Mahbuba

‘Osho zit voor altijd in mijn hart.’

Ma Anand Mahbuba
(‘Gelukzalige Geliefde’)

Geboren in 1953 te Laren (NH)
Ontving sannyas in 1985

In 1976 luisterde ik naar de radio. Ik reed in mijn ‘lelijke eend’, een 2CV4 naar de kapper in Ankeveen toe. Ik luisterde naar een opzienbarend interview en ik vond er niets raar aan, was niet geschokt of onder de indruk. Het voelde heel gewoon, vertrouwd haast… Bhagwan in India, een guru die daar woonde en veel mensen die daar naar toe gingen, een andere naam kregen en in oranje kleding liepen. Ik luisterde aandachtig en vond het een interessant gesprek.

Bij de kapster aangekomen was ik weer lekker druk en zat mijn energie veel te hoog en vulde ik de salon, aldus de kapster… zij deed dan letterlijk en figuurlijk de deur van haar salon open, zodat er wat lucht en ruimte naar binnen kwam! Ik vond het geheel wel grappig.

Zij maakte zich zorgen om mij en nodigde mij uit bij haar vriendin om me te helpen wat rustiger te worden. Die vriendin was bij Bhagwan in India geweest en was arts in Utrecht op de PAAZ, de Psychiatrische Afdeling van het Algemeen Ziekenhuis. Zij konden mij helpen… en mijn energie misschien wel meer naar binnen helpen gaan. Dus op naar Amersfoort, waar de vriendin woonde. De kapster en de arts stonden op een stoel om mijn aura in te temmen en mijn energie meer naar binnen te geleiden. Veel gebeurde er niet, wel werd ik misselijk en de arts zei dat ik misschien wel therapie in Utrecht kon krijgen op de PAAZ. En dat ik dan rustiger zou worden.

Via een intake-gesprek en bezoek kwam ik in 1979 op de PAAZ terecht. Daar deed ik een dagbehandeling en er liepen heel veel artsen met een mala rond. Ook deden we een bewegingstherapie. Je moest dan hard schudden. Ik deed dat zo hard op een soort ‘rare’ muziek, dat ik mijn nek na afloop moest ondersteunen, zo’n pijn en bovendien geblesseerde nek had ik!

Veel cliënten daar waren met Bhagwan bezig en ik kreeg een leuk contact met een man, die naar India en Bhagwan zou gaan. Ik mocht wel mee, maar moest niet op hem rekenen, of mocht niet op hem steunen! Voor mij geen probleem. Ik ging de injecties halen die nodig waren en zou na het therapie-programma, in de zomer naar India gaan om die guru dan eindelijk in levende lijve te mogen ontmoeten.

Helaas werd het door mijn omgeving afgeraden. Ze waren bang dat ik dan (weer?) gek zou worden en dat de therapie dan voor niks zou zijn geweest. Ook kreeg ik een nachtmerrie en kon de kleur oranje – dat was de kleur die ik daar zou moeten dragen – niet vinden, of kreeg de kleur niet te pakken. Toen heb ik alles maar in de ‘ijskast’ gestopt!

In 1980 besluit mijn zus met haar vriend naar India te gaan. Ze gaan Bhagwan bezoeken … ha ha .. is zij daar ook mee bezig dan? Wat een verrassing en wat leuk. Ik was er net mee gestopt en zij gaat er wel heen. Ook om me heen worden veel vrienden en kennissen sannyasin. Wat is dat nou? Wat vervelend! Verwarring in mijzelf, angst en vertwijfeling. Of moet ik er toch iets mee doen?

Ik ga veel naar de Kosmos in Amsterdam, dat is een Spiritueel Centrum in de stad in de zeventiger jaren. Ook daar komen veel sannyasins en andere zoekers en niet te vergeten is er de boot Amitabh, die tegenover de Kosmos ligt. Dat is het centrum van de ‘Oranje Rakkers’. Daar heb ik ook groepen en trainingen gedaan en natuurlijk droeg ik kleding in een andere kleur…zo eng om kleur te bekennen!

Tijdens een Shiatsu-training een leuke man leren kennen. Met Ben klikte het wel, trouwens ook met de leider van de groep, ach ja, je bent een vrije vrouw, hè! En ben met Ben in 1980 toen naar Griekenland gegaan. Heerlijk, je privé masseur bij je te hebben! Daar, op het eiland Aegina heb ik mijn lieve Nektarios ontmoet en Ben en ik reizen apart terug naar Nederland. Na de zomer komt Nektarios al snel bij mij wonen in Muiden, waar ik toen woonachtig was.

