Osho,
Ik geef het op. Ik kom nergens. Ik kwam hier vol hoop en vreugde, maar ik realiseer me nu dat het allemaal zinloos is. Voorheen raakte u me tot tranen toe, maar het waren tranen van extase, opluchting, de tranen die vloeien als je naar mooie muziek luistert. Nu doet zelfs mijn liefde voor u pijn; mijn tranen geven geen opluchting. Ik kan niet in contact komen met mijn binnenste kern. Ik kan mijn ego niet scheiden van mijn echte zelf; en zelfs terwijl ik u zit te schrijven komen er twijfels op of dit geen zelfmedelijden is. Ben ik misschien op een mind trip: wil ik uw aandacht?
Er valt nergens heen te gaan, niets te bereiken. Jij creëert je ellende omdat je met een verwachting bent gekomen. Je verwachting is de oorzaak van je frustratie. Zo is het altijd. Verwacht iets en je creëert een hel om jezelf heen. De zaden van verwachting geven vroeg of laat een hele jungle van ellende om je heen.
Je zegt: ‘Ik geef het op.’
Als je het echt meent, dan is het werk gedaan. Als je het niet alleen maar zegt, dan ben je thuisgekomen. Door op te geven kom je thuis; maar het moet een existentieel opgeven zijn. Je schrijft het, je zegt het, maar je meent het niet, want als je het echt meent, dan zou het niet nodig zijn om zoveel verdriet en pijn te hebben. Als je hebt ‘opgegeven’, waar kan ellende dan vandaan komen? De wortel is doorgehakt!
Opgeven is een sannyasin zijn. Opgeven is het meest fundamentele dat je ooit kan overkomen. Het betekent eenvoudigweg dat er nu geen verlangen meer is, geen dromen meer. ‘Ik ben er klaar mee; ik heb het door en door gezien, en het is allemaal zinloos.’
Omdat je er nog niet klaar voor bent om de zinloosheid van je verlangens en dromen te accepteren, bevind je je in een zelfmarteling die door je eigen mind is gefabriceerd.
Je zegt: ‘Ik kwam hier vol hoop…’.
Wie hier met hoop komt, zal zich vroeg of laat hopeloos voelen. Hoop kan je nergens anders heen leiden. Hoop beweegt zich al in de richting van hopeloosheid. Hoop is als een klein riviertje dat naar de oceaan van hopeloosheid stroomt: vroeg of laat zal het de oceaan bereiken.
Ja, als je ver van me vandaan bent, kun je hopen, kun je blijven dromen, kun je fantaseren – mooie dromen, occulte fantasieën, esoterische onzin – omdat je volledig vrij bent. Maar wanneer je dicht bij me komt, wordt het steeds minder mogelijk om te dromen want heel het werk gaat in tegen ‘dromen’.
Ik wil dat je wakker wordt; en wakker worden is een pijnlijk proces omdat het al je hoop zal vernietigen. Het zal alles vernietigen wat je hebt gekoesterd en heel mooi vond. Wakker worden is destructief, in die zin dat het je onbewustheid vernietigt. En we leven allemaal in onbewustheid. Onbewustheid is al vele levens lang onze manier van leven. Het is onze tweede natuur geworden. In feite heeft het onze natuur zo diep bedekt, dat je niet weet dat je een andere natuur hebt, dat dit niet je natuur is, dat de manier waarop je bent niet de natuurlijke weg is, niet de weg van dharma, tao, religie.
Onbewustheid zit diep, en heel het werk hier bestaat eruit om je tot bewustzijn te brengen. Het zal allerlei soorten vernietigen: verlangens, hoop, fantasieën, toekomst.
Het is een moeilijke taak voor mij om je dromen te vernietigen omdat ze soms zo zoet zijn. Zo schattig. Het is moeilijk om je onbewuste gewoonten van je af te nemen.
Het is niet zoiets als je kleren uitrekken, het is als het afpellen van je huid – het doet pijn. Het eerste wat je moet inzien is dat het een pijnlijk proces is, vanuit het onbewuste, na vele levens, naar bewustzijn komen. Groei is pijnlijk.
Osho: The White Lotus – Talks on the Zen Master Bodhidharma #8
Afbeelding van Jackson Simmer op Unsplash