dichter Hakim Sanai. Vorige afleveringen hiervan zijn te vinden op Unio Mystica.

Een paar experimenten van Henry Tajfel aan de Universiteit van Bristol hebben onverwachte resultaten opgeleverd. Schooljongens in de leeftijd van veertien tot vijftien jaar werden onderworpen aan een snelle en psychologische neptest; daarna kreeg elke jongen te horen dat hij ofwel een ‘Julius persoon’ was of een ‘Augustus persoon’ was. Er werd geen uitleg gegeven over de kenmerken van de Julius of Augustus mensen, noch wisten de jongens wie de andere leden van hun groep waren. Niettemin identificeerden ze zich snel met hun fictieve groep, trots dat ze een Julius of een Augustus persoon waren, in die mate dat ze bereid waren om financiële offers te brengen ten gunste van hun anonieme groepsbroeders en om ongemak te veroorzaken in het andere kamp. 

Tajfel zegt dat je iemands gedrag voorspelbaar kunt veranderen, alleen maar door hem te vertellen dat hij bij een groep hoort – zelfs een groep waarvan hij nog nooit heeft gehoord. Bijna automatisch geeft de deelnemer in deze experimenten de voorkeur aan anonieme leden van zijn eigen groep en, als hij de kans krijgt, zal hij waarschijnlijk zijn best doen om leden van een andere groep te benadelen.
Mensen zullen opkomen voor de groep waarin ze zijn ingedeeld, zonder enige indoctrinatie over wie er nog meer in de groep zitten of wat de kwaliteiten van de groep zouden moeten zijn.
Alleen door de volledige betekenis te begrijpen van de positieve en snelle neiging van menselijke wezens om zich te identificeren met elke groep waarin ze zich bevinden, kan men een stevige basis leggen van waaruit men op zoek kan gaan naar de oorsprong van vijandigheid.

Deze experimenten van Henry Tajfel zijn van enorm belang. Mensen houden ervan om erbij te horen. En wanneer iemand als Jezus komt, ontwortelt hij je uit je groep. Jezus komt en hij neemt je mee uit je gemeenschap van de Joden. Hij begint iets nieuws, dat geen verleden heeft, geen geschiedenis, geen respectabiliteit. Hij begint gewoon vanaf ABC.
Die paar mensen die Jezus volgden moeten wel integer zijn geweest, anders zouden ze hem niet gevolgd zijn — want Jezus volgen betekende dat ze geen deel meer zouden uitmaken van de Joodse gemeenschap waarin ze waren geboren en geïndoctrineerd, en waartoe ze altijd hadden behoord. En ze waren er altijd trots op geweest dat ze Joden waren, het uitverkoren volk van God. Ze hadden altijd geloofd dat ze speciale mensen waren.
Nu komt hier de zoon van een timmerman, Jezus, zonder iets van belang in zijn verleden, een zwerver, en hij begint een groep mensen om zich heen te verzamelen.

Deze groep is zo nieuw dat het tijd zal kosten voor mensen om erbij te horen; dat zal pas gebeuren als Jezus er niet meer is. Maar als Jezus weg is, is het zinloos. Ongeveer tweehonderd, driehonderd jaar nadat Jezus stierf, begon het christendom zelf een speciale groep worden. Toen waren mensen blij om erbij te horen. Nu zijn miljoenen blij om bij het Christendom te horen. Mensen horen er graag bij. 
Als je nu naar mij toekomt, zul je je verbondenheid verliezen. Je zult alleen komen te staan. En je gaat met iemand mee die geen verleden heeft, geen traditionele steun. Het zal een absoluut nieuwe onderneming zijn, riskant. Het is een gok. En mensen horen zelfs graag bij fictieve groepen — wat te zeggen van religies?

Arthur Koestler zegt: ‘Ik vond deze experimenten van Henry Tajfel buitengewoon onthullend, niet alleen op theoretische gronden, maar ook om persoonlijke redenen, die verband houden met een episode uit mijn kindertijd die me me altijd heeft verbaasd en geamuseerd.
Op mijn eerste schooldag, vijf jaar oud, in Boedapest, Hongarije, kreeg ik van mijn toekomstige klasgenoten de cruciale vraag: ‘Ben je een MTK of een FTC?’ 
Dat waren de initialen van twee toonaangevende voetbalteams, eeuwige rivalen om het kampioenschap van de competitie, zoals elke schooljongen wist — behalve ik, die nog nooit naar een voetbalwedstrijd was geweest. Maar het was ondenkbaar om zo’n vreselijke onwetendheid te bekennen, dus antwoordde ik met hooghartige zekerheid: ‘MTK, natuurlijk!’

