Mulla Nasruddin was een satiricus uit Turkije die in de 13e eeuw overleden is in Akşehir, bij Konya. Hij wordt gezien als een filosoof, een soefi, een wijze man, en hij wordt herinnerd om zijn grappige verhalen en anekdotes. Hij komt in duizenden verhalen voor, soms geestig, soms wijs, maar vaak ook als een dwaas, of als de schlemiel van de mop.
Naarmate de generaties voorbijgingen zijn er nieuwe verhalen toegevoegd aan de Nasruddin verzameling, andere zijn gemodificeerd, en hij en zijn verhalen hebben zich wijd en zijd verbreid. De thema’s in de verhalen zijn deel uit gaan maken van de folklore van een aantal landen en geven uitdrukking aan de nationale verbeelding van allerlei culturen. Hoewel Nasruddin vaak wordt weergeven in een klein-dorpse setting, gaan de verhalen over concepten van een bepaalde tijdloosheid.
Mulla Nasruddin
Een Nasruddin verhaal heeft vaak een subtiele humor en is pedagogisch van aard:
Op een dag vroegen ze aan Nasruddin om een preek te geven. Toe hij op de preekstoel stond, vroeg hij: ‘Weten jullie wat ik ga zeggen?’ De toehoorders zeiden ‘nee’, dus kondigde hij aan: ‘Ik heb geen zin om tegen mensen te praten die niet eens weten waar ik het over ga hebben!’ En hij ging weg.
De mensen voelden zich in verlegenheid gebracht en riepen hem de dag daarop weer terug. Dit keer, toen hij dezelfde vraag stelde, antwoordden ze ‘ja’. Dus zei Nasruddin: ‘Wel, aangezien jullie al weten wat ik ga zeggen, zal ik niet langer jullie tijd verdoen!’ En hij ging weg.
Nu stonden de mensen echt perplex. Ze besloten het nog eenmaal te proberen en nodigden de Mulla uit om de week daarop te komen spreken. Weer stelde hij dezelfde vraag: ‘Weten jullie wat ik ga zeggen?’ Nu hadden de mensen zich voorbereid, dus antwoordde de helft met ‘ja’ en de andere helft met ‘nee’. Dus zei Nasruddin: ‘Laat de helft die weten wat ik ga zeggen, het gaan vertellen tegen de helft die het niet weten.’ En hij ging weg.
Een bijdrage van Antar Marc.