Reizen

In deel 9 van het boek ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India’ vertelt de gids Swami Ganga diepgaand en boeiend over de achtergronden van de tempels in Khajuraho en over tantra. Van zijn verhaal is een woordelijk verslag in het boek opgenomen. Het heeft er een prominente plaats in.
In dit deel legt hij de betekenis van de buitenkant van de tempels uit.
 
Onze theepauze op deze ochtend is voorbij en we wandelen met Ganga naar de Jagadambi tempel.

Khajuraho: Jagadambi tempel 

Er is veel te vertellen over de vorm van deze tempel. Ganga legt ons de sym­boliek ervan uit:
De vorm van de tempel drukt uit dat God binnen in ons zit. We kijken altijd buiten onszelf omdat we zijn aanwezigheid niet kunnen voelen. Dat komt door de problemen die we hebben met onze begeerte, verlangens, verlei­dingen, hebzucht en gehechtheden. Die liggen als lagen van onwetend­heid om ons heen, net als de ringen van een ui. We moeten de problemen oplossen, de ui afpellen om bij onze kern, het Niets, te komen. De toren­tjes op de tempel symboliseren de problemen. Beneden zie je er veel, bo­ven veel minder. Helemaal aan de top zijn ze verdwenen. Dan heb je je onwetendheid losgelaten en heb je een ontmoeting met je Zelf. Dit is de hele symboliek van de vorm van de tempel. Het betekent dat je jezelf moet ontmoeten. Het is geen God buiten je. De God is binnen in je.
De Jagadambi tempel en ook de andere tempels weerspiegelen het universum. Jij bent ook het hele universum. Iedereen is het universum, omdat ons lichaam ook is gemaakt van water, lucht, aarde, en vuur en van de ruimte die we de ziel noemen. Na de dood gaat water weer samen met water, vuur met vuur, lucht met lucht, aarde met aarde en ruimte met ruimte. De les van deze vorm is dat God binnen in je zit. Het is niet buiten je. Het is niet een ding buiten je. Het zit in je. Iedereen draagt zijn eigen God in zich.

Meer: De symboliek van de tempels in Khajuraho

In deel 8 van het boek ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India’ vertelt de gids Swami Ganga ons diepgaand en boeiend over de achtergronden van de tempels in Khajuraho en over tantra. Van zijn verhaal is een woordelijk verslag in het boek opgenomen. Het heeft er een prominente plaats in. In dit deel legt hij onder meer uit wat Osho verstaat onder tantra, zoals hij dat verwoordt in het Boek der Geheimen. 
 
Op deze heerlijke ochtend, nog altijd zittend op het gras naast de Khandariya Mahadeva tempel, vertelt Ganga verder over Osho, die ons Vigyan Bhairav Tantra, Het Boek der Geheimen, brengt. Hierin staan honderdtwaalf medita­tietechnieken in relatie tot tantra beschreven evenals een uitgebreide toe­lichting op iedere techniek.
Ganga licht toe dat tantra niets te maken heeft met enige religie, het is geen ‘isme’. Tantra komt van het woord tan, dat expansie betekent, het zoveel mo­gelijk je energie tot expansie laten komen, zodat deze samensmelt met de kosmische energie. Dan is er geen dualiteit meer, maar éénheid. Gorakh ont­wierp technieken om te bewerkstelligen dat deze éénwording kan plaats­vinden.
Ganga gaat op dit alles nader in:
 
Osho heeft het pad van meditatie voor wat betreft tantra gecreëerd en deze voor de wereld toegankelijk gemaakt. Het is Osho die erover begint en ons alles uitlegt in de Vigyan Bhairav Tantra, in het Engels The Book of Secrets, in het Nederlands Het Boek der Geheimen. Het is het boek waarin alle honderdtwaalf meditatietechnieken die Shiva aan Shakti doorgaf, worden genoemd en toegelicht.
We zijn allemaal verbaasd hoe Osho erachter kwam dat dit boek bestond, hoe het zijn intrede deed in dit bestaan. Hij heeft er nooit over gesproken waar hij dit boek vond. Maar niemand voor hem heeft ooit iets uit dit boek verteld. Ik ben vanaf het eerste begin bij dit pad betrokken, dus ik ken heel wat belangrijke schrijvers, mensen die dit pad volgden. Ik woon op een plek die een pelgrimsoord is voor tantrika’s en ik had daardoor de gelegenheid om schrijvers over tantra te ontmoeten en tantrische mystici. De diepte die Osho aan de wereld overdraagt, daar waar het in tantra om gaat, is echter nooit door iemand anders zo overgebracht.

