Sampurna

Begin december 1979 was ik met mijn gezin: man en 3 kinderen, vanuit Zaandam op bezoek bij mijn ouders in Utrecht. Een van mijn zusters, Gerda, kwam daar op dat moment ook: om gedag te zeggen. Zij ging naar India en vertelde, dat zij in het oranje terug zou komen.

Het hoe en waarom ontging mij; tijd en gelegenheid om er over te horen ontbrak. Ik vroeg haar, of er iets over te lezen was en ja, zij had thuis, in haar woonark, wel Bhagwan-boeken staan. Afgesproken werd, dat mijn moeder wel een paar, door mijn zus aangegeven titels, zou ophalen in Nieuwegein en die met Kerst mee zou brengen bij hun bezoek aan mijn gezin aan de Zaan.

Ik kreeg twee boeken: een dun Engels boekje ‘I Am the Gate’ en een wat dikker Nederlandstalig boek ‘Mijn Weg, de Weg van de Witte Wolk’. Ik koos het dunne boekje en ontdekte, dat het Engels geen probleem was, maar ik geen idee had waar het over ging. Dus toch het dikkere boek gepakt.

Tijdens mijn puberteit had ik een kleine, religieuze zoektocht gemaakt. Dit had geresulteerd in de overtuiging dat God in me zit en dat het leven een soort school is, waarvan je lessen, die je op de ene manier niet leert, in een volgend leven op een ander manier gepresenteerd krijgt, net zolang tot je alle lessen geleerd hebt. Steeds opnieuw weer als kind beginnen. Ik wilde dat niet, maar ja.

Nu las ik in deze boeken opeens, dat er een mogelijkheid was om niet meer te hoeven te reïncarneren. Je had er een Meester voor nodig! Ik begreep, dat ik sannyas diende aan te vragen, waarbij behoorde: kleden in het oranje met de mala, een andere naam ontvangen en gaan mediteren. Hoe dat zou gaan, wist ik niet en aantrekkelijk was het ook niet, maar wat moest moest.

Gelukkig bleek het oranje ook rood, bordeaux of soortgelijke variaties te mogen zijn, zoals ik zag, toen mijn zuster terug was. Zij kon mij ook vertellen waar ik de meditatie-technieken kon leren. Naar India gaan hoefde ik daarvoor gelukkig ook niet: ik kon een brief schrijven naar Poona. Man en kinderen waren niet blij. Ik begreep dat, zelf vond ik het ook vreemd, maar het voelde goed.

Na een paar brieven ontving ik op 27 maart 1980 mijn nieuwe naam: Ma Prem Sampurna: liefde compleet of totaal. ‘That’s what sannyas is all about: living a life of resolution out of the heart, taking all the risks, going into all kinds of insecurities – not out of foolishness but out of a great love for existence. And then whatsoever you do is right. Love is right and it makes everything right’. Nog een paar weken later kon ik mijn mala in Amsterdam ophalen.

In september 1981 ging ik drie weken naar Luzerne Valley, waar een stel therapeuten uit Poona was neergestreken. Het nieuwe gevoel, dat ik daar ervoer, was in de thuissituatie na een paar weken verdwenen. Er werd daar wel van mij verwacht, dat ik dezelfde bleef als vroeger.

In maart 1983 ging ik naar Rajneeshpuram in Oregon om Enlightenment Day te vieren. In een uitgebouwde hangar zag ik Osho voor het eerst. Een overweldigende belevenis. Er werd daar volop gebouwd en ik hielp mee. Ik had het gevoel in de hemel te zijn en wilde niet meer terug naar Zaandam. Natuurlijk moest dat. Het was onvermijdelijk: geld speelde een rol en de regeling inzake de scheiding vroeg tijd en aandacht. Ik bleef in Oregon, totdat mijn geld op was en ging toen terug om te scheiden. De kinderen kozen ervoor bij mijn man te blijven en hij koos ervoor om ze bij zich te houden. Prima dus.

Zodra alles in Zaandam geregeld was, vertrok ik opnieuw naar Rajneeshpuram. Ik heb daar allerlei werkzaamheden verricht, met veel liefde en energie. Meditatief. In Rajneeshpuram leerde ik veel. Met één van de swami’s ervoer ik een bijzondere relatie.
Begin 1984 kwam ik terug in Nederland, om te trouwen in Utrecht, met deze Amerikaanse sannyasin, Swami Prem Yogi, met goudklompjes verstopt op zijn eigen terrein. De huwelijkshappening in Soest, was bijzonder, met mijn getuigen, Manglam en Vimal, in een prachtige outfit, kenissen en familieleden.

In juni 1984 was ik weer terug op de ranch. Ik ben in Amerika gebleven totdat ik met een enkele reis naar Nederland diende te vertrekken in december 1985. De ranch werd ontmanteld, Osho was Amerika uitgezet.

In Den Haag heb ik voor het eerst in mijn leven gedemonstreerd: geef Osho een plaats in Nederland. Deze wens van velen kwam niet uit. Ik zag Osho terug op Kreta. Daarna naar India. In Bombay kreeg ik te horen, dat ik door moest reizen naar Poona om te helpen alles klaar te maken voor de komst van Osho. In Poona werd het bericht van zijn komst met grote vreugde ontvangen. Na zes weken weer terug naar Nieuwegein, waar ik sinds mijn terugkomst woon.

Daarna ben ik nog verscheidene keren in Poona geweest en heb er veel mooie veranderingen gezien. Er was hard gewerkt en een heel mooie tuin aangelegd, ook bij de rivier. De Boeddha-hal was geheel gerestaureerd en volop in gebruik. Osho kwam zo vaak hij kon een lezing geven. Ik voelde mij verbonden.

In 1992 was ik voor het laatst in Poona was. Stil en mooi. Ik voel mij gelukkig dat ik in de aanwezigheid van een levende Meester heb mogen zijn. Dat hij nu uit zijn lichaam is, maakt voor mij niet veel verschil.

Nieuwegein, december 2012
Sampurna de Oude

Lijst