Anugraho

April 1980. Ik stond aan de ingang van het Centraal Station van Amsterdam. Voelde me zwaar, verloren, armoedig, eenzaam, beschaamd. Had me die dag opgegeven bij de GGD om naar de detox in Rotterdam te gaan en af te kicken na ruim 9 jaar verslaafd te zijn geweest aan de heroine. Ik zou daar over twee weken naar toe kunnen. Inmiddels was ik mijn huis kwijtgeraakt, had ik afscheid genomen van mijn toenmalige vrouw die ook verslaafd was, maar gewoon door ging met dat leventje. Ik had de puf niet meer om geld te regelen om dope te kopen, had er domweg gewoon geen zin meer in. Zat in een soort van niemandsland met mezelf.

Plots kwam er een man in rode kleding uit het station lopen, lang haar, baard, mooie man, mooie uitstraling. Om zijn nek had hij een mala met een foto locket. Ik werd als door de bliksem getroffen, niet door de man zelf maar de foto in de locket. De man liep voorbij en ik keek hem verwonderd na. Wat was dit????

Twee weken later: Ik meld me aan bij de detox van het Boumanhuis op de Heemraadsingel in Rotterdam. Toen ik binnenkwam stonden daar enkele stafleden, in rode kleding, met een mala om hun nek en een locket en een foto van een geweldig mooie man met een lange witte baard. Een van hen was Nado, de teamleidster. Met een grote grijns op haar gezicht heette ze me welkom. Diezelfde dag kreeg ik te horen dat zij en de andere in het rood geklede stafleden (er waren ook niet in het rood geklede stafleden), sanyassins waren, volgelingen van een Indiase goeroe.

De volgende dag in de middag moesten wij een meditatie doen, de kundalini. Ik vond het een heel vreemd gedoe, maar tegelijkertijd voelde ik dat er iets essentieels in mij gebeurde. In diezelfde week deden wij de Dynamic (6 uur in de ochtend!) en de Nadabrahma. Ik wist niet hoe ik het had, maar stortte me er helemaal in. Vond het heerlijk om op die manier met mezelf en mezelf alleen bezig te zijn en te voelen…. dat ik leefde. Er werden drie meditaties per week gedaan.

Een maand later werd ik overgeplaatst naar de therapeutische gemeenschap de Essenlaan, waar de meeste stafleden ook sannyasin waren. Ook daar, naast de dagelijkse groepsbezigheden, therapieën, drie maal per week een meditatie.

Toen ik twee weken op de therapeutische gemeenschap zat kreeg ik het bericht dat mijn vrouw was overleden. Dit gesprek vond plaats in de stafkamer, waar een mooie foto van Bhagwan aan de muur hing. Ik voelde paniek, verdriet en heel veel kwaadheid in me, keek naar dat lachende gezicht van Bhagwan en richte mijn opkomende razernij daarop. Rende naar de foto en stootte met mijn voorhoofd tegen de foto en schreeuwde keihard ‘Neeeeeeeeeeee’! Daarna viel ik snikkend op m’n knieën.

De eerste twee en een halve maand daarna was het enigste dat mij echt bezighield en interesseerde de meditatie’s (ik wilde en kreeg toestemming om dagelijks een of twee te doen naast het dagelijkse programma!), de sessies bio-energetica en de non- verbale therapieën. De rest ging zo’n beetje langs me heen. Hierin kon ik mijn emoties en mijn verwarring kwijt en voelde ik iets in mijzelf gebeuren. Ik kwam stapje voor stapje dichter bij bij mezelf.

Ik ervaarde de meditaties als het meest essentiële onderdeel van het programma.
Een half jaar later werd ik verliefd op Ma Prem Deva Anuraga, een staflid dat in de administratie werkte. Na negen maanden verblijf in de Essenlaan kreeg ik tot mijn stomme verbazing twee duizend gulden van haar met de boodschap dat dit geld bestemd was om naar Poona te gaan, naar de Ashram van Bhagwan! Ik wilde dit eerst natuurlijk niet aannemen maar dat accepteerde zij weer niet. Ze stond erop dat ik dit cadeau van haar accepteerde omdat zij heel duidelijk voelde dat dit belangrijk voor mij was.

Twee weken later stapte ik door de poort van de Ashram in Poona. Een feest van herkenning, een gevoel van thuiskomen en het hele sterke gevoel van: ‘Hè hè, nou, als ik gek ben, dan ben ik in ieder geval niet de enigste!’ Ik heb vier maanden in Poona gezeten, sannyas genomen, in de keuken van de ashram gewerkt en later ook als guard. Groepen gedaan en meegedaan met de dagelijke meditaties en darshans bijgewoond.

Van Bhagwan/Osho kreeg ik de naam ‘Swami Anugraho’ het geen ‘Dankbaarheid’ betekent. Het eerste wat ik dan ook zei was: ‘Thanks!’

Na mijn terugkomst ben ik betrokken geweest bij het oprichten van Satyodaya Rajneesh Meditatie Centrum en Woongemeenschap aan de Noordsingel in Rotterdam. Toen mijn toenmalige vriendin echter zwanger werd ben ik om diverse redenen uit de organisatie gestapt en ben mijn eigen weg gegaan. Van daaruit heb ik mijzelf ontwikkeld tot wie ik nu ben.

Osho speelt nog steeds een belangrijke rol in mijn dagelijkse leven en ik tracht op mijn bescheiden manier de lessen die ik door hem geleerd heb door te geven en te delen met anderen.

Dank je Osho!

Zoetermeer, 11 december 2011
Anu van Leeuwen

Lijst