Er was met betrekking tot tantra een belangrijke westerling in dit land gedurende de heerschappij van de Britten in India. Het was een Engels­man, zijn naam was Sir John George Woodroffe (1865-1936). De Engelsen gaven hem de titel Sir. Hij leefde ruim vijftig jaar in India in de omgeving van belangrijke tantrika’s uit die tijd. Hij schreef een aan­tal boeken over tantra, maar deze hebben niet voldoende diepgang en missen de essentie waarover Osho spreekt.
Gorakh heeft nooit gezegd waarom hij deze plaats, Khajuraho, koos. Hij moet eraan verknocht zijn geweest.

De ruïne van de Gorakh tempel in Khajuraho.

Daarom werd deze plaats het cen­trum van tantra in de wereld. En ook voor Osho was het de belangrijkste plaats. Daarom bezocht hij Khajuraho honderden keren. Hij had altijd de gewoonte om tegen mij te zeggen dat als er op een gegeven moment in zijn leven een ashram zou ontstaan, het een levend Khajuraho zou zijn. En dit creëert hij in Pune in 1974.
 
De tempels dragen de essentie van tantra. Ze hebben niets van doen met enige traditie. Net zoals tantra niets van doen heeft met enige religie. Bij toeval is het ontstaan in het hindoeïsme. Shiva wordt verondersteld een hindoegod te zijn. In tantra is er niets wat lijkt op een ‘isme’, maar om een boodschap over te brengen moeten we dit woord tantrisme maar gebruiken. ‘Isme’ is een begrenzing. Het is een grens. Het heeft de geur van een sekte, een ‘isme’. Tantra is echter uni­verseel. Het hele leven is tantra. Het leven vibreert van tantra.
Jullie moeten gehoord hebben wat Osho gewoonlijk zegt over de her­komst van tantra. Hij definieert het heel mooi. Hij zegt dat er een woord in het Sanskriet is, dat we kennen als tan. Tan heeft de eigenschap van expansie. Een gitaar en een sitar hebben snaren die we tantri’s noemen. Wanneer je je vinger op een snaar legt, dan stijgt de vibratie, de toon. Dus tantra komt voort uit dit woord. Het is een expansie van energie. Je moet je energie zóveel tot expansie laten komen, dat ze samensmelt met de kosmische energie. Zodat jij en de kosmos één worden. Dit is de weten­schap of het gezegde dat jouw druppel in de oceaan van de kosmos valt. Zodra de dualiteit verdampt, begint tantra.

De twee polariteiten uitgebeeld op de muren
van de Kandariya Mahadeva tempel.

Tantra is het pad van de sublimatie, het is het pad van totaliteit, éénheid. Het is het pad dat hindoes ‘de staat van de hermafrodiet’ noemen. Dan ben je zowel man als vrouw. Het is wat ze in China yin en yang noemen. Het is heel wetenschappelijk, dit pad, omdat het twee polariteiten heeft, zoals min en plus, zoals elektriciteit. Wanneer je de negatieve en de posi­tieve draad neemt, dan gaat de stroom in een cirkel bewegen. Het creëert een cirkel van energie. Gorakh heeft veel technieken ontworpen om te bewerkstelligen dat deze éénwording kan plaatsvinden tussen twee tegen­gestelden, tussen twee polariteiten. Ook de basis daarvan, de hon­derdtwaalf technieken in Het Boek der Geheimen, is gericht op de één­wording, de sublimatie van energie.
 
