Reizen

Aankomst op Rajneeshpuram, Oregon, V.S.

Na een busreis van vijf dagen dwars door Amerika, kwam ik aan bij het sannyas-centrum in Portland, Oregon. Daar genoot ik de luxe van een douche en matras op zolder. Ik was op weg naar het eerste grote Internationale Festival op Rajneeshpuram. Voor sannyasins uit de hele wereld was het de eerste gelegenheid om Osho weer te zien na zijn plotselinge vertrek uit Poona en dat te vieren. Hoe zou dat zijn? Het was nog drie weken voor het festival en alle hulp was welkom. De volgende dag zat ik in een busje met nog tien sannyasins van allerlei nationaliteit, op weg naar de Ranch, zoals Rajneeshpuram vaak genoemd werd.

Nadat we de havenstad Portland verlaten hadden, reden we spoedig door een dor en droog golvend landschap dat steeds leger werd. Heuvels, na heuvels, na heuvels, als een gestolde zee. Soms zag ik een in elkaar gezakte schuur bij een roestig hek. Het leek een niemandsland. Na enige uren kwamen we bij het piepkleine dorpje Antelope met enige tientallen huisjes van voornamelijk gepensioneerde boeren, uit de tijd dat hier nog veeteelt was. Het enige benzinestation werd bemand door sannyasins in rode shirts en spijkerbroeken, die ook een winkeltje hadden opgezet met versnaperingen.
Hierna reden we nog een paar uur over een slingerende smalle weg door onbewoond land van afgegraasde heuvels met jeneverbesstruiken en salie. Opeens zagen we op een heuvel een in rood geklede cowboy op een paard, die met zijn roze Stetson hoed naar ons zwaaide. Hoera! We naderden de Ranch! Tenslotte stopten we bij een pas opgezet noodgebouw, dat het welkomcentrum in aanbouw bleek te zijn.
Lees meer: Sanatan 6

     World Festival in Rajneeshpuram.

Retraite op Monte Maravilhas, Portugal

Van 22-28 oktober geven Azima Markusse en Virendra Ardies een retraite op Monte Maravilhas, Portugal.
Deze week zal bestaan uit Osho meditaties en yoga. Ook zal er ruimte zijn voor privé-sessies (voor een kleine meerprijs) zoals counseling, rebirthing, massage en yoga.
Azima geeft sinds 1979 Osho meditaties en rebirthing sessies en is gediplomeerd counselor.
Virendra heeft in India zijn yogaopleiding gevolgd en gaf les bij ThinkFeelFree yoga, yoga Kieldrecht en yogacentrum Sint-Niklaas, België.
azimamarkusse@hotmail.com 
0032 473715312.

      Monte Maravilhas, Portugal.

 

Door Amerika naar Rajneeshpuram

In de zomer van 1982 verliet ik Nairobi op weg naar het eerste internationale festival in Rajneeshpuram, Verenigde Staten.
Ik had een voorspoedige reis naar New York. Nooit eerder was ik in de VS geweest. Bij de douane ondervond ik dat ik een alien was, alsof ik van een andere planeet kwam en werd ik met argwaan toegelaten. In de hoofdstad zag ik de putdeksels waar stoom uit kwam, zoals op gangsterfilms  en luchtroosters van de Metro zonder een Marilyn Monroe vechtend tegen een opwaaiend zomerjurkje. Ik betrok een hotelletje nabij Broadway dat helemaal niet zo breed was en veel nachtclubs en porno shops had. Op straat zag ik alle nationaliteiten en erg veel superdikke mensen.
Omdat ik iets van het land wilde zien en voelen, besloot ik met Greyhound bussen naar Portland in Oregon te rijden, waar een sannyas-centrum was, vanwaar je naar Rajneeshpuram kon komen.
Lees meer: Sanatan 5.

     Greyhound bus.

Een swami in Nairobi

In de zomer van 1981 had ik gezien hoe Osho met onbekende bestemming de ashram in Poona had verlaten. Pas maanden later hoorden wij dat hij naar  Amerika was gegaan.
Ik vloog van Poona naar Nairobi, de hoofdstad van Kenya, waar ik een baan had op het hoofdkwartier van de UNEP van de Verenigde Naties. Daar liep ik rond in het rood en na een paar weken werd mij regelmatig gevraagd of dat mijn favoriete kleur was, wat ik maar bevestigde. In mijn kantoor hing een prikbord. Rechts bovenaan had ik een groot portret van Osho bevestigd met daaronder een uitspraak van hem die toen populair was: ‘Be a Joke unto yourself ‘. Ik had dat wel nodig, want dat hoofdkwartier had een verstikkende ‘bureaucrazy’. Collega’s vroegen of het een foto van mijn vader was.

