De Hindoe mystici hebben het Aumkar genoemd, het ultieme geluid of, nog beter, zij hebben het Anahata genoemd, het geluidloze geluid — het geluid dat ongeschapen is, het geluid dat er altijd geweest is, het geluid van het bestaan zelf. Het omringt je; het is in je, je bent er van gemaakt. Zoals de moderne natuurkunde zegt dat alles uit elektriciteit bestaat, zo hebben de oosterse mystici gezegd dat alles uit geluid bestaat. Over één ding zijn de moderne natuurkunde en de oude mystici het eens. De moderne natuurkunde zegt dat geluid niets anders is dan elektriciteit, en de oude mystici zeggen dat elektriciteit niets anders is dan geluid.
Het lijkt erop dat als je de eeuwige muziek van buitenaf observeert, alsof het een object is, dan lijkt het op elektrische energie. Als je het voelt, introspectief, niet als een object maar als je eigenlijke wezen, als je subjectiviteit, wordt het gehoord als geluid – ANAHATA; dan wordt het gehoord als muziek. Deze muziek is voortdurend aanwezig, je hoeft niets anders te doen dan ernaar te luisteren. Luisteren is alles waar meditatie over gaat — hoe te luisteren naar dat wat er al is.
Ik weet dat je kunt horen, daar is niets mis mee, maar je kunt niet luisteren. Luisteren is iets totaal anders dan horen. Luisteren betekent horen zonder mind; luisteren betekent horen zonder enige inmenging van je gedachten; luisteren betekent horen alsof je helemaal leeg bent. Als je zelfs maar een kleine trilling van denken in je hebt, golven van subtiele gedachten die je omringen, zul je niet in staat zijn te luisteren, hoewel je wel in staat zult zijn te horen. En om naar de muziek te luisteren, de oude muziek, de eeuwige muziek, moet je helemaal stil zijn — alsof je er niet bent. Als je dat wel bent, kun je horen; als je dat niet bent, kun je luisteren.
Hoe niet te zijn is het hele probleem van religie: hoe in zo’n diepe stilte te zijn dat zijn bijna gelijk wordt aan niet-zijn, dat er geen verschil meer is tussen zijn en niet-zijn, dat de grenzen tussen zijn en niet-zijn verdwijnen. Je bent, en toch ben je in zekere zin niet; je bent niet en toch ben je in zekere zin, voor het eerst, wel. Wanneer gedachten je niet verstoren…. Gedachten zijn als rimpelingen op het meer, stilte is zonder rimpelingen op het meer. Gewoon zijn. Plotseling word je je bewust van een muziek die je altijd omringd heeft. Plotseling komt het overal vandaan. Je wordt overweldigd. Je bent bezeten.
Osho, Ancient Music in the Pines # 9
Voor mij zijn muziek en meditatie twee aspecten van hetzelfde fenomeen. En zonder muziek mist meditatie iets; zonder muziek is meditatie een beetje saai, onleefbaar. Zonder meditatie is muziek gewoon lawaai — harmonieus, maar lawaai. Zonder meditatie is muziek vermaak. En zonder muziek wordt meditatie steeds negatiever, neigt naar doodsgerichtheid. Vandaar mijn aandringen dat muziek en meditatie samen zouden moeten gaan. Dat voegt een nieuwe dimensie toe — aan beide. Beiden worden erdoor verrijkt.
Onthoud drie M’s: De eerste M is mathematica; mathematica (wiskunde) is de zuiverste wetenschap. De tweede M is muziek; muziek is pure kunst. En de derde M is meditatie; meditatie is pure religie. Waar al deze drie samenkomen, bereik je de drie-eenheid. Mijn benadering is wetenschappelijk. Zelfs als ik onlogische beweringen doe, doe ik ze heel erg logisch. Zelfs als ik paradoxen beweer, worden ze op een logische manier beweerd. Wat ik ook zeg, er zit een wiskunde achter, een methode, een bepaalde wetenschappelijke benadering. Ik ben geen onwetenschappelijk persoon. Mijn wetenschap dient mijn religie; de wetenschap is niet het einde, maar het is een mooi begin.
Mijn benadering is artistiek, esthetisch. Ik kan je niet helpen tenzij dit energieveld muzikaal wordt. Muziek is pure kunst. En als het samengaat met wiskunde, wordt het een enorm krachtig instrument om door te dringen in je innerlijkheid. Natuurlijk zal het niet compleet zijn tenzij meditatie de hoogste piek is, de zuiverste religie.
Ik probeer de ultieme synthese te creëren. Dit is mijn drie-eenheid: mathematica, muziek, meditatie. Dit is mijn trimurti — drie gezichten van God. Je kunt God bereiken door één gezicht, maar dan zal je ervaring van God niet zo rijk zijn als het zal zijn wanneer je twee gezichten bereikt. Maar het zal nog steeds iets missen tenzij je alle drie de gezichten bereikt. Wanneer je God kent als een drie-eenheid, wanneer je door alle drie de dimensies bent gekomen, zal je ervaring, je verlichting, je Nirvana het rijkst zijn.
Osho, The Dhammapada, Vol 1 # 2