Volgende keer deel 9: De symboliek van de tempels in Khajuraho.
 
Uit: ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India’.
Door Surya Cliné.
 
Verkrijgbaar bij Amazon als e-book en paperback.

In deel 7 van het boek ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India’ vertelt de gids Swami Ganga diepgaand en boeiend over de achtergronden van de tempels in Khajuraho en over tantra. Van zijn verhaal is een woordelijk verslag in het boek opgenomen. Het heeft er een prominente plaats in. In dit deel legt hij uit wat de tempels uitdrukken. Wat je ziet is niet zomaar een versiering, maar de expressie van de diepe innerlijke ervaring van de tantrika, die tegelijkertijd ook een kunstenaar is. Gorakh, die ongeveer duizend jaar geleden leefde, liet tantra in Khajuraho herleven en begeleidde de tantrika’s met meditatie en therapie.
 
De tempels drukken tantrische ervaringen uit
Ganga vertelt ons dat de tempels niet gebouwd werden volgens de tradities van het Oosten, maar vanuit de persoonlijke ervaring van de kunstenaar.
Hij zegt: ‘Wat jullie vandaag zagen, toen jullie met Anadi naar het tempelterrein gingen, is niet zomaar een verbeelding van een kunstenaar. Het is geen fantasie. Het is een uitdrukking van meditatieve ervaringen zoals die plaatsvonden in de Yogini tempel, waar ook veel aan therapie werd ge­daan.’

Restant van de Yogini tempel in Khajuraho

‘Deze tempel biedt plaats aan tweehonderd paren. Zij experimen­teerden daar met allerlei technieken en wanneer ze in diepe meditatie kwamen, leidde dit tot allerlei spontane lichaamshoudingen. Welke hou­dingen het lichaam ook tijdens deze meditaties aannam, die houdingen werden op de muren van de tempels uitgebeeld. Het was dus echt zo dat paren, de man en de vrouw, zulke houdingen aannamen gedurende de meditaties in de tempel. Dat is waarom deze plaats, Khajuraho, uniek is, omdat nergens in dit land deze experimenten werden gedaan.’

Meer: Gorakh: de grondlegger van tantra in Khajuraho

Dit is deel 6 van het boek ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India’ is Swami Ganga aan het woord. Hij is onze gids tijdens ons bezoek aan de tempels in Khajuraho. Toen hij nog maar 18 jaar was, ontmoette hij Osho toen deze een bezoek aan de tempels bracht. Osho wijdt hem in en vertelt hem over de mysteries van de tempels. Hij werd Osho’s sannyasin, ontmoette veel tantrika’s en is nu iemand die diepgaand en boeiend over de achtergronden van de tempels en tantra kan vertellen. Van zijn verhaal is een woordelijk verslag in het boek opgenomen. Het heeft er een prominente plaats in. Eén van Ganga’s eerste verhalen gaat over Shiva en Shakti.  

Achter Het Boek der Geheimen zit een legende over Shiva en Devi, ook vaak Shakti genoemd. Ganga vertelt dat Shakti een vraag aan Shiva stelt: ‘Wat vormt de kiem?’, een vraag naar de oorsprong van het universum. In Het Boek der Geheimen, hoofdstuk 1, vertelt Osho over deze en andere vragen die Shakti stelt:
   O Shiva, wat is uw werkelijkheid?
   Wat is dit met wonderen gevulde universum?
   Wat vormt de kiem?
   Wie centreert het wereldwiel?
   Wat is het leven achter de vorm die alle vormen doordringt?
   Hoe kunnen wij daar volledig binnen gaan,
   voorbij ruimte en tijd, namen en beschrijvingen?
   Laat mijn twijfels worden weggenomen!

