The Ranch

Sarita was een van de eerste westerse discipelen van Osho. Als 17 jarig meisje kwam ze in Bombay bij Osho en bleef gedurende 26 jaar in zijn communes dicht bij hem wonen. Ze heeft als medewerker van de Press Office van dichtbij meegemaakt wat er allemaal in Rajneeshpuram gebeurd is, de controversiële commune in Oregon, VS.

‘Een van mijn taken was het geven van rondleidingen over de ranch, die ongeveer 1 ½ uur duurden. De plaatselijke bezoekers waren vaak stomverbaasd over wat we in zo’n korte tijd hadden bereikt. Ze zeiden dan dat het onmogelijk leek, ze vroegen zich af of we aan de drugs waren, omdat zoveel geluk van de bewoners van de gemeenschap hen niet echt leek. Ik verzekerde hen dat we niet aan de drugs waren, maar dat we meditatie in elk aspect van ons leven integreerden. Overal waar je keek, waren er taferelen van vrolijke mensen die hun dag doornamen, spontaan zongen, dansten, knuffelden of groepen mensen die samen lachten. Of het nu ging om het leggen van pijpleidingen, het bouwen van huizen, het aanleggen van wegen, het bakken van brood of het runnen van een winkel, het bewijs van geluk was overal.’

De ongelukkige afloop van Rajneeshpuram is wijd en zijd bekend, mede dankzij de Netflix documentaire Wild Wild Country. De problemen met de lokale bevolking groeiden Ma Anand Sheela boven het hoofd waarna ze haar toevlucht nam tot extreme maatregelen om de commune te leiden en weerstand te bieden aan de bedreigingen van buitenaf. Sarita vermeldt een interessante uitwisseling die ze met Sheela had:

‘In de begindagen van Rajneeshpuram vroeg Sheela me om het haar te laten weten als ik tekenen zag dat ze op een power trip was. Ze zei dat ze in liefdevolle toewijding aan haar Meester, Osho, wilde blijven. Maar ze wist dat haar positie als zijn secretaresse een machtsdynamiek met zich mee kon brengen die ze wilde vermijden. Na een paar jaar vertoonde ze zeker tekenen van een power trip. In die tijd zag ik haar bijna nooit, omdat ze nogal geïsoleerd was met haar kleine groep mensen die het toezicht over de gemeenschap hadden.

Op een dag kwam ik haar tegen en herinnerde haar aan wat ze me een paar jaar eerder had gevraagd, om haar te laten weten of ze in een power trip zat.
Ik zei: “Sheela, je vertoont tekenen van een ‘power trip’ en je vroeg me je te laten weten of dat het geval was, zodat je wakker kunt worden en weer gewoon een toegewijde kunt zijn.”
Ze antwoordde: ’’Dank je dat je het me verteld hebt, maar nu is het te laat.”
Rond die tijd begon Osho haar egoïstische power trip bloot te leggen in zijn toespraken, wat ze natuurlijk niet leuk vond.
Kort daarna heeft ze Rajneeshpuram verlaten met haar kleine groep volgelingen.’

Ma Ananda Sarita

Nadat Osho zijn lichaam had verlaten is Sarita Tantra en Holistische Healing gaan onderwijzen, eerst in de commune en later in Japan en Europa. In 1999 heeft ze zich in Frankrijk en Groot-Brittannië gevestigd, waar ze samen met haar Tantra partner een school voor Tantra, Meditatie en Holistische Genezing heeft opgericht. Vervolgens heeft ze twee boeken over Tantra geschreven, die het begin markeren van haar levenspad om de vele zegeningen die ze van Osho heeft ontvangen met de hele wereld te delen.

Bron: What Really Happened at Rajneeshpuram? A Firsthand Account

Ojas heeft een openhartig persoonlijk relaas over zijn tijd bij Osho geschreven. Eerst heeft hij een aantal jaar in Poona 1 in de ashram gewerkt en is daarna, toen de commune in Rajneeshpuram werd opgebouwd, naar Oregon getrokken waar hij werkte in de Truck Farm, om groenten te telen voor de honderden communeleden. Hoewel de Ranch met enorme toewijding en plezier door hard werken in korte tijd werd opgebouwd, werden de moeilijkheden rond Sheela steeds tastbaarder. Dit stuk uit zijn verhaal gaat over de moeilijkheden die Ojas kreeg met de organisatie van de commune. 
Zie: Kan een gekooide vogel zingen?