In Nairobi woonden veel Indiërs, nazaten van klerken uit Maharashtra en Gujarat, die een eeuw geleden door de Britten waren geïmporteerd en na hun contracttijd waren gebleven. Ze hadden zich ontpopt als zeer succesvolle zakenlieden. Veel van hun dochters hadden een baan op het hoofdkwartier als secretaresse in de typing pool.
Dit was voor het computertijdperk en brieven moesten met de hand getypt en gepost worden. Zij verdeelden ook binnenkomende post. Op een middag kwam een opgewonden groepje Indiase typistes naar mijn kantoor met een brief in hun hand en riepen: ‘Ben jij een swami?’ Ik vroeg de brief te zien. Die kwam van de Poona ashram en was, naast mijn paspoortnaam, geadresseerd aan Swami Prem Sanatan. Het drong tot mij door dat voor Hindoes een swami een ver gevorderde spirituele figuur is. Ik glimlachte bescheiden.
Lees meer: Sanatan 4

     Sannyasins in Nairobi.

Osho verlaat Poona 1

Drie jaar nadat ik Osho in Poona had ontmoet was ik daar weer terug. In die tussentijd had ik voornamelijk in Noorwegen gewoond waar geen sannyas-centra waren en was post-order-sannyasin geworden. Dat wil zeggen dat ik een formulier naar de ashram had gestuurd en een brief met mijn nieuwe naam terug had gekregen. Swami Prem Sanatan. Dit was voor het computertijdperk. Ik had een baan gekregen bij de UNEP in Nairobi, Kenya en de vliegticket Oslo-Nairobi die ik kreeg, veranderde ik in Oslo-Poona-Nairobi. Zo liep ik weer rond in de ashram, maar nu zelf in het rood. Post-order-sannyasins kregen daar alsnog een echte sannyas-initiatie. Osho deed dat niet meer zelf maar had die taak overgedragen aan een oude sannyasin, Swami Teertha, een rijzige Engelsman met een lange baard en haren.
Lees meer: Sanatan 3

     Teertha.

Oog in oog met Osho

In maart 1978 was ik tijdens een wereldreis in Poona terechtgekomen. Drie dagen liep ik rond op de ashram, een oase met rode mensen, zonder de meester zelf te hebben gezien. Hij sprak in Hindi en dus had ik alleen naar zijn tapes in het Engels geluisterd.
Op die derde en laatste dag werd mij verteld dat het de Verlichtings-dag was van Bhagwan Shree Rajneesh, zoals Osho toen heette. Er zou in de avond een ‘celebration’ zijn en ik was welkom. Ik moest me wel wassen met geurloze zeep en shampoo. Die avond stond ik in de rij voor de eenvoudige boeddha-hal. Iedereen werd door twee meisjes beroken op geurtjes. Ik was de enige die geen rood droeg. Een meisje bracht mij naar de zijkant van de hal, tegenover het podium. Voor mij was een zee van zittende rode sannyasins. Er was live muziek, waarop langs de rand gedanst werd. Opeens voelde ik een groeiende spanning van verwachting in de hal. Vanuit de ashram naderde een witte auto die achter het podium uit het zicht verdween. De muziek werd opgevoerd, een golf van extase ging door de hal en daar kwam de Meester tevoorschijn vanachter een wit schot. …
Dit is de tweede aflevering van een serie reisverhalen.
Lees meer: Sanatan 2.

Sannyasins wezen de weg

In het voorjaar van 1978 was ik op wereldreis en kwam terecht in Goa, India. Dat was toen een verzamelplaats van jonge westerlingen die op zoek waren naar wijsheid en geestverruimende ervaringen. Daar bezocht ik de hippie-markt in Anjuna, waar deze zoekers hun spullen verkochten aan rijke Indiërs zodat ze langer in dit land van de goden konden blijven. Nadat ik de uitstallingen van rugzakken, spijkerbroeken, horloges, boeken en spacecake had bekeken, hoorde ik gelach en gejoel uit westerse kelen, uit de richting van het parkeerterrein . Nieuwsgierig liep ik er heen. Rond een oud busje stond een jolig groepje jonge mensen, die lachend en duwend in de wagen stapten. Hun vrolijkheid werkte aanstekelijk en ik merkte dat ik moest glimlachen. Het viel me op dat de kleur van hun kleding in variaties rood en oranje waren en dat ze allemaal een ketting van houten kralen droegen, waaraan een portretje of zo hing. Ik liep naar hen toe en vroeg aan een meisje of ze leden waren van een speciale club. Ze keek me lachend aan en zei: ‘ We zijn bij een spirituele meester die in een ashram in Poona woont. Kom maar eens kijken.’ Op mijn vraag hoe ik die plek zou kunnen vinden antwoordde ze: ‘ Elke riksja weet waar het is als je naar de ashram vraagt ’. Ze glimlachte lief, draaide zich om en stapte als laatste in het busje, dat startte en wegreed. Een paar armen wuifden uit de open raampjes. Op de achterkant van het busje stond: Love, Life, Laughter. …
Dit is de eerste aflevering van een serie reisverhalen.
Lees meer: Sanatan 1.

     The gateless gate, de poort van de ashram.