Gadarwara Damaru Ghati: de grote Shiva met de stier

Naar aanleiding van Shakti’s vraag begint Shiva samen met haar de berg, de Gourishankar, af te dalen, zo vertelt Ganga verder. Onderweg laat hij zijn vier attributen, de cobra (tijd), de drietand (scheppen, beschermen en transfor­meren), de stier (totale verbinding met het leven) en de wassende maan (koelte) achter. Zij verstoren de diepe stilte, die nodig is om het antwoord te kunnen vinden. Shiva en Shakti bereiken de grot in Amarnath. Daar geeft Shiva haar de honderdtwaalf soetra’s, het liefdeslied, het lied van onsterfe­lijkheid. Wanneer ze de honderdtwaalf technieken uitvoeren, geraken ze in een innige omhelzing, de dualiteit verdwijnt tussen hen en uit hun lichamen stijgt de eeuwige vlam op in de vorm van een lingam, een fallus, die bevriest en van ijs wordt. De schepping stopt, alles is in diepe stilte, geen beweging. Door het gebed van de goden en godinnen smelten Shiva en Shakti, komt er beweging op gang en begint het leven weer te stromen.
 
De uitgebreide versie van het verhaal van Ganga volgt hieronder:
De legende van Shiva en Shakti

Volgende keer deel 7: Gorakh: de grondlegger van tantra
Uit: ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India’.
Door Surya Cliné.

Verkrijgbaar bij Amazon als e-book en paperback.

Dit is deel 5 van de vooraankondiging van het boek ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India.’ Dit deel  gaat over Shah Jahan, keizer van het Mogolrijk in de 17e eeuw, die de Taj Mahal, een mausoleum, voor zijn geliefde Mumtaz liet bouwen. Het is een vorm van objectieve kunst oftewel kunst gemaakt door een gerealiseerd mens. Dat maakt dat de Taj Mahal bij volle maan het grootste meditatie-object is, dat de mens ge­maakt heeft.
 
Vandaag gaan we naar de legendarische Taj Mahal, een enorm gebouw van meer dan 350 jaar oud, maar van een tijdloze schoonheid.
In de The Razor’s Edge, hoofdstuk 10 gaat Osho in op de mystieke beteke­nis van de Taj Mahal. Hij vertelt over George Gurdjieff en ik begrijp van Osho dat die er van uitging dat er twee soorten kunst zijn. Negenennegentig pro­cent van de kunst in de wereld beschouwt hij als subjectieve kunst. Daarmee drukt de kunstenaar zijn gevoelens uit, zijn verlangens of dromen. Slechts één procent ziet hij als objectieve kunst. Dat is kunst die een gerealiseerd mens maakt. Hij wil je met zijn muziek, poëzie, zang of dans iets laten voe­len van zijn extase, zijn innerlijke dans, zijn vreugde, zijn gelukzaligheid.
Voor Gurdjieff is de Taj Mahal een vorm van objectieve kunst. Wanneer het volle maan is, wanneer de maan precies in het midden van de hemel komt, wordt de Taj Mahal het grootste meditatie-object dat de mens heeft ge­maakt. Je zit gewoon stil en kijkt ernaar, en als je er alleen maar naar kijkt, verdwijnen je gedachten. De schoonheid ervan is zo enorm dat je geest het niet kan bevatten, dus wordt hij stil.

Ook de tempels van Khajuraho, waar we morgen heen zullen gaan, vindt Gurdjieff objectieve kunst, omdat ze je herinneren aan je diepste Zelf. Het geeft mensen de komende eeuwen telkens weer de kans om hun innerlijke dans, hun gelukzaligheid te ervaren.
Ik lees verder op het internet dat Shah Jahan (1592–1666) zorgde voor de bouw van de Taj Mahal als mausoleum voor zijn meest geliefde vrouw, die in het kraambed was gestorven. Hij was keizer van het Mogolrijk, dat destijds niet alleen India omvatte, maar ook Nepal, Pakistan, Afghanistan en Bangla­desh. Een groot rijk dat steeds meer tot armoede verviel omdat de Shah al het geld besteedde aan de Taj Mahal. Toen dat gebouw klaar was, wilde de Shah beginnen aan een nog grotere, zwarte Taj Mahal voor hemzelf. De fun­dering was al klaar, toen zijn zoon ingreep en zijn vader afzette. Hij kreeg een plek in het even verderop gelegen Rode Fort dat uitzicht bood op de Taj Mahal. Het fort was een luxe gevangenis waarin de Shah zijn oude koninklijke leefstijl kon handhaven.

