Divyam

Sannyas is the door to the eternal thread.
It is an adventure beyond time, beyond space, and that beyond exists with you.
You just need to search for it and it is there.

Ma Prem Divyam
(Goddelijke liefde)

Geboren in 1955 in Den Haag
Ontving sannyas in 1983

Crisis, weet ik nu, is een kans tot verandering. Ik had een moeilijke relatie, mijn werk liep niet, door dit alles raakte ik overspannen en liep vast, ik kon niet meer zo doorgaan. Omdat ik het veel te ver had laten komen moest ik me op een rigoureuze manier uit dat leven van toen losrukken. Ik liet alles achter me en ging met een vriend naar India.

Mijn reis door dit onvoorstelbare land veranderde mijn leven. De andere cultuur, de spirituele dimensie die ik daar ontdekte en uiteindelijk mijn ontmoeting met Bhagwan Shree Rajneesh, lieten een onuitwisbare indruk op mij achter. In Bhagwan zag ik zoveel liefde en compassie, ik voelde me zo gezien en geliefd, niet in mijn persoonlijkheid, maar werkelijk gezien in mijn ware zelf.

Het was 1982 en mijn vriend en ik kwamen vanuit Goa, op de scooter, naar Poona. Ik had er grote verwachtingen van, mijn toenmalige vriend was sannyasin en ik las Bhagwan’s boeken graag. Toen we bij de ashram aankwamen bleek die echter, tot onze stomme verbazing, gesloten te zijn! Wij kregen te horen dat Bhagwan vertrokken was, met een heel gevolg aan discipelen, en niemand wist waar hij was. (Een aantal dagen later – of waren het weken, dat kan ik me niet meer herinneren – was pas duidelijk dat hij naar Amerika was gegaan.) De ashram was maar af en toe open, en alleen Indiërs mochten er overnachten. Wij gingen naar het ernaast gelegen pand, Sunderban. Dit was overvol met westerlingen, en het was ontzettend gezellig en inspirerend. Er werd buiten bij het vuur gezongen, gegeten en gedanst, ik had nog nooit zulke mensen meegemaakt!

De volgende ochtend was ik om 6 uur aan de poort van de ashram, want ik ging natuurlijk Dynamic doen. Daar had ik zoveel over gehoord. Echter, de deur was op slot! Er was niemand. Telergesteld ging ik weer weg. Iedereen moest lachen toen ze het hoorden, dat kon toch niet, ik had moeten wachten! Dus, de volgende dag ging ik weer. De poort was op slot. Dus ik klom over het hek. Wat spannend. Pikkedonker. In de hal waar ik moest zijn zag ik niemand, het was doodstil. Ik bleek de enige te zijn! Dat is iets wat daarna denk ik nooit meer is voorgekomen, al mijn ervaringen daar in latere jaren was dat het enorm druk was, in Rajneeshpuram deden we zelfs een keer een Dynamic in stilte met duizenden mensen, volgens mij 16.000. Maar ik kan overdrijven…

Maar goed. Er kwam een swami aan die zich voorstelde als Swami Maitreya. Natuurlijk was er Dynamic, en hij zou er persoonlijk op toezien dat ik hem goed deed! Dus ik kreeg uitleg – en hij bleef gedurende de hele Dynamic naast me, hij deed mee en liet mij geen ogenblik verslappen. Als mijn adem niet chaotisch genoeg was, of als ik stopte met uiten, niet hard genoeg sprong of als mijn armen niet langer de lucht in konden begon hij me aan te moedigen, ik moest het voor de volle 100 % doen, alleen dan zou ik er uit kunnen halen wat kon!! Ik wist niet wat ik meemaakte, aan het eind van de meditatie was de wereld totaal anders – ik was anders, ik snapte niet wat er gebeurde maar dat het iets heel belangrijks was, dat wist ik wel. Wat een ervaring. De volgende drie dagen heb ik niet kunnen lopen van de spierpijn…ik heb hem elke dag dat ik daar was gedaan, gelukkig met meer mensen nu. En ik kocht het bandje, dus toen we verder trokken door India konden we Dynamic blijven doen.

Ook de eerste satsang die ik daar mee maakte was een totale, diepe ervaring van bliss. In Lao Tse hal, er stond een lege stoel. De muziek was prachtig, de meditatie diep en ik stroomde over van dankbaarheid en liefde voor een man die ik niet eens zag, behalve op de foto die er stond, maar hij was er wel! De lege stoel, de hele ruimte, was gevuld met zijn energie. Hier was iemand die mij totaal welkom heette. De krekels, de zwoele lucht, de muggen, ik zal het nooit vergeten en kan de ervaring zo weer oproepen. Dat was mijn eerste ontmoeting met Osho, Bhagwan, en deze ontmoeting veranderde mijn leven. Ik vroeg sannyas aan toen ik weer terug was in Nederland, en ging naar Amerika, en later naar Poona, deed veel groepen en werd uiteindelijk therapeut, om de weg die Osho me wees te blijven gaan en ook door te geven. Een antwoord dat ik van Osho op een vraag van mij kreeg werd een device for me…

A little more celebration…a little less seriousness, yes?
….
Continue your daily meditation. It’s great to do gibberish just before bedtime. For half an hour, throw out all the mind’s garbage collected during the day; throw out all negativity, the frustration, the ‘shoulds’ and ‘should nots’. Really go crazy! And if it becomes a catharsis, that’s fine. Then without speaking again after the gibberish, go to sleep. When you wake up in the morning, have a good laughter for no reason at all, for half an hour or so.

Usquert, 15 november 2011
Divyam Kranenburg

Lijst