Prayana

Muziek en Osho

Swami Sangit Prayana
(‘Een reis door de muziek’)

Geboren in 1947 in Amsterdam
Ontving sannyas in 1987

In 1983 deed ik woningruil met mensen die in oranje kleding liepen. Aardige mensen.Maar ja,… daar zijn er gelukkig velen van. Toen kreeg ik een foldertje van hen met ‘iets’ over die Bhagwan.

Ik pakte het wel aan, maar had het gevoel dat het een soort Jehova mentaliteit was om mij om te turnen. Buiten gekomen wierp ik er wel een blik in, maar op de hoek van de straat gooide ik de folder in een container die buiten stond. Zo,…. daar was ik vanaf.

MOOI NIET…. EN GELUKKIG MAAR.

Twee jaar later in 1985 had ik dat huis geruild met een vriend van mij waar ik heel vaak op bezoek kwam. Op een dag toen ik door hem te eten was uitgenodigd en hij in de keuken stond te koken,…. zat ik in de huiskamer en pakte nietsvermoedend een krantje om in te bladeren. Het bleek de Rajneesh Times te zijn.

Ik zat er in te lezen en een vreemd gedrag maakte zich van mij meester. Zodra mijn vriend de huiskamer inkwam, legde ik snel dat krantje weg, want hij mocht niet zien dat ik er in las. Ik weet nóg niet waarom dat was, maar zoals ik al schreef,…. een vreemd gedrag maakte zich van mij meester. Iedere keer als hij weer in de keuken was, pakte ik snel dat krantje om verder te lezen, want ik was zo getroffen en geraakt door wat ik las,…. nog nooit in mijn leven had ik iets op die manier gelezen.

Toen stond er ook geschreven dat zijn boeken bij De Slegte waren gedropt en ik wist maar één ding,… meteen de volgende dag naar de Slegte om AL zijn boeken te kopen die daar waren. Ik moest. Moest. Moest. Ik werd gedreven. Ik kon niet niet gaan. Dit heb ik gedaan, om vervolgens het boek ‘Totdat je sterft’ als eerste te gaan lezen.

Ik ben vervolgens drie weken mijn huis niet meer uitgeweest. Lezen, lezen, en lezen,…. een dorst die niet te stillen leek. Ook kwam ik hoe langer hoe voller te zitten met al dat moois, totdat ik het moest delen. Het werd teveel om in je eentje mee te leven.

Ik had onderhand al van de commune op het Cornelis Troostplein gehoord en daar moest ik natuurlijk wezen, omdat daar wel mensen zouden zijn die zouden begrijpen waarom ik zo vol emotie zat. Waarom ik bijna barstte van de gevoelens. Zo kwam ik in het sannyas-wereldje terecht. Lang heb ik mij daar niet in bewogen, omdat ik nogal een loner ben en niet van groepsvorming houd, ook al zijn het sannyasins. Ik ken sannyasins waar alleen maar sannyasins over de vloer komen en die totaal geen contact hebben met niet-sannyasins. Oké,…. dat is ook een weg. Ik heb altijd in mijn leven ‘alle soorten’ mensen gekend en nog. Van miljonairs tot daklozen en van misdadigers tot heiligen. Ik voel mij daar heel goed bij. Ik ga met mensen om en niet met titels.

Ik ben in 1985 naar Osho toe gegaan die toen in Bombay was en daar toespraken gaf. Ik kon mijn geluk niet op om bij de mensen te zijn die uitverkoren waren om zijn toespraken bij te wonen, want zij werden gegeven in een weliswaar grote,…. maar toch een huiskamer in een privéhuis in Bombay. Ik zat ongeveer op de tiende rij toen Osho binnenkwam en iedereen aankeek, groette,…. en op het moment dat hij mij in de ogen keek,…. leek het alsof er een grote schok door mijn hele lichaam ging. Ik heb bij zijn eerste lezing waar ik bij was,…. alleen de stiltes gehoord.

Ik kon geen woord herhalen van wat Hij heeft gezegd. Na ongeveer 2/3 uur was de lezing afgelopen en toen heb ik in de armen van een vriendin wel een half uur staan huilen omdat ‘alles’ van de afgelopen tijd eruit kwam. Ik was zelfs uitverkoren om meerdere toespraken bij te wonen. Mijn geluk kende geen grenzen. Ik ben in totaal zes weken in Bombay geweest.

Terug in Amsterdam bleef ik lezen. Drinken is eigenlijk beter om te zeggen. Toen ben ik in 1987 weer naar India gegaan en dit keer was Osho in Poona. Ik ben daar drie maanden geweest en elke dag ging ik ‘s ochtends en ‘s avonds naar de lezing, die soms wel vier uur duurde. Ook had ik sannyas genomen,…. en Osho heeft mij de naam Sangit Prayana gegeven. Sangit betekent ‘muziek’ en Prayana, …. wat mijn roepnaam is, …. betekent, …. ‘a journey through’. Een reis door de muziek. Dat is mijn leven ook, om zo te zeggen. Ik ervaar Osho’s toespraken ook als muziek. De uitspraak,…. het klinkt mij als muziek in de oren. Ik merk tijdens het schrijven van deze bijdrage hoe armoedig taal is, want wat ik allemaal voel tijdens het schrijven en sowieso in het leven,…. dat laat zich niet ver-talen.

Ik heb twee grote liefdes in mijn leven. Dat is muziek en Osho. Buiten de levensbehoeftes heb ik alleen muziek en Osho nodig en verder hoef ik niets. Maar muziek en Osho zijn ook levensbehoeftes. Osho heeft tot op heden mijn leven verrijkt door dingen weg te nemen. Ik probeer nu het een en ander te verwoorden, maar dat gaat niet. Mijn dankbaarheid naar Osho is een individuele zaak die ik alleen maar woordloos kan delen.

Amsterdam, 8 december 2011
Prayana Frank
In liefde geschreven.

Lijst