Vanaf een parkeerplaats, zo’n vijfhonderd meter voor de ingang, gaan we met een mooi versierd koetsje, getrokken door een paard, naar de toegangspoort. Ik vond dat ontzettend leuk!
Als we eenmaal op het terrein van de Taj Mahal zijn, praat ik niet meer, maar voel alleen wat het gebouw met me doet. We lopen langzaam langs het kanaaltje dat in een rechte baan loopt vanaf de toegangspoort naar het hart van de Taj Mahal. Ik voel me naar dit hart toegetrokken.

Agra: met paard en open koetsje naar de Taj Mahal

Als we bij de ingang zijn, doen we onze schoenen uit en sokjes aan. Dat is overal in India. Tempels mag je niet met je schoenen betreden. Daar wordt heel goed op gelet. Zo ook hier. Binnen de Taj Mahal kunnen we de graven van Shah Jahan en zijn geliefde Mumtaz goed zien. Ondanks de drukte kunnen we een goed beeld van dit schitterende mausoleum krijgen. Het graf van Mumtaz ligt in het hart van de tempel in een grote achthoekige zaal. Ernaast ligt het graf van de Shah. De sarcofagen zijn omgeven door een prachtige opengewerkte wand van marmer, een jali genaamd. Ik krijg de neiging mijn handen te vouwen als een gebaar van eerbied. Later lees ik dat dit niet de echte graven zijn. Die liggen in de kelder. We lopen in een boog om de graven heen en de weg vervolgt zich als vanzelf naar de achterkant, waar we er weer uitgaan. Daar zien we de rivier, de Yamuna. Het uitzicht is prachtig.
Links en rechts van de witte Taj Mahal staan twee rode gebouwen, een mos­kee en een gasthuis. Die zijn niet toegankelijk. Ik ga ze even bekijken, maar voel er niet veel bij.

Agra: uitzicht op het hart van de Taj Mahal

Nadat ik het tempelterrein nog eens over gelopen ben, besluit ik opnieuw de Taj Mahal binnen te gaan. Het is er dan zo verschrikkelijk druk dat ik niets meer voel. Bovendien schreeuwt er een bezoeker door de ruimte heen.
Samen met iemand anders wandel ik terug langs het kanaaltje. We komen bij een klein platform. Als ik daar in het midden ga staan en langs het kanaaltje naar de Taj Mahal kijk, voel ik dat ik rechtstreeks in het hart van de tempel kom. Dat is voor mij toch wel de kern van wat ik voel: het me aangetrokken voelen tot het hart van de tempel.

Volgende keer deel 6: De legende van Shiva en Shakti.

Uit: ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India’.
Door Surya Cliné.
 
Verkrijgbaar bij Amazon als e-book en paperback.  

Dit is deel 4 van de vooraankondiging van het boek ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India.’ Het gaat over de universiteit van Sagar, waar Osho ging studeren. En over twee professoren, Sri Krishna Saxena en S.S. Roy, aan wie Osho zulke goede herinneringen heeft. Ze leven beide niet meer. De gebouwen zijn nu oud en vervallen, net als Osho’s bungalow, maar je kunt het universiteitsterrein wel bezoeken.
 
