In deel 11 van het boek ‘DE ONWETENDHEID VOORBIJ – Een meditatiereis door Osho’s India’ gaat het over het bezoek aan Jabalpur. Daar staat de boom waaronder Osho op zijn eenentwintigste jaar verlicht wordt. De boom staat er nog steeds, maar men kan er nu in 2020 niet meer onder gaan zitten. In 2016 kon dat nog wel om er te mediteren. Nu zijn er in het park rondom de boom allemaal waterkanaaltjes aangelegd. Ook zijn er plantjes onder de boom geplant.
Verder verhaalt dit deel over Magga Baba, die het leven van een zwerver leidt in Gadarwara waar Osho hem voor het eerst in zijn jonge jaren ontmoet. Osho wil graag dat Magga Baba hem bevestigd dat hij nu verlicht is.
De boom waaronder Osho verlicht wordt
We vertrekken ‘s morgens vroeg naar het Bhawar Tal, een mooi park in de wijk Napier Town, een druk stadsdeel van Jabalpur. Daar staat de maulshreeboom waaronder Osho verlicht werd.
Op het moment van zijn verlichting stond de hele boom in bloei. De boom is tot op heden ook altijd groen gebleven. Anadi weet dat de boom nu in zijn laatste fase zit voordat hij zal sterven. Het park wordt opgeknapt. Dat betekent dat er door het hele park kanaaltjes worden aangelegd. Wij kunnen nu nog bij de boom komen, maar over enige tijd kan dat niet meer. De boom wordt dan helemaal door water omgeven. Onder de boom zijn allemaal laagblijvende plantjes aangebracht. Ook dat maakt dat je er over enige tijd helemaal niet meer bij kan. In ons geval knijpt de bewaking een oogje toe en met hun hulp kunnen we onder de boom gaan zitten en staan ze ons toe daar te mediteren. Eén van ons heeft er een bijzondere ervaring. Ze voelt kanalen in haar rug opengaan en voelt zich ineens heel soepel. Ik voel onder de boom ineens liefde over me heen komen.
De maulshreeboom in het Bhawar Tal park.
Ik ben heel benieuwd wat Osho zelf vertelt over zijn verlichtingservaring. Ik vind daar meer over in Moving into the Unknown, hoofdstuk 11. Ik begrijp van Osho dat er zich in de nacht dat hij verlicht wordt ineens een andere werkelijkheid aandient. Het is niet te bevatten, maar toch zo echt dat je het zou kunnen aanraken. Het verstikt Osho zowat en hij voelt dat hij de kamer moet verlaten. Hij voelt een sterke drang om in de natuur te zijn en gaat daarom naar het dichtstbijzijnde park. Het is alsof hij vliegt, alsof een andere energie hem meeneemt. Hij is geen individu meer. De druppel is in de oceaan gevallen. Hij wordt de oceaan. Er ontstaat een enorme kracht in hemzelf. Hijzelf is er niet, alleen de kracht. Hij wordt naar het park getrokken. Hij drijft als het ware naar het park, waar alles lichtgevend is. Overal zijn zegeningen, gelukzaligheid. De maulshreeboom straalt een enorm licht uit en trekt Osho naar zich toe. Het hele universum wordt een zegening. Osho blijft er ongeveer drie uur, maar het voelt als oneindig. Het voelt als de eindeloze eeuwigheid. Dat gevoel blijft aanwezig als een onderstroom. Na die nacht komt hij niet meer in zijn lichaam terug, maar zweeft er omheen. Hij wordt heel sterk en op hetzelfde moment heel broos. Het is de kracht van volledige liefde, de kracht van het leven, de scheppingskracht.