De Stichting PILL zet zich in voor een bewustwordingsproces omtrent het verantwoord voorschrijven en gebruiken van psychiatrische medicatie (psychofarmaca). Op hun website staat een recensie van het boek van Amrito dat ter gelegenheid van de publicatie ervan 50 jaar geleden opnieuw is uitgegeven door Ambo/ Anthos.
Hoe actueel is Amrito’s hartekreet van 50 jaar geleden wel niet?
Sinds het uitkomen van het boek ‘Wie is van hout…’ is het medisch model alleen maar dominanter geworden. We hebben weliswaar lobotomie en insulineshocktherapie vaarwel gezegd, maar hebben hier een veelvoud aan psychofarmaca en nieuwe technische interventies zoals diepe brein stimulatie (DBS) voor in de plaats gekregen. Bij DBS wordt middels een hersenoperatie elektroden op specifieke plaatsen in de hersenen aangebracht, die korte elektrische impulsen afgeven, waardoor symptomen als somberheid zouden moeten verdwijnen.
We hebben miljarden uitgegeven aan hersenonderzoek en de zoektocht naar biologische oorzaken van psychisch lijden. We hebben duizenden onderzoeken naar de heilzame werking van psychofarmaca op de wereld losgelaten en er zijn door grote farmaceutische bedrijven miljarden verdiend, maar wat heeft het de hulpvrager opgeleverd? Begrijpen we nu beter wat psychisch lijden is, wat het veroorzaakt en hoe we het kunnen verhelpen of voorkomen? Heeft de golf van psychofarmaca ervoor gezorgd dat mensen die psychische klachten hebben massaal na het nemen van een pil weer vrolijk verder kunnen met hun leven, of hebben we mensen van de wal in de sloot geholpen? Luisteren we nu wel naar mensen als Jan Foudraine, die vinden dat het anders moet en kan, of keren we deze mensen nog steeds de rug toe? Durven we inmiddels toe te geven dat we het eigenlijk allemaal niet zo goed weten en durven we hierover te praten, of houden we vast aan het denken te weten?
Ik zou eenieder willen aanbevelen dit boek te lezen en zich dan de vraag te stellen: waar staan we nu in de zorg voor mensen die psychisch lijden en waar willen we naartoe?