Deze weken staan in het teken van de soefi’s. Osho bespreekt de poëzie van de Perzische mystieke dichter Hakim Sanai. Vorige afleveringen hiervan zijn te vinden op Unio Mystica.
De soefi is geen escapist, dat is niet zijn klimaat. Hij is absoluut tegen escapisme. Hij gelooft in het vieren van de wereld, het vieren van het bestaan, het vieren van het leven. Het is de basis van het soefisme zelf dat de schepper alleen bereikt kan worden via de schepping. Je hoeft geen afstand te doen van zijn schepping om bij hem te komen; in feite als je afstand doet van zijn schepping zul je nooit bij hem komen. Als je afstand doet van zijn schepping, heb je indirect afstand gedaan van de schepper zelf.
Maar afstand doen gebeurt nog steeds. Het is niet zo dat de soefi afstand doet van de wereld, maar dat hij God bereikt – en op het moment dat God bereikt is, verdwijnt de wereld. Dan is er niets om afstand van te doen: dan is alleen God nog.
De soefi ontvlucht de wereld niet, maar er komt een moment waarop de wereld verdwijnt en oplost. De soefi leeft in de wereld en ontdekt dat er geen wereld is, alleen God is. De soefi is geen asceet. Hij gelooft niet in het toebrengen van pijn aan zichzelf, hij is niet pathologisch.
De soefi leeft het leven op een volkomen normale manier, zonder perversies, zonder obsessies. Hoewel de kwaliteit van zijn leven geleidelijk aan verandert, is het niet zo dat hij het probeert te veranderen. Zijn hele inspanning bestaat erin zich God te herinneren, niet om zichzelf te veranderen.
Laat dit diep in je doordringen; als je dit punt mist, mis je het hele punt van het soefisme. De soefi concentreert zich op slechts één ding, het herinneren van God – zikr. Naarmate die herinnering zich verdiept, vermindert zijn obsessie met de wereld. Naarmate hij dichter en dichter bij de ultieme realiteit komt, is de gewone realiteit niet langer aantrekkelijk; die begint zich terug te trekken. Want als je het echte goud hebt gevonden, hoe kun je dan nog doorgaan met het onwerkelijke goud? Wanneer je de echte diamanten gevonden hebt, laat je automatisch de stenen, gekleurde stenen, vallen die je al die tijd bij je gedragen hebt.
De escapist zegt: ‘Doe afstand van je gekleurde stenen zodat je bij de echte diamanten kunt komen’. De Soefi zegt juist het tegenovergestelde, hij zegt: ‘Ga naar de echte diamanten en dat wat niet echt is, zal vanzelf uit je leven verdwijnen.’
Het echte kennen is genoeg, het onwerkelijke wordt juist in dat kennen afgezworen. En omdat juist in dat kennen afstand wordt gedaan van het onechte, laat het geen littekens en wonden op je achter. De asceet lijdt aan grote wonden. Hij is nog niet rijp, anders zou de vrucht gevallen zijn zonder een litteken achter te laten op het lichaam van de boom. Als het fruit onrijp is en je plukt het, doet het pijn aan de boom, het doet pijn aan het fruit; ze zullen allebei gewond achterblijven.
Heb je de schoonheid niet gezien van een rijpe vrucht die uit zichzelf valt? Stil, spontaan. De boom is zich er misschien niet eens van bewust dat de vrucht verdwenen is, de vrucht is zich er misschien niet van bewust dat de boom er niet meer is.
Soefisme is de eenvoudigst mogelijke weg. De soefi leeft een simpel leven. Maar de eenvoud wordt niet gecultiveerd, want een gecultiveerde eenvoud is geen eenvoud meer; die is al complex. Wanneer je iets cultiveert, is er motivatie, is er verlangen, is er verlangen; je verlangt naar iets.
Door iets te cultiveren, probeer je iets te worden. Worden is verlangen. En hoe kan verlangen simpel zijn? Dus cultivatie is nooit simpel. Een beoefende sannyas, een beoefende eenvoud, kan nooit schoonheid hebben. Om te beginnen is het helemaal geen eenvoud.
Je kunt zoveel heiligen in dit land of in andere landen gaan zien: hun eenvoud is gecultiveerd, berekend, gemotiveerd. Ze verlangen naar God, ze zijn hebzuchtig naar God, daarom zijn ze bereid de prijs te betalen.
De soefi zegt: God is beschikbaar, het is al beschikbaar. Alles wat je nodig hebt is een ongecompliceerde mind, alles wat je nodig hebt is een staat van niet-motivatie. Alles wat je nodig hebt is om in de stilte van dit moment te vallen, niet om te proberen morgen iets te bereiken. En wat is je hiernamaals? Het is de verlengde schaduw van morgen. Dus zij die denken dat ze na de dood in de hemel of in het nirvana komen, zijn erg hebzuchtige mensen. Ze zijn helemaal niet religieus.
Soefisme gelooft niet in sprookjes over de andere wereld, over hemel en hel. Het is niet zo dat de hemel niet bestaat, maar daar houdt de soefi zich niet mee bezig. De soefi leeft volledig in het moment. Zijn eenvoud komt voort uit zijn begrip, niet uit cultivatie; hij beoefent het niet. Wanneer hij het leven ziet, wordt hij zich bewust van de soberheid van een rozenbloem, hoe simpel het is en de schoonheid van haar soberheid.
Meer: Osho, Unio Mystica Vol. 1 #7 deel 1
Image by Javad Esmaeili from Pixabay