En zo was de teerling geworpen: voor de rest van mijn jeugd in Hongarije, en zelfs toen mijn familie naar Wenen verhuisde, bleef ik een vurige en trouwe supporter van MTK. En mijn hart gaat nog steeds naar hen uit, helemaal aan de andere kant van het IJzeren Gordijn. Bovendien hebben hun roemrijke blauw-wit gestreepte shirts nooit hun magie verloren, terwijl de vulgaire groen-witte strepen van hun onwaardige rivalen me nog steeds met afschuw vervullen.
Ik ben zelfs geneigd te geloven dat deze vroege bekering ertoe heeft bijgedragen dat blauw mijn favoriete kleur is geworden. De lucht is immers blauw, een primaire kleur, terwijl groen slechts het product is van zijn vermenging met geel. Ik lach misschien wel om mezelf, maar de emotionele band, de magische band, is er nog steeds en het zou regelrechte godslastering zijn om mijn loyaliteit van de blauw-witte MTK te verleggen naar de groen-witte FTC.

Echt, we nemen onze loyaliteiten over als besmettelijke ziektekiemen. Erger nog, we gaan onbewust van deze pathologische aanleg, die de mens van de ene historische ramp in de andere lokt, door het leven.
Je komt naar me toe — je hebt je hele leven al bij een groep gehoord. Je bent een hindoe, een mohammedaan, een christen, een jood geweest. En dit zijn geen gewone groepen zoals voetbalteams — ze indoctrineren, vanaf het allereerste begin beginnen ze je te conditioneren. Er zit een grote conditionering in je.

Meer: Osho, Unio Mystica Vol. 1 #10 deel 1

Image by bottomlayercz0 from Pixabay 

Deze weken staan in het teken van de soefi’s. Osho bespreekt de poëzie van de Perzische mystieke dichter Hakim Sanai. Vorige afleveringen hiervan zijn te vinden op Unio Mystica.

Er is geen ik en geen jij. Dit is ADAB, Soefi’s noemen het ADAB: in de aanwezigheid van de meester zijn, zien en voelen dat er geen ik en geen jij is.
Voel het nu! Ik ben hier niet alleen om met je te praten over grootse dingen, ik ben hier om je te laten proeven van die grootse dingen. Zelfs als je er voor een enkel moment niet bent als jij, en je mij niet los van jou ziet, als we zelfs voor een enkel moment worden overbrugd – op dat moment zul je grote zegeningen zien neerdalen. Dat is de genade van het samenzijn met een meester.

En het is gemakkelijker om je ‘ik’ en ‘jij’ te laten vallen bij een meester dan ergens anders. Waarom? Waarom kan je het nergens anders laten vallen? Omdat ergens anders twee personen het moeten laten vallen en het ingewikkeld zal worden. En twee personen zullen het tegelijkertijd moeten laten vallen, alleen dan kan er een vluchtig moment van vreugde zijn. Met de meester is het mogelijk omdat er aan één kant, de kant van de meester, geen ‘ik’ is, geen ‘jij’. Dus het halve werk is al gedaan. Nu ligt het alleen nog aan jouw kant. Dus wanneer je je ‘jij’, je ‘ik’ kunt laten vallen, ben je onmiddellijk in contact, ben je onmiddellijk overbrugd.
De meester is een afwezigheid. Wanneer je een afwezigheid wordt, lossen twee nullen in elkaar op. Twee nullen kunnen niet gescheiden blijven. Twee nullen zijn geen twee nullen; twee nullen worden één nul.

Een paar dagen geleden zei ik nog dat er van mijn kant geen relatie is, de relatie tussen een meester en een leerling is eenrichtingsverkeer. Chetna heeft me een prachtige brief geschreven waarin ze zeigt: ‘U hebt het heel mooi gezegd, het was een pil met een suikerlaagje, maar hij is in mijn keel blijven steken.’
Chetna, drink een beetje meer van mij, zodat het door je keel heen kan. Drink een beetje meer van mij, drink een beetje meer van deze afwezigheid, drink een beetje meer van degene die NIET is. Ik begrijp het, het doet pijn. Het is een bittere pil, ook al is hij met een suikerlaagje bedekt. Het doet pijn om te voelen dat de relatie alleen van jouw kant komt en niet van de kant van de meester. Je zou willen dat de meester jou ook nodig heeft. Je zou willen dat ik tegen je zei: ‘Ik heb je nodig, ik hou heel veel van je.’
Ik begrijp je behoefte, maar dat zal niet echt zijn. Ik kan alleen zeggen: ‘Ik heb je niet nodig, ik hou van je.’

