In zijn recente artikel over de Netflix-serie Wild Wild Country komt hoofdredacteur Ewald Wagenaar tot een herwaardering, beter gezegd een afwaardering, van Osho. Hij vindt de serie ontluisterend voor Osho’s imago; het bevestigt zijn beeld van ontsporende heilsprofeten.
Het doorslaande succes van Wild Wild Country, de documentaire die onlangs nog werd genomineerd voor vijf Emmy Awards, heeft menigeen verbaasd. Met die Osho, daar waren we toch al lang klaar mee? Die is toch al bijna dertig jaar dood en zijn aanhang grijs en stram?
Maar de onbevangen jonge makers van de serie werpen een genuanceerd licht op de gebeurtenissen van destijds, dat menigeen toch aan het denken heeft gezet. Daar zijn zeker ook lezers van de Koorddanser bij. Zij zien in Wild Wild Country jonge, intelligente mensen, die zich vol liefde en enthousiasme (‘in trance’ – zou het?) aan de verwezenlijking van een nog nooit op deze schaal vertoond maatschappelijk en religieus experiment wagen. Waarin bijna alle leiding (door Osho) in handen van vrouwen is gelegd. Iets ongehoords. Waarin een overbegraasd en al decennia verlaten land van 260 km² (de halve Noordoostpolder) ecologisch wordt hersteld. Zeker, er zijn zaken vreselijk verkeerd gelopen. Maar veel kijkers van deWWC-documentaire, onder wie ook menigeen die nog nooit van Osho had gehoord, zijn gefascineerd geraakt en vragen zich tóch af of het project Rajneeshpuram wel een eerlijke kans heeft gekregen. Wie was die Osho eigenlijk? Waar stond hij voor? Dat komt nauwelijks uit de verf. Zijn alle feiten wel bekend? Was men niet érg vooringenomen tegen deze niet-christelijke groep, die meteen een ‘cult’ werd genoemd in plaats van een ‘nieuwe religieuze beweging’? En speelden in het drama de diverse overheden en de media wel een onpartijdige rol? In het Amerika van de jaren tachtig, dit ‘land of the free and the home of the brave’.
Anand Frank Cliné.
Meer: Wild Wild Country- een herwaardering van Osho?