Vinod Khanna stierf op 27 april 2017 op 70-jarige leeftijd na een gevecht tegen kanker. Hij maakte zijn Bollywood debuut in 1968 in de film Mann Ka Meet, die werd geproduceerd door Sunil Dutt, die naar verluidt werd getroffen door Vinod’s knappe uiterlijk. Hij werd opgemerkt door zijn vertolking van Shyam in Gulzar’s film Mere Apne uit 1971, waarin hij opviel als een gedesillusioneerde jongeman.
Hij kreeg zijn eerste doorbraak als held in Hum Tum Aur Woh (1971).
Vele films volgden, waaronder hits als Elaan en Mera Gaon Mera Desh.
Hij maakte zijn politieke debuut in 1997 bij de Bharatiya Janata Party (BJP) en was minister in de regering van Atal Bihari Vajpayee.

Zijn oudste zoon Akshaye vertelt in een interview met Mid-day over zijn vader.

Vinod Khanna verliet zijn familie om zich aan te sluiten bij de beweging van Osho in Oregon, VS. Talloze beroemdheden uit de hele wereld sloten zich in de jaren 70 aan bij de controversiële beweging van Osho. Vinod werd een discipel in 1975, verhuisde naar Oregon en liet zijn familie – een vrouw en twee kinderen – achter in Mumbai. Akshaye was toen nog een peuter en kon niet verwerken waarom zijn vader hen had verlaten. Het was pas toen hij 15 of 16 werd dat hij zich realiseerde wie Osho en de Rajneeshi’s waren.

Over de invloed van Osho op het leven van zijn vader zegt Akshaye: ‘Om niet alleen zijn familie te verlaten, maar om sannyas (verzaking) te nemen. Sannyas betekent je leven in zijn geheel opgeven – familie is [slechts] een deel ervan. Het is een ingrijpende beslissing, waarvan hij vond dat hij die op dat moment moest nemen. Als vijfjarige kon ik dat onmogelijk begrijpen. Ik kan het nu wel begrijpen.
In de zin dat iets hem zo diep van binnen moet hebben geraakt, dat hij voelde dat zo’n beslissing het waard was voor hem. Vooral als je alles al hebt in het leven. En als het er niet naar uitziet dat je nog veel meer kunt hebben. Er moet een fundamentele breuklijn/aardbeving in jezelf ontstaan om die beslissing te nemen. Maar ook om erbij te blijven. Je kunt die beslissing ook nemen en zeggen: dit past niet bij mij – laten we teruggaan.’

Akshaye voegt eraan toe dat, in tegenstelling tot de gangbare opvatting dat Vinod terugkeerde nadat hij ontgoocheld was geraakt door de beweging, zijn vader terugkeerde nadat de Amerikaanse regering de commune had ontbonden.
‘Het was gewoon omdat de commune werd ontbonden, vernietigd, en dat iedereen zijn eigen weg moest zoeken. Toen kwam hij terug. Anders was hij nooit teruggekomen.’

Ook al heeft Vinod de familie voor Osho verlaten, Akshaye heeft nog steeds respect voor de spirituele leider. ‘Ik weet niet of sannyas iets is dat ik zou kunnen doen. Maar dat betekent niet dat ik niet van zijn toespraken kan genieten, zijn intellect, spreekvaardigheid en zijn manier van denken respecteer. Ik heb diep respect voor hem.’

Zie ook: Vinod Khanna (Swami Vinod Bharti), Moments with Osho. Youtube 3:19 min.

Preken zijn saai. Daarom gaan alleen oude mensen die al bijna dood zijn naar religieuze lezingen. Je ziet ze in alle kerken en tempels. Maar als mensen deze ashram komen bezoeken zijn ze verbaasd om zoveel jonge mensen te zien. Het is ongelofelijk omdat jonge mensen niet op zulke plaatsen horen te zijn. Alleen oude mensen, dood, verrot, die een soort postuum bestaan leiden, worden verondersteld op zulke plaatsen te zijn. Zoveel jonge mensen – wat doen die jonge mensen hier?
Ze zijn hier niet voor de preken of sutra’s. 