Behoefte bestaat alleen bij het ego. Ik kan geen relatie met jou aangaan, omdat ik niet ben. Je kunt met mij in relatie treden, omdat jij er nog steeds bent. Omdat jij er bent kun je een relatie met me blijven aangaan, maar die relatie zal slechts zo-zo, lauw blijven.
Als jij ook verdwijnt zoals ik verdwenen ben, dan zal er een ontmoeting zijn – geen relatie, maar een samensmelting. En relatie kan niet bevredigen. Je hebt zoveel relaties gekend: wat is daardoor gebeurd? Je hebt liefgehad, je bent vrienden geweest, je hebt je moeder en vader liefgehad, je broer en zus, je hebt je vrouw liefgehad, je man, je vrouw. Je hebt zo vaak liefgehad, je hebt zo vaak relaties gecreëerd. En weet je, elke relatie laat een bittere smaak in je mond achter. Het maakt je niet tevreden. Het bevredigt je misschien even, maar dan is er weer ontevredenheid. Misschien troost het je, maar opnieuw blijf je achter in de kilte van eenzaamheid.
Relatie is niet het echte. Het echte is gemeenschap, het echte is versmelting. Wanneer je een relatie aangaat, ben je afgescheiden, en in afscheiding blijft het lelijke, kwaadaardige en kwelling scheppende ego achter. Het verdwijnt alleen in de versmelting.

Dus, Chetna, drink een beetje meer van mijn afwezigheid, drink een beetje meer van mijn liefde die jou niet nodig heeft. En dan zal de pil door je keel gaan en zul je in staat zijn hem te verteren. En er zal een dag komen, de grote dag, waarop jij ook van mij zult houden en mij niet nodig zult hebben.
Wanneer twee personen van elkaar houden en beiden elkaar niet nodig hebben, krijgt de liefde vleugels. Het is niet meer gewoon, het is niet meer van deze wereld, het behoort tot het hogere. Het is transcendentaal.

Meer: Osho, Unio Mystica Vol. 1 #9 deel 3

Deze weken staan in het teken van de soefi’s. Osho bespreekt de poëzie van de Perzische mystieke dichter Hakim Sanai. Vorige afleveringen hiervan zijn te vinden op Unio Mystica.

IK BEN BANG DAT JULLIE OP DE WEG VAN VERTROUWEN
ALS EEN SCHELE ZIJN DIE DUBBEL ZIET,
OF ALS EEN DWAAS DIE RUZIE MAAKT
OVER DE VORM VAN EEN KAMEEL.

ALS HIJ JULLIE VERGIF GEEFT,
BESCHOUW HET DAN ALS HONING
EN ALS HIJ JULLIE BOOS MAAKT,
BESCHOUW HET DAN ALS BARMHARTIGHEID.

Sanai zegt: Wees niet als een schele die dubbel blijft zien, en wees niet als een dwaas die ruzie maakt over de vorm van een kameel. Er zijn mensen die denken dat de kameel beter gemaakt had kunnen worden, beter gevormd. De kameel is perfect zoals hij is, de wereld is perfect zoals hij is – en ga niet onnodig zitten argumenteren.
Je hebt mensen die blijven denken dat als ZIJ de wereld hadden gemaakt, het een betere wereld zou zijn geweest. Als zij de wereld hadden gemaakt, dan hadden ze dit gedaan en dan hadden ze dat gedaan. Er zou geen ziekte zijn geweest, er zou geen dood zijn geweest, er zou geen lelijkheid zijn geweest, er zou geen domheid zijn geweest. En het ziet er zo logisch uit: ja, als er een wereld is waar geen ziekte bestaat, hoe mooi zal die niet zijn!

Maar weet je? Als er geen ziekte is, zal er ook geen gezondheid zijn. Weet je dat wel?  Als er geen lelijkheid is, zal er ook geen schoonheid zijn. Weet je dat? – Als er geen doornen zijn, zullen er ook geen bloemen zijn. Weet je dat? Als er geen dood is, zal er ook geen leven zijn. Je kunt geen leven hebben zonder dood. En als je een leven zonder dood zou kunnen hebben, zou het volkomen saai zijn; je zou er op geen enkele manier van af kunnen komen.

