De buurman van Lao Tse

Woorden helpen niet, ze staan in de weg.
 
Ik heb eens gehoord… Lao Tse ging een ochtendwandeling maken. Een buurman die altijd met hem meeging kende hem – wist dat hij een heel stille man was die niet van praten hield.
Op een dag merkte de buurman op dat het een prachtige ochtend was. Het was ook een prachtige ochtend. Lao Tse stond erg verwonderd te kijken. Hij keek hem aan alsof hij iets geks gezegd had. De man werd er onrustig van.
Hij zei: ‘Wat is er? Waarom kijkt u me zo aan? Heb ik iets verkeerds gedaan?’
En Lao Tse zei: ‘Ik kijk ook naar de ochtend, dus wat heeft het voor zin om te zeggen dat ze mooi is? Denk je dat ik dood ben, dat ik suf ben of zit te slapen? De ochtend is prachtig, maar wat heeft het voor zin om dat te zeggen? Ik ben hier net zo goed als u.’

Sindsdien is de buurman opgehouden met praten. Hij volgde hem altijd, liep met hem mee en na jaren een ochtendwandeling te hebben gemaakt met Lao Tse drong het ook tot hem door wat meditatie is.
Toen kreeg de buurman een keer bezoek en hij wilde ook wel mee komen wandelen. En de bezoeker zei die dag: ‘Wat een prachtige zonsopgang.’
Die dag begreep de buurman het. Hij stond verwonderd te kijken, zoals Lao Tse dat eens bij hem had gedaan, en hij zei: ‘Waarom vermeld je dat? Ik ben toch ook hier?’
En Lao Tse zei: ‘Snap je het nu?’

Er bestaat een manier om zonder woorden contact te hebben met de werkelijkheid. In feite is dat de enige manier die er bestaat.
Woorden helpen niet, ze staan in de weg.
 
Osho, Sufis, the People of the Path – Talks on Sufism, Volume 1, pp. 362 – 363.
 
Uit de serie 1001 verhalen, verzameld door Shanti. 
Eerder verschenen in het Engels in Osho News, www.oshonews.com.