Onbewust en vol oordelen en toch ook vol blijheid en energie blijf ik vrienden en kennissen ontmoeten die met Bhagwan bezig zijn. Nektarios was erg bang voor dat hele Oranje-gebeuren en al die blije en huggende mensen en dan ‘al dat oranje’ niet te vergeten. Iedereen die hij ontmoette in mijn vriendenkring had wel iets met Bhagwan. En dan die ketting met die foto om je nek! ENG! Heb je nog wel een eigen identiteit?

Ik was zwanger van mijn zoon en de relatie met mijn Griek ging niet goed. Mijn zus, die terug gekomen was uit India en in een commune in Leiden woonde, suggereerde mij om in een sanyassin-herberg in Alphen aan de Rijn te gaan wonen. Daar ben ik naar toe verhuisd en wat was dat weer leuk. Al die lieve mensen: huggen en in al die feestelijke gewaden van oranje en rood. Een andere dimensie van leven leek het wel en overal Bhagwan boeken en folders en video’s, zoo leuk! Ik ging ook steeds meer in oranje en rode kleding lopen. Voelde mij heerlijk en volgde nieuws over Bhagwan.

In 1982 wordt Giorgo geboren en ik vertrek wederom met mijn Griek. Nu naar Griekenland. We gaan daar wonen en ik hoor niets meer over India. Tot ik een telefoontje krijg van een heel goede vriend, die vertelt dat hij nu Amrit Dharshan heet! Hij ook al? Boos en verdrietig duik ik in het water… moet toch iets met mijn emotie doen. Jaloersheid, frustratie, alles steekt zijn kop op. Bovenal dat ik te laat ben en dat ik al veel eerder dan al die andere vrienden over Bhagwan had gehoord en dat ik er veel meer van wist dan al die anderen…ai…what tot do?

Het universum zorgt wel voor je.

We gaan terug in Nederland wonen. Nu krijgen we een flat in de Bijlmer. Mijn Griekse echtgenoot kent Amsterdam heel goed. Veel beter dan ik. Mijn vrienden zijn sannyasin. Mijn man gaat naar Griekenland en blijft daar gedwongen door de omstandigheden. Ik zit alleen in de flat in 1984 met mijn kleine baby-zoon.

Via een vriendin hoor ik over een project van mensen die samen in het Gein in Amsterdam-Zuidoost gaan wonen. Ik kom dan ook snel in contact met een van de initiatief nemers en wil graag meedoen. Ik kom veel in de commune op het Cornelis Troostplein. Doe daar veel groepen, trouwens ook in een voormalige gevangenis, de sannyasin commune aan de Havenstraat. Mooie ruimtes, een eigen cel en poetsende en blije mensen. Zo veel liefde en reuring, ik geniet!

De volgende stap is verhuizen naar Het Gein! Flat leeg en met Ma Anand Vibhuti en haar zoon Francis, Ma Nirmega, Giorgo mijn zoon en ik in een laagbouwwoning in mei 1985 in het Gein gaan wonen.

Veel LIEFDE en blije mensen om ons heen en heel veel oranje-rood op straat. Er woonden in die tijd rond de 300 sannyasins in het Gein! Er werd wel gezegd dat we niet moesten huggen op straat, omdat dit te aanstootgevend zou zijn voor de omgeving. Wat een tijd daar en wat een indrukken. Waarom word ik nou geen sannyasin? Wat houdt mij tegen? Waarom kijk ik wel naar de Osho-lectures en heb ik Lovers en Friends die allemaal bij Osho horen?

Ik trek de stoute schoenen aan en ga naar de Commune en vraag om sannyasin te worden!
Ma Dassana, de leidster van de commune, heeft gezegd dat ik niet zomaar sannyas kan vragen. Moet eerst vier groepen doen. Wat is dat nou voor een onzin? Ik doe al zo veel en ben al jaren met Bhagwan bezig! Nu een soort examen en training doen? Belachelijk! Ik ben boos. Dan ga ik mee naar de Rajneesh Multiversity, ‘Grada Rajneesh’ in Egmond aan Zee, de latere Osho Humaniversity. Inmiddels is het eind 1985.

Swami Chinmayo is daar bekend. We slapen bij elkaar, met heel veel mensen, in een grote ruimte en ik vind het dood-eng! Lieve mensen, dat wel, maar alles samen? En al die vreemden? Ik ben blij dat we weer terug gaan naar het veilige Amsterdam. Met Chinmayo krijg ik een relatie en hij stimuleert mij om toch naar de Humaniversity te gaan en daar het toeristenprogamma te doen. Daar leer je meer over jezelf en leer je beter en eerlijker met je emoties om te gaan.

