Ojas heeft een openhartig persoonlijk relaas over zijn tijd bij Osho geschreven. Eerst heeft hij een aantal jaar in Poona 1 in de ashram gewerkt en is daarna, toen de commune in Rajneeshpuram werd opgebouwd, naar Oregon getrokken waar hij werkte in de Truck Farm, om groenten te telen voor de honderden communeleden. Hoewel de Ranch met enorme toewijding en plezier door hard werken in korte tijd werd opgebouwd, werden de moeilijkheden rond Sheela steeds tastbaarder. Dit stuk uit zijn verhaal gaat over de moeilijkheden die Ojas kreeg met de organisatie van de commune.
Zie: Kan een gekooide vogel zingen?
Ma Anand Sheela
Na zes weken tussen de sprouts gewerkt te hebben, was me gevraagd een groter project op de Truck Farm op me te nemen: de tomaten. Elke dag 1500 pond tomaten en 1500 pond compost afleveren. Samen met een aantal mensen die overgebleven waren van het Share a Home project. Omdat men alleen maar ma’s als leidinggevende kende, heette ik ‘mama of the tomatoes’. We deden ons werk met plezier en leverden altijd de gevraagde hoeveelheden af, ook tijdens het Festival 1985.
Maar een paar weken daarna, toen ik Dorith had uitgezwaaid en weer met mijn maatjes ontspannen bezig was in de tomatenpluk, kwamen twee ma’s op inspectie. Ze keken rond en zagen twee oudere mannen op emmers tomaten plukken, rustig babbelend en lachend met elkaar in het zonnetje. Dat vonden die twee ma’s niet goed. Ze gaven me de opdracht tegen die twee mannen te zeggen dat ze niet meer mochten zitten, maar staande de tomaten plukken. Belachelijk, vond ik. Maar toen gingen de ma’s op hun strepen staan en sommeerden mij hun opdracht uit te voeren. Ik kreeg helemaal de slappe lach en de ma’s vertrokken.
Ik besefte dat ze het hierbij niet zouden laten zitten en zei grinnekend tegen een van mijn maatjes: ‘Dit loopt niet goed af. Hier komen represaillemaatregelen van.’ Dat klopte ook. Een uur later werd ik op de office van de Truck Farm geroepen. Twee andere ma’s, behoorlijk gestresst, vertelden me met een schijnheilig gezicht dat ik was uitverkoren voor een nieuwe job, omdat ik me altijd zo verantwoordelijk gedroeg. De job was niet gemakkelijk, want het ging er om nieuwe, kleine plastic greenhouses te bouwen. Het zou wel heet zijn onder de plastic en ook mijn medewerkers waren niet gemakkelijk, het waren de moeilijke mensen van het Share a Home project. Maar ze vertrouwden erop dat ik dit goed zou doen.
Ik vroeg hen maar rechtstreeks of dit een straf was voor mijn ongehoorzaamheid van een uur geleden, maar daar gingen ze niet op in. Ze vertelden me alleen dat ik niet meer naar de tomaten terug hoefde, maar meteen die middag nog verwacht werd in een workshop, zodat ik binnen een of twee dagen het bouwen van kleine plastic kassen onder de knie zou krijgen.
Buiten gekomen keek ik naar de bergen om me heen en naar de hemel, en barstte in lachen uit. Dit was bizar, te gek voor woorden. Maar het was wel weer een nieuw avontuur en de weken daarna ploeterden we samen in de zon om de benodigde plastic greenhouses voor de herfst klaar te krijgen. Zelf had ik gehoord dat ik tot november kon blijven en daarna weer terugkeren naar Dorith en De Stad Rajneesh in Amsterdam.
Maar het zou heel anders lopen. Op 16 september 1985 verliet Sheela plotseling Rajneeshpuram, samen met 19 van haar naaste medewerksters. Toen werd het even een complete chaos, alles stortte in elkaar, niemand wist even hoe verder. Maar al snel wist Bhagwan er met zijn dagelijkse lezingen goed structuur in aan te brengen. En ofschoon er volgens mij veel duisters zat in de manier waarop Bhagwan de orde herstelde, was het effect toch positief. Daardoor bleven onderlinge conflicten uit en konden we de dingen die gedaan moesten worden weer oppakken. Natuurlijk deze keer op een veel rustiger en meer ontspannen manier. Een wonder van crisismanagement.
Ook op de Truck Farm. Daar gebeurde trouwens nog iets heel verrassends. Twee dagen na Sheela’s vertrek werd ik gevraagd opnieuw op de office van de Truck Farm te komen. Daar waren de verschillende ma’s die ik de laatste weken gezien had. Ze boden excuses aan. Ze herinnerden zich wat ze mij hadden aangedaan toen ze mij voor de jobs in de greenhouses vroegen. Dat was inderdaad als straf bedoeld. Sorry. Maar daarvoor hadden ze ook weer opdracht gekregen. En ze wisten in die dagen ook niet meer wat ze moesten doen. Het was toen ook een grote chaos, nog groter als nu, maar daar mochten ze niets van laten merken.
Het was een verrassende ontknoping. We hebben samen gehuild en ook gelachen. We vielen elkaar in de armen en alles kon uitgepraat en vergeven worden. We hadden met elkaar al zoveel taboes doorbroken, waren zo diep met elkaar gegaan. We waren tenslotte sannyasins. En we beseften ook dat we elkaar nodig hadden, want het avontuur was nog niet afgelopen. De buitenwereld stond klaar om ons een loer te draaien. En ‘de nieuwe mens’ was nog niet geboren.
Sheela was van 1981 tot 1985 Osho’s secretaresse, ze runde de Rajneeshpuram Commune in Wasco County, Oregon, in de VS. In 1986 werd ze tot 4,5 jaar gevangenisstraf veroordeeld voor poging tot moord en voor een biologische terreuraanval. Wikipedia.