Een sannyasin vraagt aan Osho, vlak na de ondergang van de commune in Oregon:
Geliefde meester,
Hoe hebben wij, die van u houden, deze lelijkheid laten gebeuren tegen uw visie in en tegen onszelf? Ik zag dingen die ik lelijk vond. Dan zei ik tegen mezelf: ‘De meester wil het zeker zo hebben. Ik zie het hele plaatje niet. Ik wil niet negatief zijn.’
Wat is deze blindheid in ons?
Osho antwoordt:
Die blindheid zit in iedereen die opgevoed is om afhankelijk te zijn van een vaderfiguur. God doet alles. Jij bent nergens verantwoordelijk voor. Als je arm bent, heeft God het zeker zo gewild. Als je ziek bent, heeft God het zeker zo gewild.
Heel de mensheid is gereduceerd tot een hulpeloos kind dat afhankelijk is van een vaderfiguur die nergens bestaat. Dus blijf je steeds veranderen van vaderfiguur. Dat maakt niets uit. De christen wordt een hindoe; hij verandert van goden maar de psychologie blijft gelijk. Er zijn driehonderd religies op de wereld maar de psychologie van al die religies is precies dezelfde. En die psychologie is: houd de mens afhankelijk, niet verantwoordelijk, altijd in hoop, in gebed naar iemand die niet bestaat. Dit is de oorzaak van heel de tragedie.
Wat hier ook gebeurde, jij redeneerde: ‘Dit klopt niet.’ Maar je dacht: ‘De meester heeft het zeker zo willen hebben.’ Wanneer heb ik gezegd dat je zo moest denken? Mijn leer bestond uit redeneren, scepsis, onderzoek, onafhankelijkheid, en je doet precies het tegenovergestelde. Daarom wilde Sheela nooit hebben dat ik weer zou gaan spreken. Daarom hebben ze geknoeid met mijn tapes, de originele tapes. Nu kun je er niet meer achter komen wat ze hebben veranderd.
Maar ze weten niet… Ik leef nog steeds en wat ik tien jaar geleden heb gezegd, vandaag de dag doe ik er nog een schepje bovenop, want er komt nog tien jaar ervaring bij. Ze hebben nooit gewild dat ik weer tot jullie zou spreken. Sheela probeerde me te overtuigen dat mijn gezondheid eronder zou lijden als ik weer ging spreken. Ik zei: ‘Maar wat moet ik dan met mijn gezondheid? Gewoon gezond blijven en wachten tot ik doodga?’ Ik begon weer te spreken terwijl zij dat niet wilde.
Pasgeleden kreeg ik te horen dat mijn melk vergiftigd was, langzaam vergif om mij ziek te maken. Zo niet dood, dan tenminste niet in staat om voor jullie te spreken, zodat zij de vertegenwoordiger blijft. Misschien was het vergif alleen bedoeld om mijn tong dood te maken zodat ik niet kan spreken. Ze hebben ermee geëxperimenteerd. Ik ben erachter gekomen dat er een dokter was die een kop thee nam en ontdekte dat ze de hele dag niet kon praten. Haar tong was bijna verlamd.
Sheela heeft tegen jullie gezegd dat totale overgave nodig is.
Ik zeg tegen jullie dat totale verantwoordelijkheid nodig is.
En jullie moeten bewijzen dat totale verantwoordelijkheid honderd keer meer kan bereiken dan wat totale overgave kan doen! Ik leerde jullie om te twijfelen, zij leerde jullie om te geloven. Haar bende werd ontmaskerd met wat ze gedaan hebben omdat ik erop stond om weer te gaan spreken. Als ik was blijven zwijgen waren jullie blijven denken: ‘Misschien wil de meester het wel zo hebben.’
Dat betekent dat jullie nooit naar mij hebben geluisterd. Jullie hebben me nooit proberen te begrijpen. Ik wil nooit hebben dat jullie iets doen wat tegen je rede, tegen je eigen waardigheid ingaat. Ik wil dat je weer trots wordt dat je de hoogste uitingsvorm van de evolutie bent.
Onthoud dus voortaan, ook al blijf ik mijn hele leven spreken, op een dag zal ik het lichaam moeten verlaten. Iemand die geslepen, slim, politiek is, kan weer een fascistische groep van jullie maken. Laat dat niet gebeuren.
Maar dat betekent niet dat je een lastpost moet worden voor de commune. Je moet het in balans leren brengen. Je kent maar twee dingen: of je bent een slaaf of je bent een lastpost. Kun je geen middenweg vinden? Waar je verstandig bent, geen lastpost maar gewoon verstand. En waar je geen slaaf bent maar pure vrijheid. Handel vanuit je gevoeligheid, je vrijheid, je liefde. En dat is volgens mij geen enkel probleem: dat kun je wel.
Ik hou zoveel van jullie, ik vertrouw zoveel op jullie. Ik schat jullie intelligentie zo hoog in dat ik kan zeggen dat jullie het onmogelijke mogelijk kunnen maken.
Osho, From Bondage to Freedom, Ch 6, Q 1 (excerpt).
Uit een artikel van Antar Marc, een Nederlandse sannyasin, in Osho News: Wild Wild Rajneeshpuram, a collective responsibility. Hij geeft een kritische kijk op groepsdenken dat besluit met de vraag: ‘Ben ik verantwoordelijk voor alle mooie dingen die in Rajneeshpuram gebeurden evenals voor de negatieve gebeurtenissen die zich ontvouwden? Het antwoord is: “Ja.”’