Om half elf komt Swamiyogi ons in het hotel in Gadarwara ophalen nadat we eerst goed en uitgebreid hebben ontbeten. Hij neemt ons mee naar het oude universiteits­terrein in Sagar waar Osho zijn postgraduaat filosofie behaalt. Het was oor­spronkelijk een kazerneterrein en dat werd het ook weer tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Swamiyogi vertelt dat Osho op deze universiteit professor S.S. Roy ontmoet. Die heeft een mooi karakter. Osho waardeert hem als enige van de docenten. Dr. Roy ziet de potentie van Osho en voelde zich zijn leerling in plaats van andersom. Op een keer dat dr. Roy jurylid was voor de nationale debatwedstrijd voor studenten, waaraan Osho ook meedoet, gaf hij Osho negenennegentig punten en de andere deel­nemers nul. Osho ontvangt een gouden medaille voor zijn debatvaardig­heden. Hij heeft niets met die medaille en gooit hem in een diepe put achter de universiteit, die we later gaan bekijken.
Osho krijgt van dr. Roy een bungalowtje. Het is eenvoudig, maar Osho vindt het een prachtige plek. Dit vanwege het uitzicht op een meertje vol met lotusbloemen. Dat meertje is er nu niet meer. Osho loopt er graag in de regen naartoe. Hij haalt er elke dag vijftig vaten water waarmee hij zich kan afspoe­len en zo zijn lichaam kan afkoelen. Een hogere staat van bewustzijn wekt veel lichaamswarmte op en mensen gaan dan graag naar koelere gebieden zoals de Himalaya. Osho doet het dus met water.

Sagar: De bungalow van dr. Roy op het universiteitsterrein, die hij aan Osho gaf om te bewonen

 Swamiyogi vertelt hierover het volgende:
Osho zegt dat het een prachtige bungalow is, erg ruim en schoon, hij voelt zich er als een kind, hij is vol waardering. Het was hier helemaal omgeven door dichte bossen. Toch kan Osho vanuit de bungalow het meer van Sagar zien omdat het meer zo groot is.
Zelfs als het regent, wandelt Osho naar een punt van de heuvel waar hij niet verder kan. Hij raakt dan helemaal doorweekt. De familie van één van de andere professoren vond dat maar raar. Ze moesten er hard om lachen, zijn hele familie, zijn vrouw en kinderen. Toen deze professor Osho op een keer mee naar huis nam en ze Osho zagen, schoten ze weer in de lach en vluchtten naar binnen. De professor voelde zich verlegen met de situatie. Osho zegt daarom: ‘De volgende keer wanneer het regent, ga je met mij mee om in de regen te wandelen.’ Vanaf dat moment wandelde de pro­fessor met Osho mee.
 
In Glimpses of a Golden Childhood, sessie 20 en sessie 34 vertelt Osho ons zelf over deze periode van zijn leven als student aan de Sagar Universiteit en over professor S.S. Roy, die hem zeer toegenegen was.
Osho vertelt, zo begrijp ik, dat hij niet in staat zou zijn geweest om te studeren aan een andere universiteit dan deze. Voor hem is het geen punt om te moe­ten leven in verlaten militaire barakken. Hij vindt de plek op de heuvel mooi. Het is in de Tweede Wereldoorlog een belangrijke plek geweest, maar het heeft na de oorlog zijn betekenis verloren. Osho houdt veel van het meer daar. Het lijkt een beetje op een oceaan met hoge golven. Sagar heeft zijn naam aan dit meer te danken. Sagar betekent oceaan.
Heel jammer vindt Osho het dat de oude toegangspoort naar de universiteit moest worden ontmanteld. Maar hij beseft net als iedereen dat het slechts een tijdelijke poort was.
Zeer goede herinneringen bewaart hij aan zijn oude professor, Sri Krishna Saxena, die als een vader voor hem was. Hij was een bijzonder mens omdat hij de enige was die begreep dat hij een student had die eigenlijk zijn meester had moeten zijn. Hij zei tegen Osho: ‘De toekomst van die andere studenten is hun eigen zaak, jouw toekomst is mijn toekomst.’ En hij probeerde Osho ervan te overtuigen te blijven en een beurs te aanvaarden om een doctors­graad te halen. Osho is daar niet gevoelig voor en legt Saxena uit dat zijn toe­komst in een andere richting gaat. Zelfs de gouden medaille die Osho wint, gooit hij voor de ogen van Saxena in een put.

Sagar: de put achter de universiteit waar Osho zijn medaille voor debatvaardigheden in gooide.