Er wordt een verhaal verteld over Alexander de Grote toen hij naar het Oosten ging. Hij had gehoord dat er in de woestijn een bepaalde grot was waar hij doorheen zou gaan en dat daar een kleine vijver met nectar was. Als je van die nectar zou drinken, zou je onsterfelijk worden.
En het verhaal is prachtig. Alexander kwam daar aan en ging de grot binnen. Hij was zo ontzettend gelukkig – denk je eens in hoe gelukkig jij zou zijn geweest in zijn plaats! De nectar was er: nog even en hij zou onsterfelijk zijn. Hij sloeg zijn handen in elkaar en net toen hij wilde gaan drinken, zei een kraai die op de rots zat: ‘Wacht eens even!’
Alexander was verbaasd – een kraai die sprak? Hij vroeg: ‘Wat wil je zeggen?’
De kraai zei: ‘Eén ding maar, daarom zit ik hier. Ik heb uit deze poel gedronken: nu zit ik hier al miljoenen jaren. Ik wil sterven. Het enige idee dat me vierentwintig uur per dag bezighoudt is dat van de dood. Ik wil van dit verrotte lichaam af, maar dat lukt me niet. Ik heb het geprobeerd maar niets lukt. Ik heb vergif ingenomen maar het lukt niet. Ik ben van de bergen af gevallen, het lukt niet. Ik ben in het vuur gegaan, het wil niet branden. Nu is er geen manier om te sterven – en ik ben moe.
Denk je eens in: miljoenen jaren lang moet ik elke dag dezelfde steeds herhalende onzin blijven doen. En zelfs in de toekomst is er geen hoop. Ik zal nooit kunnen sterven, ik kan geen zelfmoord plegen en ik ben moe van het leven! Dus dit is nu mijn missie: Ik zit hier om het andere mensen te beletten.’
En er wordt gezegd dat Alexander even moest nadenken, het idee om de nectar te drinken liet varen en de grot uit haastte – bang om in de verleiding te komen om ervan te drinken.

Zonder de dood zou het leven een onmogelijk ondraaglijke last zijn. De dood verlicht. En het is door ziekte dat je het gevoel hebt gezond te zijn. Het is vanwege de donkere nacht dat de ochtend er zo mooi uitziet.
Het bestaan is duaal en het bestaan is onvolmaakt. Maar het is door onvolmaaktheid dat er groei is. Als iedereen perfect was, zou er geen groei zijn. Dan zou de wereld een kerkhof zijn; er zou nooit iets groeien.

Meer: Osho, Unio Mystica Vol. 1 #9 deel 2

Image by Enrique from Pixabay

Deze weken staan in het teken van de soefi’s. Osho bespreekt de poëzie van de Perzische mystieke dichter Hakim Sanai. Vorige afleveringen hiervan zijn te vinden op Unio Mystica.

KWAAD EN GOED VOOR DE WIJZE MAN
STIJGEN BEIDE BOVEN GOED UIT.

GEEN KWAAD KOMT OOIT VAN GOD;
ALS JE OOIT DENKT KWAAD VAN HEM TE ZIEN KOMEN,
KUN JE HET MAAR BETER ALS GOED BESCHOUWEN.

IK BEN BANG DAT JULLIE OP DE WEG VAN VERTROUWEN
ALS EEN SCHELE ZIJN DIE DUBBEL ZIET,
OF ALS EEN DWAAS DIE RUZIE MAAKT
OVER DE VORM VAN EEN KAMEEL.

ALS HIJ JULLIE VERGIF GEEFT,
BESCHOUW HET DAN ALS HONING
EN ALS HIJ JULLIE BOOS MAAKT,
BESCHOUW HET DAN ALS BARMHARTIGHEID.

WEES TEVREDEN MET JE LOT,
MAAR ALS JE KLACHTEN HEBT,
GA ER DAN MEE NAAR DE QADI *
EN VERKRIJG GENOEGDOENING VAN HEM,
ZO WERKT DE MIND VAN DE DWAAS!

WAT JE OOK OVERKOMT, ONGELUK OF FORTUIN,
HET IS ONVERMENGDE ZEGEN;
HET KWAAD DAT ERMEE GEPAARD GAAT
EEN VLIEDENDE SCHADUW.

‘GOED’ EN ‘KWAAD’ HEBBEN GEEN BETEKENIS
IN DE WERELD VAN HET WOORD:
HET ZIJN SLECHTS NAMEN,
BEDACHT IN DE WERELD VAN ‘IK’ EN ‘JIJ’.

JOUW LEVEN IS SLECHTS EEN HAP IN ZIJN MOND;
ZIJN FEEST IS ZOWEL EEN BRUILOFT ALS EEN WAKE.
WAAROM ZOU DUISTERNIS HET HART ROUWEN?
WANT DE NACHT IS ZWANGER VAN EEN NIEUWE DAG.