    Ma Anand Sheela

Na zes weken tussen de sprouts gewerkt te hebben, was me gevraagd een groter project op de Truck Farm op me te nemen: de tomaten. Elke dag 1500 pond tomaten en 1500 pond compost afleveren. Samen met een aantal mensen die overgebleven waren van het Share a Home project. Omdat men alleen maar ma’s als leidinggevende kende, heette ik ‘mama of the tomatoes’. We deden ons werk met plezier en leverden altijd de gevraagde hoeveelheden af, ook tijdens het Festival 1985.

Maar een paar weken daarna, toen ik Dorith had uitgezwaaid en weer met mijn maatjes ontspannen bezig was in de tomatenpluk, kwamen twee ma’s op inspectie. Ze keken rond en zagen twee oudere mannen op emmers tomaten plukken, rustig babbelend en lachend met elkaar in het zonnetje. Dat vonden die twee ma’s niet goed. Ze gaven me de opdracht tegen die twee mannen te zeggen dat ze niet meer mochten zitten, maar staande de tomaten plukken. Belachelijk, vond ik. Maar toen gingen de ma’s op hun strepen staan en sommeerden mij hun opdracht uit te voeren. Ik kreeg helemaal de slappe lach en de ma’s vertrokken.

Ik besefte dat ze het hierbij niet zouden laten zitten en zei grinnekend tegen een van mijn maatjes: ‘Dit loopt niet goed af. Hier komen represaillemaatregelen van.’ Dat klopte ook. Een uur later werd ik op de office van de Truck Farm geroepen. Twee andere ma’s, behoorlijk gestresst, vertelden me met een schijnheilig gezicht dat ik was uitverkoren voor een nieuwe job, omdat ik me altijd zo verantwoordelijk gedroeg. De job was niet gemakkelijk, want het ging er om nieuwe, kleine plastic greenhouses te bouwen. Het zou wel heet zijn onder de plastic en ook mijn medewerkers waren niet gemakkelijk, het waren de moeilijke mensen van het Share a Home project. Maar ze vertrouwden erop dat ik dit goed zou doen.

Ik vroeg hen maar rechtstreeks of dit een straf was voor mijn ongehoorzaamheid van een uur geleden, maar daar gingen ze niet op in. Ze vertelden me alleen dat ik niet meer naar de tomaten terug hoefde, maar meteen die middag nog verwacht werd in een workshop, zodat ik binnen een of twee dagen het bouwen van kleine plastic kassen onder de knie zou krijgen.
Buiten gekomen keek ik naar de bergen om me heen en naar de hemel, en barstte in lachen uit. Dit was bizar, te gek voor woorden. Maar het was wel weer een nieuw avontuur en de weken daarna ploeterden we samen in de zon om de benodigde plastic greenhouses voor de herfst klaar te krijgen. Zelf had ik gehoord dat ik tot november kon blijven en daarna weer terugkeren naar Dorith en De Stad Rajneesh in Amsterdam.

Maar het zou heel anders lopen. Op 16 september 1985 verliet Sheela plotseling Rajneeshpuram, samen met 19 van haar naaste medewerksters. Toen werd het even een complete chaos, alles stortte in elkaar, niemand wist even hoe verder. Maar al snel wist Bhagwan er met zijn dagelijkse lezingen goed structuur in aan te brengen. En ofschoon er volgens mij veel duisters zat in de manier waarop Bhagwan de orde herstelde, was het effect toch positief. Daardoor bleven onderlinge conflicten uit en konden we de dingen die gedaan moesten worden weer oppakken. Natuurlijk deze keer op een veel rustiger en meer ontspannen manier. Een wonder van crisismanagement.

Ook op de Truck Farm. Daar gebeurde trouwens nog iets heel verrassends. Twee dagen na Sheela’s vertrek werd ik gevraagd opnieuw op de office van de Truck Farm te komen. Daar waren de verschillende ma’s die ik de laatste weken gezien had. Ze boden excuses aan. Ze herinnerden zich wat ze mij hadden aangedaan toen ze mij voor de jobs in de greenhouses vroegen. Dat was inderdaad als straf bedoeld. Sorry. Maar daarvoor hadden ze ook weer opdracht gekregen. En ze wisten in die dagen ook niet meer wat ze moesten doen. Het was toen ook een grote chaos, nog groter als nu, maar daar mochten ze niets van laten merken.

Het was een verrassende ontknoping. We hebben samen gehuild en ook gelachen. We vielen elkaar in de armen en alles kon uitgepraat en vergeven worden. We hadden met elkaar al zoveel taboes doorbroken, waren zo diep met elkaar gegaan. We waren tenslotte sannyasins. En we beseften ook dat we elkaar nodig hadden, want het avontuur was nog niet afgelopen. De buitenwereld stond klaar om ons een loer te draaien. En ‘de nieuwe mens’ was nog niet geboren.

