Osho beantwoordt een vraag van een vrouw die zegt dat haar ouders zo teleurgesteld zijn in haar en vraagt zich af: ‘Wat ben ik mijn ouders verschuldigd?’ I Am That #6.
De moeilijkheid met familie is dat kinderen hun kindertijd ontgroeien, maar ouders groeien nooit uit hun ouderschap! De mens heeft nog steeds niet geleerd dat ouderschap niet iets is waaraan je voor altijd moet vasthouden. Als het kind een volwassen persoon is dan is je ouderschap beëindigd. Het kind had het nodig – het was hulpeloos. Hij had de moeder nodig, de vader, hun bescherming; maar wanneer het kind zelfstandig is, moeten de ouders leren zich uit het leven van het kind terug te trekken. En omdat ouders zich nooit uit het leven van het kind terugtrekken blijven zij in een constante bezorgdheid voor zichzelf en voor de kinderen. Ze vernietigen, ze creëren schuld: voorbij een zekere grens helpen ze niet.
Een ouder zijn is een grote kunst. Kinderen geboren laten worden is niets – elk dier kan dat; het is een natuurlijk, biologisch, instinctief proces. Een kind baren is niets bijzonders, het is niet iets speciaals; het is erg gewoon. Maar een ouder zijn is iets buitengewoons; erg weinig mensen zijn werkelijk in staat om ouders te zijn.
En het criterium is dat de echte ouders vrijheid zullen geven. Ze zullen zichzelf niet aan het kind opdringen, ze zullen geen beslag leggen op zijn ruimte. Vanaf het eerste begin zal hun pogen zijn om het kind te helpen zichzelf te zijn. Ze zijn er om te ondersteunen, ze zijn er om kracht te geven, ze zijn er om te voeden, maar niet om hun ideeën op te leggen, niet te zeggen hoe het wel of niet moet. Ze moeten er geen slaven van maken.
Maar dat is wat ouders op de hele wereld maar blijven doen: hun hele opzet is hun ambities te vervullen door het kind. Natuurlijk is niemand in staat geweest zijn ambities te vervullen, dus elke ouder voelt zich beroerd. Hij weet dat de dood elke dag dichterbij komt, hij kan voelen dat de dood steeds groter wordt en het leven inkrimpt, en zijn ambities zijn nog steeds onvervuld, zijn verlangens zijn nog niet gerealiseerd. Hij weet dat hij gefaald heeft. Hij is zich heel goed bewust dat hij zal sterven met lege handen – precies zoals hij gekomen is, met lege handen, zal hij gaan.
Nu is zijn hele inspanning gericht hoe zijn ambities in het kind te implanteren. Hij zal er niet meer zijn, maar het kind zal leven zoals hij het had gewild. Wat hij niet in staat was te doen, zal het kind in staat zijn te doen. Tenminste zal hij door het kind bepaalde dromen kunnen vervullen. Maar dat zal niet gebeuren. Alles wat er zal gebeuren is dat het kind onvervuld blijft net zoals de ouders en het kind zal hetzelfde gaan doen met zijn kinderen. Dit gaat zo door van de ene generatie naar de volgende generatie. We blijven onze ziekten overdragen; We blijven kinderen met onze ideeën infecteren die in ons leven bewezen hebben niet redelijk te zijn.
Iemand heeft als een christen geleefd, en zijn leven toont aan dat er geen gelukzaligheid door verkregen is. Iemand heeft als hindoe geleefd en je kunt zien dat zijn leven een hel is maar hij wenst dat zijn kinderen hindoes of christenen of mohammedanen zijn.
Hoe onbewust is de mens!
Meer: I Am That #6
Image by Aberrant Realities from Pixabay.