JE ZEGT DAT JE HET TAPIJT VAN DE TIJD HEBT UITGEROLD,
STAP DAN VOORBIJ HET LEVEN ZELF EN DE REDE,
TOT JE BIJ HET BEVEL VAN GOD AANKOMT.

JE KUNT NIETS ZIEN, BLIND ALS JE BENT VAN DE NACHT,
EN OVERDAG EEN EENOOG MET JE DWAZE WIJSHEID!

*Een Qadi is een magistraat van de shari’a, de islamitische wet.

Wat is wijsheid? Het is zeker geen kennis. Kennis is een huichelaar, een valse munt. Het lijkt op wijsheid en omdat het op wijsheid lijkt, is het erg gevaarlijk. Je kunt er gemakkelijk door misleid worden.
Kennis komt van buiten, wijsheid ontstaat van binnen. Kennis is handelswaar, je kunt het op de markt kopen; het wordt verkocht, het wordt gekocht. Wijsheid is geen handelswaar, je moet je leven riskeren om het te vinden. Het is geen koopje, het is gokken.

Kennis bestaat uit alles wat je in het verleden hebt geweten. Wijsheid heeft helemaal niets met het verleden te maken, het is van het heden. Het heeft niets te maken met het verleden en het heeft ook niets te maken met de toekomst, want de toekomst is niets anders dan een projectie van het verleden – aangepast, versierd, hier en daar een beetje veranderd, gepolijst, geschilderd – maar het is hetzelfde oude ding dat gerenoveerd is.
Kennis bestaat in tijd; tijd bestaat uit het verleden en de toekomst. Wijsheid kent niets van tijd, wijsheid kent alleen eeuwigheid. Eeuwigheid bestaat alleen uit nu, dit moment, het heden. Eeuwigheid komt niet, gaat niet, het is altijd hier.

Wijsheid brengt vrede, kennis brengt angst. Hoe gelijk ze ook lijken, ze staan lijnrecht tegenover elkaar. Wijsheid brengt tevredenheid, volkomen tevredenheid. Kennis brengt meer en meer ontevredenheid, want de mind bestaat alleen in het verlangen naar meer. De mind is niets anders dan een andere naam voor het verlangen om meer en meer en meer te krijgen. Het is een voortdurend verlangen naar meer.
Als je geld hebt, verlangt het naar MEER geld; als je macht hebt, verlangt het naar meer macht; als je kennis hebt, verlangt het naar meer kennis. Het is hetzelfde proces, de objecten verschillen maar het proces blijft hetzelfde.

Wijsheid weet niets van het ‘meer’, het is volkomen tevredenheid. En wanneer het ‘meer’ je omringt, ben je in een constante spanning, een chronische spanning, omdat niets genoeg lijkt te zijn. Je leeft in wanhoop en angst.
Kennis bevredigt het ego. In wijsheid verdwijnt het ego eenvoudigweg, het wordt helemaal niet gevonden. Kennis kent onderscheid, kennis is afhankelijk van onderscheid: dit en dat, hier en daar, nu en dan, goed en slecht, mooi en lelijk, de duivel en god. Kennis is dualistisch – ‘ik en gij’, dat is haar vorm. Het verdeelt de werkelijkheid. Kennis is schizofreen, wijsheid verenigt.

Meer: Osho Unio Mystica Vol. 1 #9 deel 1

Image by dlsd cgl from Pixabay 

Deze weken staan in het teken van de soefi’s. Osho bespreekt de poëzie van de Perzische mystieke dichter Hakim Sanai. Vorige afleveringen hiervan zijn te vinden op Unio Mystica.

De tweede vraag:
Ik ben erg achterdochtig naar mijn vrouw toe, hoewel ik weet dat ze onschuldig is. Wat kan ik doen om mijn achterdocht te laten verdwijnen?

Er moet iets in je zijn dat je echt wantrouwt. Als je jezelf niet kunt vertrouwen, kun je je vrouw of wie dan ook niet vertrouwen. Als je jezelf wantrouwt, zul je je wantrouwen projecteren op de mensen om je heen. De dief denkt dat iedereen een dief is. Dat is normaal, want hij kent zichzelf en dat is de enige manier waarop hij anderen kan kennen.

Wat je over anderen denkt, is in feite een uiting van wat je over jezelf denkt. Je weet dat je iets zult gaan doen als je vrouw je niet voortdurend in de gaten houdt. Je zult met sommige vrouwen gaan flirten – dat weet je. Vandaar de angst: ‘Als ik op kantoor ben, wie weet, is mijn vrouw misschien aan het flirten met de buren.’ Je weet heel goed wat je doet met je secretaresse; dat schept het probleem.
Daarom zeg je: ‘Hoewel ik weet dat mijn vrouw onschuldig is, ben ik toch achterdochtig.’ Je zult achterdochtig blijven totdat er iets in je zakt. De vraag gaat niet over je vrouw; alle vragen die opkomen gaan eigenlijk over jou.