Sheela was van 1981 tot 1985 Osho’s secretaresse, ze runde de Rajneeshpuram Commune in Wasco County, Oregon, in de VS. In 1986 werd ze tot 4,5 jaar gevangenisstraf veroordeeld  voor poging tot moord en voor een biologische terreuraanval. Wikipedia.

Manan Thakrar is een jonge Indiase psychiater die gefascineerd is door Osho vanwege zijn psychologische inzichten en ook onder de indruk is van de enorme invloed die Osho nu wereldwijd heeft. Tegelijkertijd is hij, als Indiër, nieuwsgierig naar de geschiedenis van Sheela, Osho’s secretaresse, die onder Osho’s leiding met veel bravoure een stad van duizenden inwoners uit de grond wist te stampen in de Wild Wild Country van Oregon in de jaren 80.

Ondanks de 39 maanden die ze daarna in de gevangenis doorbracht en ondanks de vele negativiteit die ze over zich heen heeft gekregen, heeft Sheela nog steeds lichtjes in haar ogen en praat ze vol liefde over Osho.
Hoe kan dat, vraagt de jonge psychiater?
‘Liefde staat op zich, zonder verwachtingen.’ 
Ze zou het zo weer opnieuw doen: ‘Osho’s leer werkt. Liefde, lachen, leven. Acceptatie.’

Hoewel het interview een beeld geeft van bijzondere tijden in het bijzijn van de meester en van haar moedige optreden in een moeilijke situatie, lijkt Sheela meer bezig met het goedpraten van de misdaden die ze gedaan heeft dan dat ze blijk geeft van enige zelfreflectie. Hoe het ook zij, Sheela blijft, zeker in haar vaderland, een fascinerende figuur die tot de verbeelding spreekt omdat ze zo dicht bij Osho heeft geleefd. 

In de herziene versie van Max Brecher’s lezenswaardige boek is een heel nieuw hoofdstuk toegevoegd dat zich specifiek richt op de riooljournalistiek en het ‘onderzoek’ naar de gebeurtenissen in Rajneeshpuram. Was het wel een onderzoek, of was het een vervolging? In hoeverre was Osho betrokken bij de misdaden die gepleegd werden door Sheela en haar mensen?
‘In een onderzoek ben je onschuldig tot het tegendeel is bewezen.
Bij een vervolging is het net andersom.’ 
A Passage to America, p. 471.

   Max Brecher

In deze bizarre wereld van verhalen in verhalen vond Brecher voor het eerst een veronderstelling van Rajneesh’s directe betrokkenheid. 
‘Dus in februari en maart 1989 heb ik, de jongen van buiten de staat (Oregon), de meeste van de betrokken plaatselijke spelers in het onderzoek geïnterviewd.
US Attorney Charles Turner, Assistant US Attorney Robert Weaver, gouverneur Vic Atiyeh, Wasco County District Attorney Bernie Smith, en Robert Hamilton, de procureur-generaal belast met de afdeling georganiseerde misdaad van het departement.
Kortom, bijna iedereen die met me wilde praten. 

Ik vroeg hen of er enig geloofwaardig bewijs was voor Rajneesh’s deelname, actief of anderszins, aan de blootgelegde complotten en misdaden. En zo ja, dan zou ik dat graag willen zien. Hun antwoorden verschilden in graden van frustratie en verscheidenheid van ‘daar zou je naar moeten raden’ en ‘KD heeft er een theorie over’. KD, zoals we weten, was Krishna Deva, later David Knapp, de voormalige burgemeester van Rajneeshpuram die zonder ontsnappingsclausule actief was in – en niet alleen maar deelnam aan –  alle zware criminele activiteiten. 

Maar tegen die tijd had hij het licht gezien aan het eind van de tunnel van een levenslange gevangenisstraf, maakte een verzachtende omstandigheden deal met Oregon Attorney General Dave Frohnmayer, en – ‘hee kijk nou eens!’ – plotseling stond hij aan de kant van de engelen. En vanaf dat moment werd alles wat hij zei dat in strikte overeenstemming was met wat verschillende aanklagers wilden horen – dat wil zeggen, hun versies van de waarheid – op wonderbaarlijke wijze niet alleen geloofwaardig, maar ook waar.

