De Minister-President van Nepal, Khadga Prasad Sharma Oli, heeft in een lezing ter gelegenheid van de International Day of Yoga op 21 juni gesproken over Osho: ‘De mensen zullen Osho gaan erkennen, zijn wijsheid en zijn waarheid.’
Hij zegt o.a. dat Osho goed thuis was in de Sanskriet literatuur en dat hij zijn meningen onverschrokken verkondigde zonder zich druk te maken over de meningen van anderen. Hij hoefde nooit aardig gevonden te worden en was niet bang voor kritiek. Wij kunnen veel van onze voorvaderen leren en van dergelijke hedendaagse geleerden.
Youtube, duur: 3’17”
KP Sharma Oli
Anand Frank geeft als commentaar:
‘Het is mooi dat deze KP Sharma Oli, de eerste minister van Nepal, Boedha’s geboorteland, zich nu zo positief over Osho uitspreekt. Hij leest het niet van een papiertje, maar het lijkt echt spontaan uit zijn hart te komen. Ik neem aan dat deze functionaris heel goed beseft dat Osho 35 jaar geleden zes weken in Nepal heeft verbleven, In het Oberoi Soaltee Hotel in Kathmandu. Van daar uit is Osho uit eigen beweging op wereldreis gegaan, dus hij is er niet uitgezet of toegang ontzegd zoals nadien in 21 landen is gebeurd. Maar gaandeweg zijn verblijf in Nepal werd indirect duidelijk dat men hem toch liever zag gaan.
Over Osho’s verblijf in Nepal heeft Maneesha uitgebreid geschreven in “Bhagwan, one man against the whole ugly past of humanity” pp. 98 – 160. Dat was in de periode 3 jan. – 15 feb. 1986. Voorafgaand aan dat verblijf was er persoonlijk contact met de prime minister die garandeerde dat Osho zo lang zou kunnen blijven als hij wilde. Hij zou zelf naar een lezing van Osho komen… maar hij bleek het daarvoor steeds te druk te hebben. Birendra, koning van Nepal, werd geïnformeerd over Osho’s komst en of het niet aardig zou zijn als hij Osho bij aankomst op het vliegveld zou verwelkomen. Het was bekend dat deze vriendelijke man Osho’s boeken had gelezen. Birendra of Nepal – Wikipedia.
Maar er waren allerlei complicaties… In het Oberoi Hotel begon Osho meteen dagelijks lezingen en interviews te geven. Na een week of drie mengden zich plots geüniformeerde agenten tussen het publiek. Nishkrya, de cameraman, moest zijn visum verlengen, maar dit werd onverwacht geweigerd en dus moest hij het land uit. De (Osho welgezinde) politiecommissaris wendde zich op een dag zeer bezorgd tot Hasya en Jayesh met een vertrouwelijke waarschuwing dat zij anoniem met de dood bedreigd werden. Toen het ook niet lukte om een geschikt permanent onderkomen voor Osho en de commune te vinden besloot Osho op wereldtoernee te gaan. Dat was nog niet zo eenvoudig, want voor de eerste stop (Griekenland) was getracht een ticket te boeken bij onze nationale trots KLM, die dat weigerde…’