Prakrati

One just has to be oneself.
That’s my basic message.
The moment you accept yourself as you are,
All burdens, all mountainous burdens, simply disappear.
Then life is a sheer joy,
A festival of lights…

Ma Sunder Prakrati
(Beauty Nature)

Geboren in 1955 op Aruba
Ontving sannyas in 1985

Een sprong in de tijd – met een glimlach en warmte in mijn hart.

In 1985 was ik 26 jaar, huisvrouw, wonend in een nieuwbouwwijk, getrouwd met een aardige lieve man, en moeder van een schattige dochter. Een leven dat ik had gewild, een (aan)gepast leven – maar toen het eenmaal zo ver was, voelde ik mij in die-prachtige-nieuwe-flat-wijk met de dag ongelukkiger en ontheemder worden en bekroop de vraag mij, ‘Is dit het nou? Is dit mijn leven tot ik oud ben?’

Gesprekken met buren over kinderen, wasmerken, luieraanbiedingen – ik voelde mij leger en leger worden. Ik miste een bepaalde levensintensiteit. Ik had een innerlijke behoefte om uit te drukken wat ik werkelijk voelde en dacht en waarachtige diepe liefde te ervaren – waar ik een notie van had maar geen reflectie van vond in mijn omgeving, noch in mijzelf.

Ik zat vol met levensvragen en verlangens.

Ergens in het jaar daarop werd ik plots overvallen door een hyperventilatie-aanval, waarna ik besloot een psycholoog op te zoeken. Door alle vragen die ik mij zelf en nu hem hardop stelde, zei hij op een bepaald moment: ‘Je lijkt Foudraine wel, zo zoekend naar antwoorden …. die er niet zijn’. ‘Aha!’ dacht ik, die moet ik hebben. Het laatste stukje van zijn zin had ik gehoord maar niet geloofd.

Ik racete naar de bibliotheek, vond en verslond Oorspronkelijk gezicht en Notities van een discipel.

Al direct maakte een scène diepe indruk. Amrito (Foudraine) beschrijft hoe hij in de rij stond voor de ashram en plots, zomaar uit het niets, een vrouw begon te gillen. Niemand was verstoord, gesprekken gingen door …. na verloop van tijd werd het weer stil – en zoals ik het interpreteerde, het gillen was – voor dat moment – gewoonweg op. Het leven ging verder; er was feitelijk niets gebeurd. Een gil, gekomen en gegaan.

Ik herkende de wens om die innerlijke schreeuw er uit te mogen laten, met een verlangen om iets (onbenoemd) drastisch te doorbreken. Ook in mij was een stem, maar waar ik absoluut geen gehoor aan wist te geven.

Zoals Amrito het beschreef; zo wilde ik ook leven: ik kreeg een visioen van een onbegrensde vrijheid, waarin alles kon gebeuren; emoties, verlangens, hoop, gedachtes konden komen en gaan …. waarin oordelen weliswaar bestonden, maar tegelijkertijd van nul waarde bleken, zodra gezien.

Ik fietste voor mijn eerste en volgende groepen van Lisse naar de Commune in de gevangenis in Amsterdam – en wist – hoe spannend het allemaal ook was – dat dit – Osho – mijn weg was. Al vrij snel volgden sannyas van Ma Prem Dassana, een nieuwe naam, een scheiding, een verhuizing elkaar op. Een nieuw leven, volledig gedrenkt in de woorden en meditaties van Osho, die mij raakten, deden verlangen naar almaar dieper het leven willen proeven.

Een maand Poona – Osho sprak toen niet. En ach, …. het maakte niets uit. Dáár zijn, in de nabijheid, de ashram ademen – ik voelde mij gezegend.

Niet dat alles almaar rozegeur en maneschijn was. Er waren dalen en emoties en ze gingen diep – maar dat was tegelijkertijd ook meteen het geweldige ervan. Osho liet mij een eerste glimp zien, dat de sleutel zit in de totale omarming van beide, van alles; dat alles komt en gaat, aan voortdurende verandering onderhevig is. Ik ervaarde wat vrijheid behelst en met name overgave; wat werkelijke aandacht en totaliteit inhoudt; dat iedere minuut van de dag een uitnodiging tot meditatie of alertheid is – ook de afwas, stofzuigen, boodschappen doen.

Nadat Osho stierf liet ik mijn sannyasnaam los – omdat hij had gezegd, om altijd een levende meester te zoeken. Dat deed ik in liefde en dankbaarheid.

Tegelijkertijd realiseer ik mij juist de afgelopen jaren, dat de betekenis van mijn naam en waar Osho voor stond/staat (zijn woorden – de scherpte – de contradictie – de hilariteit – de humor – de extase – de schoonheid – de sereniteit – de wijsheid – het feit dat nooit iets statisch was/is en altijd in beweging) nooit weg zijn geweest en mij in stilte eeuwig vergezellen.

Amsterdam, 8 december 2011
Janna Schagen

Lijst