Maar zelfs met zijn ‘alles verklappende’ getuigenis – die in de loop der jaren herhaaldelijk en onder voortdurend toezicht werd afgelegd – kwam het hierop neer dat er geen enkel geloofwaardig bewijs was dat Rajneesh in verband bracht met een van de misdaden, laat staan met alle misdaden. Niets dat stand zou houden in een rechtbank onder de loep van goed betaalde, hoog opgeleide en onverbiddelijke advocaten en een rechter, jury en publiek die de volledige waarheid wilden weten, niet zo een die uit de duim van een hele reeks complot-theoretici was gezogen en gefotoshopt. 

Game over? In een onderzoek wel, ja. Bij een vervolging niet. Bij een vervolging is het spel pas voorbij als je eindelijk vindt wat je zoekt. Zelfs als het er niet is.’

A Passage to America, p.471-472.

Max Brecher’s boek is te bestellen via internet: A Passage to America.

De gebeurtenissen in de jungle van Guyana in 1978 sluimeren in het collectieve geheugen als de uitwassen van een enge sekte. Meer dan 900 mensen zouden zelfmoord hebben gepleegd door het drinken van limonade met cyanide, op aandringen van de sekteleider, dominee Jim Jones. Opkomende nieuwe religieuze bewegingen in die tijd werden in de pers al gauw op een hoop gegooid met Jonestown. Maar ze hadden net zoveel gemeen met Jonestown als Jim Jones met Indiana Jones, ook al kwam Jim Jones toevallig oorspronkelijk wel uit Indiana…

Maar wat was er precies gebeurd? Hooggeplaatste Amerikaanse politici, waaronder de latere vice president Walter Mondale, Hubert Humphrey, en de vrouw van de latere president Jimmy Carter, hadden de regering van Guyana aanbevolen om land te geven aan de People’s Temple van Jim Jones.
Uit medisch onderzoek van de overheid van Guyana bleek dat meer mensen cyanide geïnjecteerd hadden gekregen dan de mensen die het zelf hadden ingenomen (naar schatting minder dan 200). Was het een massa zelfmoord of een massa moord? Waarom hadden de Amerikanen de zaak overgenomen in de nasleep van de gebeurtenissen en konden zelfs congresleden en senatoren geen toegang  krijgen tot informatie hierover?

“De bottom line is dat we nog steeds niet weten wat er in Jonestown gebeurd is, laat staan waarom. Maar sommige dingen staan buiten kijf. Ten eerste dat dominee Jim Jones geen ‘new age sekteleider’ was. Integendeel, hij ‘was tenminste sinds 1950 een fundamentalistisch prediker en werd in 1964 tot Disciples of Christ predikant gewijd. De Disciples of Christ is een protestants kerkgenootschap waartoe wijlen president Lyndon Johnson en miljoenen ‘gewone Amerikanen’ behoren. 
En ten tweede, ‘het lidmaatschap van de People’s Temple was anders dan het typische lidmaatschap van de meeste hedendaagse sektes. Jonestown werd oorspronkelijk een agrarische gemeenschap genoemd, en de People’s Temple werd pas na de massale dood van zijn leden geclassificeerd als een nieuwe religieuze beweging.’ Met andere woorden, Jones was een roodbloedige christen uit Indiana, en moet niet worden verward met Indiana Jones of een goeroe uit het exotische Oosten.”
Max Brecher: A Passage to America, p. 47.

Toch is dat wat is blijven hangen, het gevaar kwam van enge sektes, en niet van religies die door de eeuwen heen verantwoordelijk geweest zijn voor meer dood en lijden dan enig andere menselijke activiteit.
“Het ‘sekte aspect van Jonestown nam een grote vlucht, en toen de geest eenmaal uit de fles was, was er geen terugkeer mogelijk. In feite wilde niemand dat. Waarom niet? Omdat, zoals voormalig Stern journalist Andrees Jorge Eltern – toen Swami Satyananda – mij vertelde, ‘Geen nieuws is goed nieuws, maar slecht nieuws is beter.'”
Max Brecher: A Passage to America, p. 49

