Op wereldreis was ik in Khartoum, de hoofdstad van Soedan, de Noorse Mariya tegengekomen. Het klikte goed tussen ons en we besloten samen naar Europa te reizen. We kochten tickets voor de trein die dwars door de Nubische woestijn naar het Aswan stuwmeer zou gaan, waar we op de boot naar Egypte konden stappen.
Het was een oude trein met een stoomlocomotief en het voelde alsof we in de film‘Lawrence of Arabia’ zaten. Er zat geen glas in de ramen en na een paar uur kon je niet meer zien wie zwart, bruin of blank was. Iedereen was grijsgeel geworden van het woestijnstof. In de trein hadden de meeste reizigers de lange Soedanese djellaba aan, die heel luchtig zit. Wij ook, want het was ver boven de dertig graden. Buiten snelde de vlakke woestijn aan ons voorbij, met hier en daar doornbosjes, kamelen en kleine dorpjes als slordig over het landschap uitgestrooide blokken van leem. De reis duurde de hele dag.
Meer: Sanatan 14
De woestijn in Soedan.