Heel goede herinneringen bewaart Osho ook aan professor S.S. Roy. Deze was hoofd van de afdeling filosofie op de Sagar Universiteit en toen ook jurylid bij een nationale debatwedstrijd tussen de universiteiten. Osho wint, maar op­vallend is dat professor Roy hem geen honderd procent van de punten gaf, maar negenennegentig procent. Als Osho ernaar vraagt, verklaart Roy dat hij gewoon laf was. Maar hij vertelde ook dat hij een volgeling is van Masta Baba, die tegen hem had gezegd: ‘Wanneer je op een gegeven moment deze man ziet, zul je mij niet meer nodig hebben.’ De ogen van Masta Baba herinnerden hem aan Osho, net als de ogen van Pagal Baba die hij ook had gezien.
Het debat en deze herinnering aan S.S. Roy doen Osho besluiten om na het behalen van zijn Bachelor or Arts (BA of kandidaatsexamen) in Jabalpur aan deze universiteit te gaan studeren. Hij wil alleen onder professor Roy postgraduaat student zijn. Deze professor kon zelfs in de collegezaal aan Osho vragen om hem iets uit te leggen dat hij niet begreep. Hij haalde niet alleen Osho’s inzichten aan in zijn colleges, maar vertelde er ook bij dat ze van Osho afkomstig waren. Voor Osho is deze man anders, hij was authentiek.
 
Volgende keer deel 5: De Taj Mahal in Agra.
 
Uit: ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India’.
Door Surya Cliné.
 
Verkrijgbaar bij Amazon als e-book en paperback.  

Dit is deel 3 van de vooraankondiging van het boek ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India.’ Osho vertelt zijn verhaal wanneer hij als zevenjarige naar de lagere school gaat. De school ziet er nog net zo uit als toen. Eén van Osho’s jeugdvriendjes, Sukhalji, leeft nog als wij in Gadarwara zijn. We maken kennis met hem. Velen gaan naar hem toe voor shaktipath, waarbij ze buigen en zijn voeten met beide handen omvatten.

Dan gaan we naar Osho’s lagere school. Hij gaat niet graag naar school en spijbelt heel vaak. Uit Glimpses of a Golden Childhood, sessie 19, begrijp ik dat deze school voor Osho net een gevangenis is vanwege de hoge toegangs­poort, de Elephant Gate, de Olifantenpoort. Hij is overdag gesloten als de kinderen, gevangenen, binnen zijn. En gaat ‘s morgens en ‘s avonds open om de kinderen vrij te laten. Hij geeft toegang tot het schoolplein. Hij is zo groot dat er een olifant doorheen kan. Volgens Osho zou hij prima passen in een circus, en de school is voor hem net een circus, maar voor kinderen vindt hij hem te groot. Op zijn laatste schooldag viert hij dan ook, onder veel bekijks, zijn vertrek uit deze gevangenis, zittend op een olifant, die hij heeft geleend van een maharadja.

Gadarwara lagere school: de hoge toegangspoort waar Osho provocerend een keer met een olifant doorheen kwam.

Na dit bezoek aan Osho’s lagere school, gaan we terug naar de ashram om te lunchen. Daarna rusten we wat uit en gaan dan op weg naar een tempeltje dat midden tussen de suikerrietvelden even buiten Gadarwara is gebouwd. Het is een tempeltje dat kortgeleden neergezet werd door een aantal sannyasins. Om sannyasin te kunnen worden moesten ze van Sukhalji (jeugdvriend van Osho) eerst drie maanden lang elke dag naar Gadarwara om de Dynamic te doen. Omdat ze dat toch wel een eind van huis vonden, bouwden ze het tempeltje vlak bij hen in de buurt.
Voor de gelegenheid komt Sukhalji ook naar het tempeltje. Hij wordt met veel zorg en liefde omringd. Hij wordt tot voor de ingang gebracht met de auto en door sterke armen ondersteund om in een stoel te gaan zitten. Er zijn zo’n tien Indiase sannyasins. Zodra Sukhalji zit, gaan ze één voor één naar hem toe.
Ze knielen en pakken met beide handen de voeten van Sukhalji vast. Ze blijven een paar minuten zo zitten. Dan richten ze zich weer op met de handen voor zich gevouwen. Hierna krij­gen we wat lekkernijen aangeboden, water en chai. Daarna mediteren we sa­men. Eerst een korte lezing van Osho in het Engels en dan een wat langere lezing in het Hindi. Dat was voor mij de eerste keer in het Hindi. Een andere ervaring omdat je mind zich niet aan de woorden kan hechten. Dat maakt het mediteren makkelijker.