Een handelsreiziger ging op weg voor een kort reisje, maar bleef weg. Om de paar weken stuurde hij zijn vrouw een telegram met de boodschap: ‘Ik kan niet thuis komen, ik ben nog steeds aan het kopen.’ Elk telegram was hetzelfde: ‘Kan niet thuiskomen, nog steeds aan het kopen.’
Dit ging drie of vier maanden zo door, toen zijn vrouw hem uiteindelijk een telegram stuurde met de woorden: ‘Kom maar naar huis, ik verkoop wat jij koopt!’

Zo gaat dat in het leven.

Het katerige stel praatte over het wilde feest dat ze de avond ervoor hadden gehouden.
‘Schat, dit is nogal gênant,’ zei de man, ‘maar was jij het met wie ik gisteravond in de bibliotheek heb liggen vrijen?’
Zijn vrouw keek hem nadenkend aan en vroeg: ‘Hoe laat ongeveer?’

Het fundamentele wantrouwen moet over jezelf gaan. Je wantrouwt jezelf: misschien verdring je te veel? En wanneer iemand iets in zichzelf onderdrukt, begint hij het op anderen te projecteren.
Het gebeurt bijna altijd dat de man die een moordinstinct in zich heeft, altijd bang is dat anderen van plan zijn hem te vermoorden; hij wordt paranoïde. De persoon die erg gewelddadig is, is altijd bang: ‘Andere mensen zijn erg gewelddadig en ik moet constant op mijn hoede zijn.’
Omdat mensen zichzelf niet vertrouwen, kunnen ze ook niemand anders vertrouwen – vrouw, vriend, vader, moeder, zoon, dochter. Mensen leven in chronische achterdocht. Maar de basisoorzaak is dat je niet in staat bent geweest om je feitelijkheid te accepteren.

Ik wil dat je overdenkt wat ik net tegen Ashoka zei. Accepteer wat je bent: in die acceptatie zul je ook anderen accepteren. En ja, het is wel mogelijk dat je soms geïnteresseerd raakt als je een vrouw ziet. Niets is onmogelijk, je vrouw kan ook geïnteresseerd raken in een of andere man. Maar als je jezelf begrijpt en accepteert, zul je je vrouw ook accepteren.
Als je dit kunt accepteren, dat ‘ik me soms aangetrokken voel tot een vrouw’, dan is er niets aan de hand, dan kan je vrouw zich ook aangetrokken voelen tot een man. Maar als je het in je eigen wezen verwerpt, als je het in je eigen wezen veroordeelt, zul je het ook in andermans wezen veroordelen.
Mijn criterium voor een heilige is iemand die in staat is om alles en iedereen te vergeven, omdat hij zichzelf kent. Maar jullie heiligen zijn niet in staat om te vergeven. Jullie heiligen gaan door met het uitvinden van steeds meer technologisch perfecte hellen. Waarom? Ze hebben zichzelf nog niet kunnen accepteren.

Meer: Osho Unio Mystica Vol. 1 #8 deel 2

Image by Mabel Amber from Pixabay 

Deze weken staan in het teken van de soefi’s. Osho bespreekt de poëzie van de Perzische mystieke dichter Hakim Sanai. Vorige afleveringen hiervan zijn te vinden op Unio Mystica.

In wezen wordt het gevoel van psychologische pijn gecreëerd door de poging om het bewustzijn van zichzelf te scheiden, de splitsing van de eenheid van bewustzijn in de dualiteit van een conceptuele observerende entiteit die probeert weg te lopen van het verworpen gevoel, of het probeert te overmeesteren, en het geobserveerde gevoel zelf. Als bewustzijn in dualiteit de oorzaak van de pijn is, dan kan alleen bewustzijn in eenheid de opheffing van de pijn zijn. In eenheid is de beëindiging van pijn.
Deze splitsing die je creëert tussen het gevoel – de angst, de woede – en jezelf maakt dat je twee wordt. Je wordt de waarnemer en de waargenomene. Je zegt: ‘Ik ben hier, de waarnemer, en er is pijn, het waargenomene. En ik ben niet de pijn.’ Deze dualiteit creëert pijn.
Je bent niet de waarnemer, je bent niet het waargenomene, je bent beide. Je bent de waarnemer en de geobserveerde, beide.

