Sandeh

Ik bracht ooit een weekendje door op een boerderij. Geen beesten, maar wel vrolijke jongeren. Het was eind jaren zeventig en ik was ook nog piep. Ik vermoed dat ik door een van de dames was afgewezen en daarna maar een boekje ben gaan lezen: ‘Oorspronkelijk gezicht’ van Swami Deva Amrito (Jan Foudraine). Het eerste deel van het boek was spannend, toen Jan dolend door Amsterdam trok. Het middenstuk, van zijn verzet tegen van alles en nog wat in Poona, was leesbaar, maar het slot, als devoot discipel, had wel geschrapt mogen worden.

Thuis kocht ik dit boek voor een oudere vriend van me, wiens leven nogal wat parallellen met dat van Jan vertoonde. Mijn vriend vertrok na lezing spoorslags naar Poona en kwam hernaamd weer terug. Hij had een kadootje voor me, ook een boek: ‘Tantra, het allerhoogste inzicht’ van ene Bhagwan. Ik wist niet wie de schrijver was, maar voor het eerst las ik een boek waar iemand opgeschreven had wat ik al vaak gedacht had. Boek ging in de kast.

Vele jaren en vele relatieproblemen later, kwam ik in een groepshuis in Egmond terecht voor een weekend ‘Art of relating’. Leerzaam weekendje, alleen al omdat mijn wankele relatie daarna in het niets verdween. En ook leerzaam omdat ik begreep dat dat huis in Egmond een filiaal van het huis van die schrijver in India was. Aparte mensen ook, daar. Bijzondere meditaties. Kortom, ik moest en zou naar het hoofdkantoor in Poona. Ben er geweest.

In Poona gebeurde hèt. Op een fraaie woensdagochtend in de ashram, om precies te zijn op 4 december 1996, bij het boekingskantoor voor de groepsactiviteiten (aan de linkerkant), stroomde een Niagarawaterval aan liefde door me heen, zomaar vanuit het niets en ook helemaal voor niets, gratis dus. Ik begreep wat liefde was, dat liefde onverschillig is en dat ik tot dusver in het dagelijks leven alleen maar wat minieme druppeltjes liefde had gegeven en ontvangen. Dat ik me daar zo voor had ingespannen. What a fool I was. Ik liep vervolgens naar het sannyas-aanvraag-kantoor, betaalde 200 roepies (5 piek) en mocht de volgende zaterdag sannyasin worden. Gedurende de ceremonie speelde in de Boeddhahal een bandje, terwijl we, sannyasins-in-spe, achter rode touwen zaten te wachten op het grote moment. Een warme, witte ma hugde me vol overgave, gaf me een kralenketting en toen was ik opeens Veet Sandeh, de twijfel voorbij. Wat heet. Overbodig te vermelden dat mijn toenmalige geliefde me die avond verliet.

In Poona heb ik zo’n beetje alles geleerd wat er door mij te leren viel. En zo’n beetje alles daar meegemaakt wat er maar mee te maken viel. Elke dag tweemaal daags naar Osho geluisterd tot ik het snapte. Na alle wijze woorden kwam zijn uitspraak als een bliksemflits door mijn hoofd: ‘Als ik naar de maan wijs, kijk dan naar de maan en niet naar mijn vinger.’ Ik ben vertrokken, toen ik zag dat een verlicht meester, die mij eerst, als ware hij een boog, had weggeschoten, een obstakel werd.

En ik leefde nog lang en bewust.

Dank je, Osho.

Amsterdam, 13 december 2011
Sandeh/Erik Stutterheim

Lijst