Viram

‘Abun Dance in the Buddhafield’

Swami  Sambodh Viram
(‘Verlichting en Ontspanning’)

Geboren in 1957 in Baarlo
Ontving sannyas in 1993

Hoe Osho in mijn leven kwam
Het was begin februari en ik stond in de koele schaduw, bij een drukke straat in Koregaon Park in Poona. Ik kwam net uit een rickshaw, een soort overdekte scooter met drie wielen. De chauffeur noemde me ‘meneer’ en wenste me trots kijkend nog een keer ‘Welkom in Poona’. Terwijl de rest van wat hij zei verloren ging in het straatlawaai, keek ik naar zijn brede, stralende lach en zijn ogen, die schitterden als van een kind.

De rit van mijn hotel in het centrum van Poona naar Koregaon Park, een wijk ten zuiden van de Mula Mutha rivier en ingeklemd tussen de Noord- en Zuid hoofdverbindings-wegen, verliep hortend en stotend, via overvolle straten die als spaghetti uitgestrooid lagen in een stad die drie miljoen inwoners telde. Het verkeer, een rijk mengsel van auto’s, trucks, ossenwagens, fietsen, bedelaars, kamelen en koeien was immens en intens.

In een verhitte, wankele en onrustige staat had ik mijn eindbestemming bereikt, na een lange en wonderbaarlijke reis. Een reis die voerde van JFK Airport New York naar Amsterdam en via Rome en Kuweit naar Bombay ‘Sahar International Airport’. Daarna ging het verder met een 1 uur durende rit per rickshaw naar Victoria Station, waar ik vijf uur moest wachten: de trein had vertraging. Toen ik eindelijk naar Poona vertrok, 170 km. ten zuidoosten van Bombay, duurde de vier uur lange treinrit uiteindelijk meer dan zeven uur. Tot ik dan eindelijk in het station van Poona aankwam en – na nog een rit per rickshaw – mijn hotel bereikte, een hotel zonder sterren en zonder water.
 
Een telefoontje dat me wakker maakte
Deze lange reis naar India begon eigenlijk toen ik een telefoontje kreeg om 03.30 uur in de nacht. Het telefoontje kwam uit Rozendaal, een klein dorpje in het oosten van Nederland. Het was Varna, mijn beste vriendin. Zoals altijd, een perfecte timing! Ze wilde zo graag met me praten en haar gevoelens met me delen, dat ze het tijdverschil van zes uur was vergeten, maar het was een belangrijk telefoontje. Ze had zoveel en intens over me gevoeld, over hoe het met me ging, mijn hartgevoel, mijn danscarrière en ook over mijn relatie, die in diepe slaap verzonken was in de kamer naast me.

Hoewel er zorgzaamheid uit haar monoloog sprak, was die intens, confronterend en lang. Varna had met precisie en betrokkenheid vele details die betrekking hadden op mijn leven aangeduid, waardoor dromen, slaap en lekker liggen voor de rest van de nacht uit het zicht verdwenen. Ik luisterde met knipperende ogen en een snel groeiend gevoel van ongemakkelijkheid. Het effect van wat je zou kunnen noemen ‘een ernstige schok’ verspreidde zich over mijn borst. Maar toch bleef ik luisteren naar een vrouw die in vuur en vlam stond. Een vrouw die ontzettend veel van me hield en gaf om de kwaliteit van mijn leven. Het laatste vrouwelijk inzicht dat me meegedeeld werd sloeg alles: ‘Viram, koop eerst een ticket en denk dan pas na!’

Na deze ‘grand finale’ was het gesprek afgelopen. Pas toen merkte ik dat mijn rug voor de eerste keer mijn stoel raakte. Het was stil in de kamer, ik haalde diep adem en keek naar buiten, naar Greenwich Avenue, negen verdiepingen lager. Het was vijf uur in de ochtend, regendruppels gleden langs de ramen. Starend over de stad bleef ik in mijn stoel zitten en probeerde de vele onderwerpen van het gesprek te laten bezinken, speciaal wat het allemaal precies in mocht houden. Mijn denken roerde zich flink. Allerlei woorden kwamen voorbij met de snelheid van een Formule-1 racewagen: ambitie, m’n ziel verliezen, een tijdje rust nemen, het beste danscentrum ter wereld, India, uitdaging, risico en klaar staan. Niet alleen waren het veel indrukken, maar ze werden ook steeds intenser.

Dit telefoongesprek opende een grote zwarte doos van gevoelens die ik op een of andere manier genegeerd had, geen tijd voor had gehad of gewoon met niet bewust van was. Het was waar dat er frustratie en onbehagen was, terwijl ik toch alles had wat ik me wenste in het leven. Een leven met de druk van elke dag om succes te hebben in de wereld van optreden, schoonheid en sociaal gezien worden. Een wereld waarin ik probeerde verbonden te blijven zonder een connectie te voelen, en dagelijk zes tot acht uur een intense danstraining volgde. Ik moest mezelf bekennen dat mijn dagelijk sleven op een of andere manier een serieus stuk overleving kende. Ik kon het karwei klaren, was er druk mee om het te verzorgen en te cultiveren, maar, volgens Varna, het was wel overleven.