In een lezing in Hindi zegt Osho er dit over:
‘…degenen die deze ashram met Jonestown vergelijken, begrijpen niet wat Jonestown was, noch begrijpen zij deze ashram. Zij begrijpen er helemaal niets van. Zij zouden niet aarzelen om zelfs Jezus met dominee Jones te vergelijken. Ze zouden Boeddha durven vergelijken met dominee Jones, want Boeddha heeft ook gezegd: “Sterf elk moment.” En Jezus heeft keer op keer gezegd: “Tenzij je sterft en herboren wordt, zul je het Koninkrijk van Mijn Vader niet binnengaan.” Maar over wat voor soort dood hebben Boeddha en Jezus het? Het is een ander soort dood, het is een ander soort alchemistisch proces. 
Wat er in Jonestown gebeurd is, wijst op een zieke geestesgesteldheid. Het heeft niets te maken met religie. Natuurlijk was en is er in de wereld nog steeds veel onheil in naam van religie. Jonestown maakt daar deel van uit. De mensen die mijn ashram vergelijken met Jonestown moeten dezelfde mensen zijn die hier nooit zijn geweest, noch ooit in mijn ogen hebben gekeken, in mijn buurt hebben gezeten, mijn hand hebben vastgehouden.’
Osho: Sahaj Yoga.

Deze passages komen uit de heruitgave van het boek van Max Brecher over de ontwikkelingen in Rajneeshpuram. Een bijzonder stuk onderzoeksjournalistiek op basis van veel interviews met mensen die daar nauw betrokken bij waren, ‘een radicale nieuwe kijk  op de gebeurtenissen rond een controversiële Amerikaanse commune.’
Max Brecher: ‘A Passage to America.’

Mensen in Amerika hebben onze prachtige commune vernietigd, die we met een enorme inspanning gecreëerd hadden, die in de woestijn een oase was. Vijf jaar lang hadden vijfduizend mensen er continu aan gewerkt. Maar Amerika kan zulke gelukkige vreugdevolle dansende mensen niet tolereren.
Zo sereen, zo kalm, zo vredig.

Het was allemaal illegaal en crimineel wat ze deden, maar zij hadden de macht en hebben de de commune verwoest. Een marmeren herdenkingsplaat hebben ze nu gemaakt als symbool van hun overwinning. Maar onbewust hebben ze een zin op de herdenkingsplaat geschreven waar ik van hou, ik zou het ze hebben kunnen aangeraden te schrijven. Het gaat als volgt:
‘Kwade krachten kunnen alleen winnen wanneer goede mensen stil blijven.’

Die zin spreekt voor ons. Die herdenkingsplaat die ze gemaakt hebben zegt echt iets over wat er gebeurd is: kwade krachten hebben gewonnen omdat de goede mensen zich stil hielden. Amerika zit vol met goede mensen. Als die hun stem hadden laten horen had de commune gered kunnen worden. Maar dit is de zwakheid van goede mensen overal, privé zeggen ze, het is prima, helemaal goed. Maar publiekelijk sluiten ze zich bij de massa aan. Goede mensen hebben geen lef. 

Dat is het probleem. Dus een handjevol slechte mensen heerst over de hele mensheid, en miljoenen goede mensen zien de vernietigingsdrang, het geweld, de criminaliteit en blijven gewoon stil. Ze willen niet betrokken raken bij problemen.
De slechte mensen zoeken problemen, de goede mensen ontlopen ze. 

Osho, The Razor’s Edge #11

Als 6-jarig jochie toog Joss Paddock met zijn ouders en 8-jarige zus in 1981 vanuit North Carolina naar Rajneeshpuram in het landelijke Oregon, aan de andere kant van de V.S. Na 4 jaar in de commune gewoond te hebben, vertrok hij met zijn vader naar de oostkust, waar hij moeite had om zich aan te passen aan de ‘normale’ wereld (‘the urban hell’ in zijn woorden).
Nu woont hij sinds 20 jaar in Washington State, op slechts 5 uur rijden van waar hij opgroeide in de heuvels van Oregon. In een interview met Ron Evans vertelt hij over zijn kindertijd in Wild Wild Country.

Joss groeide in Rajneeshpuram op in een ongewone omgeving, samen met andere kinderen in een Kids Town, een oude school die was opgeknapt. ‘We hadden allemaal een buddysysteem voor als we rondliepen, de oudere kinderen pasten zo’n beetje op de jongere.’

‘We leerden onafhankelijk te zijn en vrij van bepaalde hechtingen. En we waren kinderen, dus we speelden meestal gewoon, door overal over de woestijnheuvels te rennen. En het werkte goed voor mijn familie omdat mijn zus en ik niet meer hoefden toe te kijken hoe onze ouders steeds ruzie maakten. Het was niet zo dat ons gezegd werd dat we onze ouders niet mochten zien, dat konden we  wel als we wilden.’

   Joss met zijn moeder

Wat was de kern van wat Osho probeerde te leren?
‘Om te breken met hechtingen. En om vrede met jezelf te hebben door middel van meditatie.’

