Devabodhi

Met de scheiding van mijn ouders, ik was toen 17, werd ik wakker uit de droom van mijn (katholieke) opvoeding. Het (zelf)onderzoek begon. Ten aanzien van geloof, relaties, mijn plaats (als vrouw) in de maatschappij en ‘wie ben ik?’

Het was een verwarrende tijd. Iets bleek niet te kloppen aan mij, want niets ging zoals bij de anderen om me heen. Met moeite studeerde ik af als fysiotherapeut, ik moest toch iets worden, zodat ik mijn eigen geld kon verdienen? Regelmatig kwam ik in een heftige toestand terecht, waarbij ik dacht dat ik nu echt gestoord was. Maar steeds hervond ik mijn evenwicht.

Na veel korte affaires kwam ik in 1976 eindelijk een man tegen met wie ik het zag zitten: Theo. Theo werkte in ‘de Essenlaan’ een therapeutische gemeenschap in Rotterdam voor mensen met verslavingsproblematiek. Swami Anand Veeresh had de opzet van de therapeutische gemeenschap van Amerika naar Nederland gebracht.
Toen Theo en ik twee maanden een relatie hadden, vertrok hij voor een week naar Tushita, een meditatiecentrum in Engeland, om een groep met Veeresh te doen. Hij kwam terug met een mala om (hem door Veeresh omgehangen) en enige tijd later ontving hij zijn naam van Bhagwan uit Poona: Swami Deva Vishwa. Hij verfde al zijn kleren oranje.

Een klein jaar later, april 1977, vlogen we samen naar India om Bhagwan in zijn ashram in Poona te bezoeken. Ik had geen idee waar ik terecht zou komen, maar had uit voorzorg wel kleren meegenomen die ik gemakkelijk oranje kon verven. Al snel zaten we in Lao Tzu Auditorium voor Bhagwans ochtendlezing. Dagen achtereen rolden de tranen over m’n wangen. Deze man vertelde precies wat ik altijd al ‘geweten’ had en hij was de enige!
Ik kwam thuis.

Toch moest ik niets hebben van al dat sannyas-gedoe: de oranje kleding, de nieuwe naam, de zweverigheid. Ik ging met Vishwa naar ‘arrival darshan’, de avondbijeenkomst met Bhagwan, waarin hij sannyas gaf, mensen verwelkomde, afscheid nam van degenen die weer gingen en praattte met mensen die net een van de therapeutische groepen hadden afgerond.

Ik ging in het blauw.
Ik was aan de beurt om voor Bhagwan plaats te nemen. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, wat ik deed en of ik vragen had. Ik smolt. Vertelde hem dat ik niet wist of ik nu wel of niet sannyasin moest worden.
Bhagwan vertelde dat als mensen bij hem kwamen en vroegen of ze zouden trouwen, hij altijd zei dat ze dat zeker moesten doen. Gewoon om te ervaren hoe het is om getrouwd te zijn. Hetzelfde gold voor sannyasin worden. Hij hield de mala op en vroeg of ik die wilde. Maar ik bedacht dat ik toch echt in het oranje wilde zijn als ik tot sannyasin geïnitieerd werd en schudde nee. Waarop Bhagwan zei: ‘I am going to hunt you!’
De dagen erna spraken sommige sannyasins me daar nog over aan.

Vervolgens ging ik de door Bhagwan opgegeven Centering-groep in, met swami Prasad. De darshan voor die groep zou op 30 april zijn. Ik gaf aan dat ik dan sannyasin wilde worden. Omdat mijn haar licht rook naar wierook of shampoo, moest ik wel een hoofddoekje dragen (Bhagwan was uiterst gevoelig voor geuren).

Wederom zat ik voor Bhagwan. Hij vroeg me mijn ogen te sluiten en mijn armen omhoog te doen. Langzaam daalden mijn armen…… ik voelde me moe en vol overgave. Bhagwan deed me de mala om en drukte zijn duim op mijn derde oog, terwijl hij me in de ogen keek. Ik verdween en wist niet hoe snel ik me moest herpakken om mezelf niet te verliezen. Ik kreeg de naam Devabodhi. Bhagwan vertelde dat ik me meer bewust zou (moeten) worden van het goddelijke.

Met Hemelvaart liepen Vishwa en ik met onze oranje kleding door Breda. Niemand wist nog van Bhagwan toen. Maar rondom Veeresh en in de therapeutische gemeenschap gingen steeds meer mensen in het oranje.

Na een tweede bezoek aan de ashram in 1978, waarin ik o.a. de encountergroep met Teertha deed, gingen Vishwa en ik uiteindelijk in januari 1980 ‘voorgoed’ naar Poona. We doekten onze flat op, stalden wat spullen bij onze ouders op zolder en vertrokken met al het geld dat we hadden.

Vishwa en ik gingen al snel uit elkaar. Ik zou anderhalf jaar in Poona blijven, vrijwel iedere ochtend luisterend naar Bhagwan en werkend in het postkantoortje van de ashram. Later kookte ik in het restaurant op # 70 Koregoan Park. Totdat Bhagwan op een ochtend in juli 1981 naar Amerika vertrok.

Amsterdam, 26 maart 2014
Devabodhi Lampe

Lijst