Gadarwara Sukhalji: Sukhalji en Anadi samen in een meditatieruimte iets buiten Gadarwara.

Na de meditatie gaat iedereen weer één voor één naar Sukhalji en knielen ze weer, pakken zijn voeten met beide handen vast en komen met gevouwen handen weer overeind. Enkelen van ons doen dat ook. Ik voelde geen neiging om te gaan, omdat ik na slechts één dag geen bijzondere band met Sukhalji voelde. En sowieso omdat het niet in mijn aard ligt om dat te doen.
Eén van ons vertelde naderhand dat ze het wilde ervaren en merkte dat ze een sterke energie voelde vanuit Sukhalji. Mij wordt uitgelegd dat het om een overgave aan de meester gaat. Je voelt daarbij ook veel genegenheid voor je meester. Bij Osho en eerder bij Boeddha bestond het uit drie stappen, de zogenoemde Gachchami’s: ‘Ik buig voor de verlichte, ik buig voor de gemeenschap van de verlichte, ik buig voor de diepste waarheid van de verlichte’. Osho schafte deze manier van overgave later af. Hij vond dat ritueel in de context van een avondbijeenkomst te veel een geïnstitutionaliseerd karakter hebben. Het deed te veel denken aan een kerk. Het vouwen van de handen en licht buigen ter begroeting vond Osho voldoende. Als je echter op audiëntie bij Osho kwam, dan knielde je wel en omvatte je zijn voeten. Men noemt dat wel shaktipath. Het is een vorm van overgave, liefde en respect waarbij energie uit de voeten van de meester wordt overgedragen op degene die knielt. Je knielt niet met de bedoeling om deze energie te ontvangen. Dat zou te veel ego gericht zijn. Het gaat zuiver om de liefde en het respect voor de meester.
 
Volgende keer deel 4: Osho als student in Sagar.
 
Uit Surya Cliné: ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India’.

Verkrijgbaar bij Amazon als e-book en paperback:
–        https://www.amazon.nl/s?k=onwetendheid&i=digital-text&__mk_nl_NL=%C3%85M%C3%85%C5%BD%C3%95%C3%91&ref=nb_sb_noss
–        https://www.amazon.de/dp/1655095250?language=nl_NL&ref_=pe_3052080_397514860

In januari 2020 publiceerde Surya Cliné het boek ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ: Een meditatiereis door Osho’s India.’ Dertien keer zullen delen van dit boek op onze website op de pagina Reizen worden opgenomen. Voor eenieder die meer wil weten over Centraal India, het gebied waar Osho werd geboren en waar hij zijn eerste achtendertig levensjaren doorbrengt, kan dit boek interessant zijn. Osho bezocht in die tijd vaak de tempels van Khajuraho, de bakermat van tantra. Het boek gaat hier uitgebreid op in. Surya besteedt ook veel aandacht aan Glimpses of a Golden Childhood en passages uit andere boeken van Osho, die bij kunnen dragen aan een beter begrip van de onderwerpen en plaatsen die zij beschrijft. Het verhaal wordt geïllustreerd met foto’s die tijdens de reis werden gemaakt. 

Meer: Voorwoord en Inleiding (1)

Op het Osho Festival in Den Haag is op zondag 19 januari van 13:30-15:00 een presentatie van het boek door Surya en Anand Frank.

 Route van de meditatiereis door India.

Schilderij van de Amerikaanse kunstenaar Kelly Fearing met Osho op de zwarte rosten van Jabalpur.