Wat heb je meegekregen van de controverse met de plaatselijke bevolking? 
‘Dat Sheela bij de Ted Koppel talkshow zat te vloeken en te dreigen maakte het niet gemakkelijker. En zelfs dat gedoe met die Rolls Royces – dat werd allemaal gebruikt als een manier om ons af te schilderen als een stelletje gekken.’

Wat vind je van de Netflix documentaire Wild Wild Country?
‘Ik vond het geweldig. En het is geweldig omdat ik er zo lang niet over gepraat heb. Het was altijd als “die grote gekke sekte” en ik kon wel mijn verhaal proberen te vertellen, maar het was moeilijk om het onder woorden te brengen. En nu kan ik dit dus aan mensen laten zien en ik heb het gevoel dat het goed werkt.’

   Joss Paddock nu
‘Ik beschouw mijn tijd in de commune als een van de hoogtepunten van mijn leven. Het was een hele liefdevolle en creatieve plek.’ 

Lees verder wat Joss vertelt over hoe hij het leven in de commune heeft ervaren, hoe het met zijn ouders en hem vergaan is in het leven, over Sheela en Osho en de plaatselijke bevolking en hoe zijn leven er nu uit ziet: 
Wilde kindertijd in Rajneeshpuram- Joss Paddock

Na Osho’s arrestatie aan de oostkust van de V.S. in 1985 werd hij, zeer ongebruikelijk, in 12 dagen, via 6 verschillende gevangenissen, naar Oregon aan de westkust gevlogen. Toen hij 2 jaar later in India ongewone, onverklaarbare lichamelijke klachten begon te ontwikkelen, ging zijn persoonlijke arts, Dr. Amrito, te rade bij experts op het gebied van vergiftiging. 

Een mogelijke verklaring voor deze verschijnselen was thalliumvergiftiging. Thallium is een zwaar metaal dat in 8 weken uit het lichaam is verdwenen maar het immuunsysteem aantast. Andere mogelijke verklaringen van de verschijnselen waren vergiftiging met synthetische heroïne of fluorocarbon, of blootstelling aan radioactieve straling. Ook deze middelen lieten na verloop van tijd geen sporen meer in het lichaam achter. 

   Osho’s arrestatie
Ik werd van de ene gevangenis naar de andere gebracht. In twaalf dagen moest ik langs zes gevangenissen door heel Amerika.
In Oklahoma werd mijn verdenking zekerheid, want ik landde midden in de nacht op een stil vliegveld, en de U.S. Marshal was er zelf om mij onder zijn hoede te nemen. Hijzelf bestuurde de auto, ik zat achter hem. De man die hem overdroeg fluisterde in zijn oor – iets wat ik zonder enige moeite kon horen, ik zat vlak achter hem. Hij zei: ‘Deze man is wereldberoemd en al het wereldnieuws is op hem gericht,  doe dus niets direct. Wees heel voorzichtig.’ 
Dat zette mij aan het denken: ‘Wat is hun bedoeling? Wat willen ze indirect doen?’ 
En toen ik de gevangenis bereikte, werd hun bedoeling me duidelijk.

Ze wilden Osho inschrijven onder de naam David Washington, in plaats van onder zijn eigen naam.

Hij vulde het formulier in. David Washington was mijn naam, en ik zette mijn eigen handtekening in het Hindi eronder. Hij vroeg me: ‘Wat heeft u nou getekend?’
Ik zei: ‘Dat moet wel David Washington zijn.’
Ik zei: ‘Dit zal u eraan herinneren dat u gepakt zult worden, om alles wat u, direct of indirect, wilt doen. Het is met uw handschrift dat u David Washington hebt geschreven en dit is mijn handtekening, die wereldberoemd is en zonder enige moeite kan worden herkend. Heel dat complot van u is mislukt. Ik zie het duidelijk in uw ogen, in uw nervositeit, in uw trillende handen.’

Het idee was dat als ik met David Washington zou ondertekenen, ik zou worden vermoord, vergiftigd, doodgeschoten, en er zou geen bewijs zijn dat ik ooit in die gevangenis was geweest. Ik werd  via de achterdeur van het vliegveld gebracht, ik kwam de gevangenis ook via de achterdeur binnen, midden in de nacht, zodat niemand het zou weten… alleen de U.S. Marshal was in het kantoor aanwezig, niemand anders. 

Hij nam me mee naar de cel en zei dat ik een van de matrassen moest pakken, heel erg vies, vol kakkerlakken.
Ik zei tegen hem: ‘Ik ben geen gevangene. U moet zich wat menselijker gedragen. Ik heb ook een deken en een kussen nodig.’
Maar hij weigerde dat gewoon: ‘Geen deken, geen kussen. Dit is alles wat u krijgt.’
En hij deed de deur van die kleine, vieze cel op slot. 