Meteen de volgende dag ontdekte ik dat wat Varna me suggereerde, inging tegen elke mening van de professionele mensen om me heen, de leraren, de dansers en zelfs mijn vrienden. Eindelijk waren ze het allemaal een keer eens met elkaar en brachten ze dezelfde boodschap over: ‘Je bent gek (wat waar was), het is een idiote reis (ook waar), het is stom om mijn mooie appartement aan Greenwich Avenue op te geven (heel erg waar) en een mooie vriendin achter te laten (nog meer de waarheid). Bovendien, niemand in de dansscene had ooit gehoord over een danscentrum in Poona. In Poona? Niemand wist zelfs dat Poona de naam van een stad was, van een berg, van een magische paddestoel of van een haardroger. Wat en waar Poona ook mocht zijn, om daar naar toe te gaan om een andere manier van dansen te leren, was gewoon idioot. Waar kun je betere danstraining krijgen dan in New York? En dat was natuurlijk ook waar.

Maar toch was er iets dat tegenwicht bood aan al die meningen. Iets dat niet helemaal helder was, verder ging dan alles wat het verstand zei en zelfs verder ging dan alles wat bedacht kon worden. Was het iets uit je diepste binnenste? Gevoel voor avontuur? Een diep verborgen verlangen? Wat het ook was, ik gaf binnen een maand gehoor aan dat crazy telefoontje en – ook al was het absoluut idioot – ik kocht de vliegtickets.

De  ‘Gateless Gate’
Met slappe benen, gespannen schouders, mijn oogleden in een staking en een enorme jetlag stond ik daar dan. Ik werd verondersteld te staan vlak voor het ‘beste danscentrum ter wereld’. Een centrum speciaal ontworpen om te dansen, totaal te dansen, in totaliteit en niets minder, en tegelijk ook een centrum waarvan ik of iemand anders van de leraren en dansers op Broadway ooit gehoord hadden, behalve dan mijn vriendin Varna, die er bij me op aandrong hier geen bezoeker te zijn, maar deze plek te ervaren: ‘Wees geen toerist, neem deel!’

Terwijl ik om me heen keek naar iets wat op dans leek, was alles wat ik zag veel mensen die in bordeaux-kleurige gewaden in en uit twee toegangen aan weerszijden van de straat liepen. Ik haalde diep adem, wreef  mijn ogen en liep naar de grootste ingang tussen twee reusachtige, zwarte deuren. Enkele ogenblikken later keek ik door de poort en zag een schoon, breed pad, met allerlei mensen, op dezelfde manier en in dezelfde kleur gekleed. Tijd, vermoeidheid en en jetlag leken te verdampen. De serene, kalme sfeer maakte dat ik het idee had naar een andere wereld te kijken.

Plotseling begon alles om me heen te vervagen, ik verloor beetje bij beetje mijn heldere blik, totdat alleen kleuren bleven. Ik verbleef in een andere ruimte, totdat ik mijn lichaam weer voelde toen er op mijn schouder getikt werd en daarmee alle kleuren langzaam de vorm van zwarte gebouwen aannamen met blauw ramen, bamboebladeren met trillende varianten van groen en een heleboel prachtige gezichten.

Terwijl iemand met me praatte werd ik erg emotioneel en voelde me verloren.
Ik had geen idee dat ik vlak voor een drempel in mijn leven stond.
Ik had ook geen idee dat bij deze zelfde ingang, achttien jaar eerder, mijn beste vriendin Varna uit Rozendaal haar leven begonnen was, op haar eenenzestigste.
Ik stond bij de ‘Gateless Gate’ van de Osho Commune International.

Sannyas
Een maand later tijdens de avond van de sannyas initiatie voelde ik me helemaal in een magisch moment. Omringd door vele mensen en met fantastische live muziek. Gedurende de initiatie leunde de vrouw die voor me zat naar mij toe en vroeg toen; ‘Wat is het dat je wilt in je leven?’ Zonder na te denken hoor ik mezelf zeggen, ‘Ik wil diepgang.’
Ik spreide mijn armen met een diep gevoel van ‘Yes’, en ontving toen een nieuwe naam en een mala. Dit was de geboorte van Sambodh Viram.
Het nemen en ontvangen van sannyas was de ontmoeting met een man, een mysterie en een master in een moment. Het maakte niet uit dat deze master enkele jaren geleden zijn lichaam had verlaten. Ik voelde zijn aanwezigheid en ik voelde me verbonden met hem.
Deze ontmoeting was precies datgene waarnaar ik zovele jaren op zoek was geweest. Ik trilde en danste met tranen in mijn ogen zittend op een marmeren vloer in het midden van ‘Buddha Hall’.
Het nemen van sannyas veranderde niet alleen mijn complete leven, het was de start van mijn leven.
Sannyas is voor mij een geschenk van verbondenheid, diepgang en een levenslust die ik met woorden niet kan beschrijven.

Bloemendaal  2 November 2012
Viram Wijnhoven

Lijst