Zeg niet ‘ik voel angst,’ dat is een verkeerde manier om het te zeggen. Zeg niet ‘ik ben bang,’ ook dat is een verkeerde manier om het te zeggen. Zeg gewoon: ‘Ik ben angst. Op dit moment ben ik angst.’ Creëer geen verdeeldheid.
Als je zegt ‘ik voel angst,’ dan houd je jezelf gescheiden van het gevoel. Jij bent daar ergens ver weg, en het gevoel is om je heen. Dit is de basis van verdeeldheid. Zeg: ‘Ik ben angst.’ En kijk – dat is eigenlijk het geval! Wanneer de angst er is, BEN je angst.
Het is niet zo dat je soms liefde voelt. Wanneer liefde er echt is, ben je liefde. En wanneer er boosheid is, ben je boosheid.

   J.Krishnamurti

Dit is wat Krishnamurti bedoelt als hij steeds weer zegt: ‘De waarnemer is het waargenomene.’
De ziener is het geziene en de ervaarder is de ervaring. Creëer deze scheiding van subject en object niet. Dit is de hoofdoorzaak van alle ellende, van alle gespletenheid.
Je moet dus niet oordelen over goed of kwaad, je moet geen etiket opplakken of enig verlangen of doel hebben met betrekking tot wat in het bewustzijn opkomt. Er moet geen gevoel van vermijding, weerstand, veroordeling, rechtvaardiging, vervorming of gehechtheid zijn met betrekking tot wat zich voordoet, maar alleen een keuzeloos gewaarzijn, en zelfverbondenheid wordt gevestigd.

Een keuze-loos bewustzijn: dat is de ultieme sleutel om het diepste mysterie van je wezen te openen. Zeg niet dat het goed is, zeg niet dat het slecht is. Als je zegt dat iets goed is, ontstaat gehechtheid, aantrekkingskracht. Als je zegt dat iets slecht is, ontstaat afkeer. Angst is angst, noch goed noch slecht. Evalueer niet, laat het gewoon zijn. Laat het zo zijn.
Wanneer je er zonder veroordeling of rechtvaardiging bent, dan verdampt in dat keuze-loze bewustzijn alle psychologische pijn simpelweg als dauwdruppels in de vroege ochtendzon. En wat achterblijft is een zuivere ruimte, wat achterblijft is maagdelijke ruimte.

Dit is de Ene, de Tao, of je kunt het God noemen. Dit Ene dat achterblijft wanneer alle pijn verdwijnt, wanneer je op geen enkele manier verdeeld bent, wanneer de waarnemer het waargenomene is geworden, dit is de ervaring van God, samadhi, of wat je maar wilt.
En in deze staat is er geen zelf als zodanig, omdat er geen waarnemer-controleur-beoordelaar is. Je bent alleen dat wat ontstaat en verandert van moment tot moment. Sommige momenten kan het uitgelatenheid zijn, andere momenten kan het verdriet, tederheid, vernietiging, angst, eenzaamheid, enzovoort zijn.
Je moet niet zeggen ‘ik ben verdrietig’, of ‘ik heb verdriet’, maar ‘IK BEN verdriet’ – omdat de eerste twee uitspraken een zelf impliceren dat losstaat van dat wat is. In werkelijkheid is er geen ander zelf met wie het specifieke gevoel gebeurt. Er is alleen het gevoel zelf.
Mediteer erover: er is alleen het gevoel zelf.

Meer: Osho, Unio Mystica Vol. 1 #8 deel 1

Foto: Krishnamurti Foundation Trust.

Deze weken staan in het teken van de soefi’s. Osho bespreekt de poëzie van de Perzische mystieke dichter Hakim Sanai. Vorige afleveringen hiervan zijn te vinden op Unio Mystica.

JOUW INTELLECT IS SLECHTS EEN SAMENRAAPSEL
VAN GISSINGEN EN GEDACHTEN, DIE OVER DE AARDE STROMPELEN…

Pas op: je intellect is de hoofdoorzaak van je dwaling. Het is allemaal een samenraapsel van giswerk en gedachten. Het intellect kan je nooit de waarheid geven. Het kan hooguit gissen en afleiden – maar waarheid is geen gevolgtrekking en geen giswerk. Het is geen kwestie van gissen: je weet het of je weet het niet.
En hoe kun je raden naar het onbekende? Je kan misschien wel gissen naar het bekende, maar je kunt niet gissen naar het onbekende. ‘Het onbekende’ betekent gewoon dat je er geen idee van hebt, helemaal geen idee. Hoe kun je er dan naar gissen? Hoe kun je denken over het onbekende? Alleen over het bekende kun je denken. Denken is dus een zich herhalend proces, het blijft in een cirkel bewegen. Het leidt je nooit naar nieuwe waarheden, het leidt je nooit naar ontdekkingen.