Vreemd genoeg, vroeg in de ochtend om vijf uur deed hij de deur open en… hij was een compleet andere man. Ik kon mijn ogen niet geloven, want hij had een nieuw matras meegenomen, een deken, een kussen.
Ik zei: ‘Maar vannacht gedroeg u zich nog zo primitief. Plotseling bent u zo beschaafd geworden.’ 
En hij bood me ‘s morgens vroeg – om vijf uur – ontbijt aan. In geen enkele andere gevangenis kreeg ik voor negen uur ontbijt aangeboden. 
Ik zei: ‘Het is nog zo vroeg – en waarom ineens al die aandacht?’
Maar hij zei: ‘U moet snel eten, want binnen vijf minuten moeten we naar het vliegveld.’ 
Ik zei: ‘Wat hebben die matras en dat deken en dat kussen dan te betekenen?’ 
Hij zei niets en deed gewoon de deur dicht. Het ontbijt stelde niet veel voor: slechts twee sneetjes brood gedrenkt in een soort saus, iets onbestemds, zonder smaak of geur. 

Dr. Amrito denkt dat ik vergiftigd ben. Misschien hebben ze me in alle zes gevangenissen vergiftigd. Dat was de reden waarom ze me geen borgtocht hadden gegeven en dat was de reden waarom het twaalf dagen duurde om een reis van zes uur te voltooien. Een langzame vergiftiging die me niet onmiddellijk zou doden, maar op de lange termijn zou verzwakken – en het heeft me ook verzwakt. 
Sinds die twaalf dagen in de Amerikaanse gevangenissen is alle slaap verdwenen. Er begonnen veel dingen in het lichaam te gebeuren die daarvoor niet gebeurd waren: alle eetlust verdween, voedsel leek absoluut geen smaak meer te hebben, een draaiend gevoel in de maag, misselijkheid, braakneigingen, geen gevoel van dorst, maar een enorm gevoel van ontworteld zijn.

Osho: Jesus Crucified Again, This Time in Ronald Reagan’s America. 

Satyam Joop is een gepensioneerde politieman die zijn werkzame leven bij de afdeling Technische Recherche heeft gewerkt. Hij was altijd al op zoek naar de ‘waarheid’, iets wat door de gesprekken met verdachten voor zijn werk ook op een andere manier diepgang kreeg.
Door het boek ‘Het Mosterdzaad’ kwam hij in aanraking met Osho en heeft hij in 1982, na een hele duidelijke droom, sannyas genomen. ‘Satyam’ betekent ‘waarheid’.
In 1983 ging hij naar Osho tijdens de 2e Annual World Celebration in Rajneeshpuram, Oregon, V.S. waar hij een uniek Super 8 filmpje geschoten heeft, dat nu beschikbaar is op Youtube.

Het geeft een impressie van het leven in de heuvels van Centraal Oregon, van de Muddy Ranch waar ooit een cowboyfilm met John Wayne in de hoofdrol werd opgenomen en dat nu omgetoverd was in een commune van honderden sannyasins die een festival hostten voor duizenden sannyasins van overal ter wereld.

Je ziet beelden van het vertrek in een vliegveld wachtkamer en een Pan Am 747, in alle schakeringen rood geklede sannyasins die hun maaltijd komen nemen in de Zorba the Buddha Cafetaria, gele schoolbussen met zwarte strepen van het Buddhafield Transport, die over het rode asfalt van de pas aangelegde wegen rijden, het tentenkamp waar alle festivalgangers onderdak kregen, de Dairy Farm waar koeien gemolken werden, de Truck Farm waar groente verbouwd werd, de Shopping Mall, de Krishnamurti Lake met de Gurdieff Dam.

Je ziet de zware machines die bij de aanleg van wegen werden bestuurd, vaak door vrouwen, het vliegveld met een Dakota DC 3 en een viermotorige Convair. De enorme open Buddha Hall waar de meditaties plaatsvonden en de feestelijke dagelijkse drive by waar Osho langs de rijen sannyasins reed. En tenslotte het afscheid en het vertrek in Greyhound bussen.

Een sfeertekening van een bijzondere tijd en een uniek experiment dat een beter lot verdiende dan bedreigd te worden door schietgrage rednecks en vervolgd te worden door de lokale en federale instanties van het Amerika van Ronald Reagan.

Youtube 17:27 min.

