Satyananda

Toen mijn toenmalige echtgenote in het voorjaar 1975 na een meditatieweekend in Amsterdam, besloot sannyas te nemen, kwam ik in de diepste crisis ooit in mijn leven. We hadden 2 jonge kinderen, Elsa (8) en Bobby (5) Ik, met het vaderschap hoog in het vaandel in een oranje jurk? Een ketting om mijn nek? Kan het nog gekker? Uit een volledig knock-out kroop ik overeind en besloot mijn eigen keuze te maken. Scheiden of Poona? Ik wilde geenszins haar blind volgen. Dus besloot ik mij terug te trekken in afzondering om, voor zover meditatie mij bekend was, Osho te verzoeken een duidelijk signaal te geven, waarop ik zou kunnen responderen.
 
Daarvoor koos ik een solo trip door IJsland. Het was intussen juni. Met alleen een rugzak, volgeladen met astronautenvoer en rijst kwam ik aan in Keflavik. Van daaruit startte ik een pelgrimstocht door het onherbergzame IJsland van toen. Mij stond al liftend een rondwandeling voor ogen over de enige rondweg door het land die door gestapelde stenen, zgn. steinmannen was gemarkeerd.  Dagen aan een stuk liep ik door een vulkanisch maanlandschap van steinman naar steinman. De enige tekenen van menselijk leven. Omdat de zon in de zomer in IJsland niet onder gaat, verloor ik gaandeweg het dag en nacht ritme uit het oog.  Telkens als ik moe werd, rolde ik mijn tentje uit in de richting van het oosten, ging een ogenblik ervoor zitten en zei stil: You there, I’m here. If there is something between us, please show me.
 
Het was op een grijze druilerige dag, dat ik een lift kreeg van een man, met wie ik een sterk non-verbaal contact kreeg. Hij vroeg nergens naar, niet wie ik was, waar ik vandaan kwam, wat ik deed, waarom ik op IJsland was?  Het bleef uren stil tussen ons, totdat hij plotseling opmerkte: “I want to show something to you”. Dat verraste mij. Wat in vredesnaam zou ik te zien krijgen? We stapten uit en liepen weg van de auto. Onderwijl zocht ik naarstig de omgeving af.
Hier stopt het verhaal. De ervaring was zo immens en volledig, alsof een elektrische schok van duizend volt door mijn rug schoot. Ik trilde van top tot teen, keek in het NIETS en alles kantelde in een stroom van liefde en dankbaarheid.

In maart 1976 besloten wij met het hele gezin af te reizen naar Poona. Toen ik door de poort liep werd ik direct geconfronteerd met een oud schoolbord pal voor de office, waarop geschreven stond: “You think you are here to solve your problems, I’m cooking something else”. Ondanks alle perikelen in mijn hoofd, voelde ik mij voor het eerst in mijn leven thuiskomen. Er volgde een grote schoonmaak en nu, terwijl ik dit schrijf, ben ik mij zeer bewust van het ongelooflijke en fortuinlijke leven, dat ik mag leven.
 
Satyananda
 
Lijst