Ik doe het!!! Spannende tijd, veel emoties, veel vrienden en verliefd zijn op twee mannen… hoe kan dat nou? Ik dans, ik zing, ik heb heel veel energie, ik geniet! Elke dag wordt je maaltijd voor je bereid. Wat een genot. Lekker poetsen en daten. Twee weken supergenieten! En dan die Dynamic Meditation. Heerlijk! I love to do it!

Thuis ligt de brief van Osho klaar: Ma Anand Bertil. Wat fijn, wat ben ik blij! Eindelijk sannyasin. Ik laat mij inwijden op 6 augustus 1985 door Dassana op het Cornelis Troostplein. Veel lieve vrienden komen daar ook. Ik koop voor die gelegenheid een paars oranje broek. Een nieuw oranje shirt. Krijg veel commentaar: ‘Dat mag niet, je moet effen kleuren dragen, etc.’ Ach ik doe het altijd anders en ben wie ik ben, dat is toch ook goed?! Ben trots op mijn mala en trots dat ik nu echt een Ma ben. Heerlijke tijd, veel liefde, veel vrienden en veel warmte en therapie. Een half jaar later zijn de kleuren weg, nu regenboog kleuren en nog iets later hoef je de mala ook niet meer te dragen.

Binnen een jaar en doordrongen van al de veranderingen van de therapieën vraag ik een volledig andere naam aan. Bertil past niet meer bij mij. Hoe onder de indruk ben ik als ik de brief lees: Ma Anand Mahbuba: Beloved! Ik wist het. Ik had altijd iets met LIEFDE te doen! Tranen van geluk en dankbaarheid overweldigen mij. Dank je Osho. DANK JE!

In de zomer van 1987 ga ik in Egmond aan Zee wonen. De therapeutische commune. Net hiervoor ben ik naar Poona geweest. Eindelijk mijn meester ontmoeten. Wat ben ik blij als ik na twee weken vooraan op de zesde rij mag zitten. Samen met een andere Ma schreeuwen we op z’n ‘Humaniversity’s’ Osho-kreten en zijn dolenthousiast. Hij ziet ons! Osho kijkt naar ons, hij kijkt mij aan. Hij schudt zijn hoofd iets en kijkt… ik raak doordrongen van zijn liefde, zijn aandacht, zijn blik, zijn zijn, zijn pracht, zijn intense LIEFDE…. ik kom thuis, ik ben blissed, ik ben stil, ik ben gelukzalig, eindelijk THUIS!

Eindelijk weet ik wat het is om een Meester te hebben die zoooo liefdevol is. Ik ben dankbaar en zeer onder de indruk. Wat een belevenis en wat een diepe, intense en nooit te vergeten ervaring. Nog steeds word ik emotioneel als ik aan die ervaring denk. Ik heb ook nooit mijn naam opgegeven, want Osho heeft voor altijd een bijzondere plek in mijn hart. De Liefde voor mijn eerste Meester Bhagwan Shree Rajneesh, mijn leraar, mijn fellow-traveller, gaat nooit voorbij. Liefde voor een mens van wie je houdt gaat NOOIT voorbij. Hij zit in mijn hart. Nu, en voor altijd! Ik heb een Liefdesrelatie met hem! En ik ben er dankbaar voor.

Na Osho’s dood, waar ik heel boos over was, want de enige man die ik kon vertrouwen in de wereld was er niet meer…. ik was verloren, de weg kwijt. Ik moest op de afscheidsceremonie ook heel erg huilen. En dan die kreten: ‘Je moest maar weer een levende Meester zoeken…..’ Ik miste hem… en ik was in de rouw… !

Inmiddels 1992, las ik over een man die over Liefde praat. Ik kende alleen Osho die over Liefde sprak. Hoe kan dat nu? Wie is deze man? Ik wil hem graag ontmoeten. Een levende Guru soms? Corey van Loon. Corey van de Omni filosofie, de Science of Mind. Omni filosofie, de Omnischool voor toegepaste New Thought Philosophy. Alles wat Osho heeft gezegd wordt voor mij nu heel duidelijk. Ik ben een kind van Licht en Liefde en ik laat mij dopen: Elena Mahbuba-Bertil. Prachtig! En dat op 19 januari 1996, de dag in 1990 dat Osho zijn lichaam verliet! Wat een toeval.. ha, ha, het valt mij toe!

Met alle namen heb ik wat. Ik blijf me Mahbuba noemen want Osho zit voor altijd in mijn hart.

In Liefde ,
Beilen, 30 december 2013
Mahbuba Boer-Ameling

Lijst