Het is augustus 1984, een heldere en frisse ochtend in Oregon. Om 7 uur ‘s morgens sta ik met een paar andere sannyasins bij de bushalte te wachten. De Ranch strekt zich kilometers ver uit in een weids en heuvelachtig landschap met kale stukken en wat dennenbosbegroeiing. De Muddy Ranch was vroeger een filmlocatie voor westerns zoals Rawhide, voordat Osho’s secretaresse Sheela het 26 hectare grote landgoed in 1981 kocht.

Als we door de vallei rijden naar het ontbijt komt de zon op. Na een prachtige rit arriveren we bij Magdalena, een grote open kantine met houten picknicktafels. Sannyasins van over de hele wereld kletsen en eten hun ontbijtgranen met melk of yoghurt van koeien van de biologische melkveehouderij, volkorenbrood, oranjekleurige kaas, tomaten en tofu-schijfjes, en allerlei soorten fruit. De XL broodrooster produceert stapels toastjes, heerlijk om te eten met boter en marmelade. De geur van houtspaanders op de vloer vermengt zich met de geluiden van duizend sannyasins die samen ontbijten. 

Worship in de keuken betekent vegetarische maaltijden bereiden; stapels wortels, uien en andere groenten van onze biologische boerderij, enkele minuten met de bus of taxi buiten het centrum van de stad. Enorme 50 liter potten voor het eten op de gasvuren, de geur van eten, geluiden van bonkende potten en pannen, en gelach. 

In de rij staan voor “Drive-by” midden op de dag, hete en droge lucht, staan in de zon, wachtend op Osho die in een versierde Rolls-Royce rijdt, geëscorteerd door sannyasins met geweren. ‘Ga alsjeblieft in de rij staan, doe een stap naar voren’. Soms een verkeersopstopping van gedachten; wat gebeurt hier? In het winkelgedeelte, in de boekwinkel, planken en tafels vol met Osho boeken. In de cadeauwinkel Osho-horloges, stropdassen, openers en bekers, aanstekers en T-shirts. In de boetiek is sannyas kleding te koop. De mode is rood en rozerood op het moment. Een lange rij voor de ijssalon – mijn favoriete ijco is chocolate chip ice cream.

Wegen en huizen in aanbouw, machines voor zwaar materieel, zand- en steenwagens. Elektriciteit, voedsel- en watervoorziening, een vliegveld met vliegtuigen. Ik ben trots op wat er gerealiseerd is in 3 jaar worship op de Muddy Ranch, met de steun van individuen en gemeenschappen over de hele wereld. Een brandweerkazerne, winkelcentrum, een discotheek, een hotel en verschillende restaurants, een openbaar vervoersysteem, een rioolwaterzuiveringsinstallatie, een enorm waterreservoir. Soms lijkt het wel een droom die uitkomt, een levend Utopia. Later bleek het ook te lijken op een opdracht die Gurdjieff zijn discipelen gaf: ‘Wees je bewust, graaf een gat en maak het dicht.’ Maar dan groter, zoals Osho. Zarathustra Centraal Station, bushalte voor 7 richtingen. Een swami komt achter de bus aangerend. De chauffeur stopt en doet de deur open. Buiten adem komt de swami binnen en hijgt: ‘Bedankt, ik heb haast voor mijn eerste ontspanningscursus.’

Allerlei roodgekleurde zwempakken, tassen en handdoeken samen in de gele schoolbus naar het Krishnamurti meer. Onze zelfgemaakte waterdam voor de opslag van water, om in te zwemmen, duiken en rond te hangen. Een bord waarschuwt om niet te veel after sun lotion te gebruiken en om een douche te nemen voor het zwemmen, om de waterkwaliteit te beschermen. Kijken naar boeddha lichamen, boeddha buiken en rednecks.

In de rij voor Darshan, in de Buddha Hall, een enorme constructie, wit geschilderd, bijna 100 meter lang, 50 meter breed, oorspronkelijk gedacht als broei- en kweekkas. Zittend in Buddha Hall samen met wel 5000 sannyasins, een zee van rood, Osho zit in een fauteuil, in stilte, de muziekgroep speelt. Space out, space in. Thuiskomen bij het vallen van de avond met de bus, koppels en singles. Stilte valt over de Ranch, spaarzame lichten van huizen en gebouwen rond de vallei. Laat in de avond, zittend op de veranda van mijn A-frame hoor ik krekels; voor de rest een uitgestrekte stilte, de geur van de Oregonian pijnbomen en duisternis, verlicht door de sterren.

Antar Marc
(Eerder verschenen in Osho News).