 Ik ben hier voor de sutra’s, zij zijn hier niet voor de sutra’s. Dus hebben we een compromis gesloten: zij moeten naar een paar sutra’s luisteren en ik moet een paar moppen vertellen. Zij zullen hier zijn voor de moppen, ik ben hier voor de sutra’s. Als ik geen moppen meer vertel, gaan ze weg. Als ik alleen moppen moet vertellen, zal ik niet nodig zijn. Ik kan een grote verzameling moppen achterlaten en iemand kan de moppen voorlezen; dan hoef ik hier niet meer te zijn. Als je wilt dat ik hier ben, zul je een paar sutra’s moeten horen, en als ik wil dat je hier bent, moet ik ook een paar moppen vertellen. Dat is begrepen, dit is een contract.

Grappen zijn in zekere zin heel belangrijk. Grappen zijn geen eenvoudige verschijnselen; ze zijn echt mysterieus, hun mechanisme is mysterieus. Je weet niet hoe een grap werkt, hoe hij diep in je binnenste doordringt, hoe hij je doet lachen, hoe hij je wakker maakt. Het mechanisme is mysterieus. Een grap werkt bijna als een seksueel orgasme. Het is niet toevallig dat veel moppen over seks gaan. Grappen als zodanig zijn in wezen seksueel, om de eenvoudige reden dat de grap een opeenhoping van energie in je teweegbrengt, een grote nieuwsgierigheid naar wat er gaat gebeuren, want een grap is pas een grap als er iets onverwachts gebeurt, als hij zo’n plotselinge wending neemt die je logischerwijs niet had kunnen bedenken; het was ondenkbaar. En het neemt zo snel en zo plotseling een wending dat je niet genoeg tijd hebt om erover na te denken. Want er is geen tijd om na te denken… De mind heeft tijd nodig. De mind blijft naar het zuiden gaan en draait dan plotseling naar het noorden: je mind blijft naar het zuide gaan, maar de grap heeft zo plotseling een wending naar het noorden genomen dat de mind stopt. In die stilstand is er een ervaring van stilte, van meditatie.

Hetzelfde gebeurt bij een seksueel orgasme: er wordt een zekere energie in je opgebouwd, een zekere spanning in je opgebouwd. Je blijft omhoog gaan, omhoog, omhoog, en dan komt er een plotselinge ontspanning, een plotselinge bevrijding. Het is zo plotseling – het gebeurt in één enkel moment – dat de mind stopt, dat de mind even verdwijnt. Het is niet denkbaar voor de mind. De mind heeft tijd nodig.

Als je de grap begrijpt, mis je het hele punt. Als je begrijpt waar het heen gaat, wat het logische einde ervan zal zijn, dan zal het voor jou geen grap zijn. Wat je vanaf het begin begrijpt, zal niet het einde zijn; het einde zal absoluut onvoorspelbaar zijn. Dat is het mooie van een grap; hij schokt je, schudt je wakker. Het is onmogelijk om te blijven slapen als er een mooie grap wordt verteld, dus bij deze:

Een vliegtuig naar Florida met tweehonderdveertig passagiers aan boord kreeg motorpech. Het vliegtuig zou zeker neerstorten, dus de piloot waarschuwde alle bemanningsleden voor deze trieste stand van zaken en zei dat ze allemaal een parachute moesten pakken en uit het vliegtuig moesten springen.
Een jonge steward vroeg aan de kapitein: ‘En de passagiers dan, meneer?’
‘Fuck de passagiers!’ antwoordde de kapitein.
Waarop de steward vroeg: ‘Hebben we daar nog tijd voor?’

Osho: Tao, The Golden Gate, Vol 1 # 10