   Marie Skłodowska-Curie

En dit is niet alleen zo met religie, het is overal zo, zelfs met de wetenschap. Alle grote ontdekkingen van de wetenschap zijn niet gedaan door het proces van denken; alle grote ontdekkingen van de wetenschap zijn gedaan door no-mind. En nu worden wetenschappers zich bewust van het fenomeen.
Madame Curie ontdekte bijvoorbeeld iets – drie jaar lang had ze hard gewerkt aan een probleem; ze had alle mogelijke aanwijzingen geprobeerd maar het probleem bleef bestaan. Op een avond was ze doodmoe en op, en ze dacht: ‘Nu is het genoeg. Genoeg is genoeg!’

Op dezelfde manier is het Boeddha op een avond overkomen. Zes jaar lang had hij geprobeerd en geprobeerd om te weten wie hij was, en hij had gefaald en steeds weer gefaald. En er is een grens. Die avond besloot hij: ‘Het is afgelopen. Er lijkt geen weg meer te zijn, alles is zinloos.’
Hij liet het hele idee vallen, ging slapen en tegen de ochtend was hij verlicht. Want in die nachtelijke slaap was er iets naar boven gekomen. Er was nu geen inspanning meer; hij had alle moeite gedaan en hij was er klaar mee. Die nacht was hij ontspannen, totaal ontspannen. Zelfs geen enkele droom stoorde hem, want als alle verlangens wegvallen, verdwijnen dromen ook. Dromen zijn de schaduwen van je verlangens.
Die hele nacht was er alleen maar een vredig gebed. Een meditatie die hij niet had kunnen bereiken door inspanning, gebeurde op dat moment. Het gebeurt altijd wanneer je inspanningen gefaald hebben, wanneer je het hoogtepunt van je inspanningen bereikt hebt. Onthoud dat het nu niet kan gebeuren. Als je daarheen gaat – en die boom staat er nog steeds in Bodhgaya, je kunt de hele nacht onder die boom gaan liggen – er zal niets gebeuren. Je zult gewoon dromen over je vriendin of je vriendje, en je zult nachtmerries hebben.

Jouw nacht zal JOUW nacht zijn, niet die van Boeddha. Je hebt nog niets gedaan om dat te bereiken.
Het bereiken is paradoxaal. Eerst moet je alles doen wat je kunt, en dan moet je dat doen laten vallen. Dan komt het, dan komt het eraan geraasd.

Hetzelfde gebeurde met Madame Curie. Natuurlijk zijn hun werelden totaal verschillend. Boeddha was op zoek naar ‘Wie ben ik?’. Madame Curie was op zoek naar een wiskundige conclusie van een bepaald probleem; ze was een wiskundige, een wetenschapper.
Die avond was ze moe, op, er leek geen hoop meer te zijn, ze voelde zich hopeloos. Ze liet het idee vallen. ‘Drie jaren zijn verspild,’ besloot ze, ‘en nu is het genoeg. Vanaf morgenochtend begin ik aan een nieuw project.’
Nu was er een gat. Morgenochtend zou ze aan een nieuw project beginnen, en het oude project was weg. En deze nacht, deze acht of tien of twaalf uur waren in een gat. En in die nacht gebeurde het.
Stilletjes drong er vanuit de diepere lagen iets haar bewustzijn binnen. Van intuïtie tot intellect drong er iets door. In haar slaap liep ze naar haar tafel, schreef het antwoord op – in slaap – ging terug, viel weer in slaap.
‘s Ochtends vond ze het antwoord in haar eigen handschrift gekrabbeld. Ze kon zich niet eens meteen herinneren dat ze het gedaan had. Toen herinnerde ze zich langzaam dat er inderdaad een droom was geweest. In een droom had ze gezien dat ze naar de tafel ging en iets opschreef. Nu wist ze dat het geen droom was, het was echt gebeurd en het antwoord was er. En drie jaar lang had ze het geprobeerd terwijl het antwoord ongrijpbaar was gebleven.

Wat was er gebeurd? Het is hetzelfde fenomeen. Het intellect kan het onbekende niet bereiken, het onbekende is wel beschikbaar voor de intuïtie. Intellect kan alleen werken in de wereld van het bekende – het is dus wel goed, maar het heeft zijn beperkingen.

Meer: Osho Unio Mystica Vol. 1 #7 deel 4

Afbeelding:
https://www.wondersofphysics.com/2019/10/biography-of-marie-curie.html