Swami Ananda Teertha (Paul Lowe) 1933-2025
Paul hielp bij de introductie van de humanistische psychologie en richtte de eerste Humanistic Psychology Association in Europa op. Hij was gastdocent aan de Universiteit van Oxford en vele andere instellingen. Hij was bekend en veelgevraagd. Zijn groepen waren maanden van tevoren volgeboekt en er waren lange wachtlijsten om rechtstreeks met hem te kunnen werken. Michael Barnett’s Kaleidoscope and Community Growth Center in het Verenigd Koninkrijk en het Gestalt Instituut in Nederland, opgericht door May Kortenhorst (Garimo), waren enkele van de vele bloemen die uit het werk van Quaesitor waren voortgekomen.
In 1972 ging Paul naar India om een spiritueel meester te ontmoeten die actieve, catharsis meditatie-technieken voorstond in plaats van de traditionele, rustige technieken, en hij bleef daar.
Osho (Bhagwan Shree Rajneesh, zoals hij toen heette) was zo’n man, die vervolgens zijn spirituele leraar en mentor zou worden voor de komende 13 jaar.
Hij was volledig toegewijd aan Osho en zijn werk. De perfecte toegewijde discipel. Onder zijn steun en met een nieuwe sannyas-naam, Swami Ananda Teertha, innoveerde, ontwikkelde en consolideerde Paul zijn positie als internationaal gerenommeerd groepsleider en spiritueel therapeut (zijn encountergroepen werden legendarisch).
In een lezing in Pune, jaren 70
Teertha leidde en begeleidde duizenden mensen van over de hele wereld, terwijl hij tegelijkertijd verbleef in de sferen van meditatie en de oceanische ervaring voorbij het denken en zijn gehechtheden. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij in die tijd vaak werd aangeduid als de beste humanistisch-transpersoonlijke therapeut ter wereld, terwijl binnen de Osho-beweging het gerucht ging dat hij de vermeende opvolger zou worden.
Als er een Ouspensky was voor Gurdjieff, een Vivekananda voor Ramakrishna, een Alexander Lowen voor Wilhelm Reich, een Mahakashyapa voor Boeddha of een Jung voor Freud, dan was Teertha dat voor Osho. Hun intieme band en samenwerking werden door veel van Osho’s volgelingen bewonderd en benijd. Deze affiniteit werd duidelijk toen Osho hem aanwees als degene die verantwoordelijk was voor het inwijden van discipelen, het geven van energiedarshans en het begeleiden van de commune toen hij voor onbepaalde tijd in publieke stilte ging.
In 1981 verliet Osho India en vestigde zich in de VS. Paul volgde hem snel in een wereldtournee die hem van Engeland naar Nederland, van Australië naar Argentinië en Chili, en van Brazilië naar de Verenigde Staten bracht, waar hij deelnam aan het therapie-instituut Geetam in de Californische woestijn.
Het Geetam Therapy Institute introduceerde de nieuwste methoden van humanistische-transpersoonlijke psychologie, waarbij therapie en bewustzijnsverkenning werden gecombineerd. Een selecte groep van de meest ervaren therapeuten uit Europa en Amerika, die met Osho hadden samengewerkt, gaf daar les.
Niet lang daarna verhuisde Paul opnieuw en bracht hij de volgende vier jaar door in een agrarische commune in de woestenij van Oregon. De Rajneesh International Meditation University was de plek waar hij groepen begeleidde en zijn taken als vertegenwoordiger van Osho vervulde. De commune en later de stad Rajneeshpuram werden een mediasensatie vanwege de conflicten met de lokale bevolking over landgebruikswetten en het verzet van christelijke religieuze fanatici.
Therapeuten in Rajneeshpuram, jaren 80
Begin 1986, nadat de commune in Oregon was gesloten, richtte Paul samen met een team van vooraanstaande therapeuten van de Rajneesh International Meditation University in de VS een internationale meditatieacademie op in Villa Volpi, vlak aan het Lago Maggiore in Italië. De plek moest samenwerken met de Rajneesh International Foundation, als een verlengstuk van het werk van Osho.
Eind 1986 brak deze samenwerking, voor velen op mysterieuze wijze, voor anderen onvermijdelijk, en ging hij zijn eigen weg en werk voortzetten. Zoals hij jaren later zei, was hij volledig toegewijd als discipel en aan het verspreiden en ondersteunen van Osho’s werk, maar toen hij voelde dat dit niet langer zijn pad was, verliet hij het voorgoed, zonder ooit achterom te kijken. Het is dan ook bijna onmogelijk om ergens een openbare verklaring te vinden over zijn tijd met Osho. Een houding die veel kritiek opleverde vanuit de sannyas gemeenschap.
Meer: Swami AnandaTeertha
Bron: Osho News.
Er is niets lelijks aan de dood, maar de mens heeft uit angst zelfs het woord ‘dood’ lelijk en onuitsprekelijk gemaakt. Mensen praten er niet graag over. Ze willen zelfs niet naar het woord ‘dood’ luisteren.
Die angst is begrijpelijk. De angst ontstaat omdat het altijd iemand anders is die sterft. Je ziet de dood altijd van buitenaf, en de dood is een ervaring van het diepste wezen. Het is net als liefde van buitenaf bekijken. Je kunt jarenlang kijken, maar je zult nooit weten wat liefde is. Je kunt de uitingen van liefde leren kennen, maar niet de liefde zelf. Hetzelfde geldt voor de dood. Alleen de uiterlijke verschijningsvormen – de ademhaling is gestopt, het hart klopt niet meer, de man zoals hij sprak en liep is er niet meer: in plaats van een levend lichaam ligt er alleen nog een lijk.
Dit zijn slechts uiterlijke symptomen. De dood is de overgang van de ziel van het ene lichaam naar het andere, of, in het geval van een volledig ontwaakte mens, van het ene lichaam naar het lichaam van het hele universum. Het is een grote reis, maar je kunt die niet van buitenaf waarnemen. Van buitenaf zijn alleen de symptomen zichtbaar, en die symptomen hebben mensen bang gemaakt.
Degenen die de dood van binnen hebben ervaren, verliezen alle angst voor de dood.
Osho, Zarathustra: A God That Can Dance #16