Saamhorigheid is de menselijke emotionele behoefte om een geaccepteerd lid van een groep te zijn. Of het nu gaat om familie, vrienden, collega’s, een religie, of iets anders, mensen hebben de neiging een ‘inherent’ verlangen te hebben om ergens bij te horen en een belangrijk deel te zijn van iets dat groter is dan zijzelf.
…
De behoefte om ergens bij te horen en zich te hechten is universeel onder mensen. Dit is in tegenspraak met het Freudiaanse argument dat seksualiteit en agressie de belangrijkste drijvende psychologische krachten zijn. Zij die geloven dat de behoefte om ergens bij te horen de belangrijkste psychologische drijfveer is, geloven ook dat mensen van nature gedreven zijn tot het aangaan en onderhouden van relaties en verbondenheid. Relaties die geen regelmatig contact hebben maar wel gekenmerkt worden door sterke gevoelens van verbintenis en intimiteit, voldoen ook niet aan de behoefte. Alleen de wetenschap dat er een band bestaat kan emotioneel troostend zijn, maar het zou geen gevoel van volledige saamhorigheid geven als er een gebrek aan interactie tussen de personen is.
…
Charismatische leiders stellen een opvallend voorbeeld voor de manier waarop de organisatie zich zou moeten gedragen door bepaalde regels en waarden voor de organisatie te versterken. Deze zelfbewuste leiders inspireren hun volgelingen om de verwachtingen voor de collectieve groep te overtreffen in plaats van hun eigenbelang. Dit geeft werknemers op hun beurt een identiteit waar ze bij kunnen horen.
…
Mensen zijn zo terughoudend in het verbreken van sociale banden dat zij in veel gevallen aarzelen om zelfs slechte relaties die potentieel destructief kunnen zijn, te verbreken.
Bron: Wikipedia.
Hoe dan ook, ik voel nog steeds de bitterzoete pijn die het einde van de Osho-communes met zich meebracht. Antar Marc
Er zijn veel dingen in de wereld aan het verdwijnen die vroeger een gevoel van saamhorigheid gaven – de natie, de kerk, de maatschappij. Die zijn in feite verdwenen; er bestaan alleen nog schaduwen.
Osho: The Cypress in the Courtyard #22.
Je kunt niet ontsnappen aan de dood en je kunt niet ontsnappen aan alleen zijn. Probeer het maar, maar alles wat je probeert faalt. Niemand is er ooit in geslaagd het alleen zijn te ontlopen, want het alleen zijn is je wezen. Als je alleen zijn vermijdt, vermijd je jezelf. Hoe kun je jezelf vermijden? Hoe kun je aan jezelf ontsnappen? Als je probeert te ontsnappen, mis je de schoonheid van het alleen zijn. Sterker nog, je begint jezelf als alleen te beschouwen omdat je de schoonheid van alleen zijn hebt gemist.
Alleen zijn is enorm mooi, eenzaamheid is lelijk. Ze betekenen niet hetzelfde, in tegenstelling tot wat de woordenboeken zeggen. Alleen zijn is zo’n mooie ervaring. Je bent – puur, onbesmet door de aanwezigheid van iemand anders; geen schaduw die op je valt – een helderheid, onbewolkt, je wezen puur, maagdelijk. Niemand heeft ooit in dat gebied gereisd. Het is onontgonnen gebied. Het is van een enorme schoonheid, stilte, gelukzaligheid.
Osho: The Divine Melody #10
Meer: Ergens bij horen