Als de toeschouwer geïdentificeerd raakt met iets op het bioscoopscherm…
Ik heb eens gehoord…
… dat er een man naar de middagvoorstelling zat te kijken, toen de stomme film voor het eerst zijn intrede had gedaan, bij de eerste vertoning in Londen. Iedereen ging de zaal uit maar hij bleef zitten.
De directeur ging naar hem toe en zei: ‘De voorstelling is afgelopen.’
Hij zei: ‘Ik wil de tweede voorstelling ook zien.’
De directeur zei: ‘Wat heeft dat voor zin? U heeft het al gezien.’
Hij zei: ‘Dat gaat u niets aan. Hier is het geld voor een kaartje. Ik ga hier niet weg.’
Hij bleef naar de tweede voorstelling kijken en de directeur dacht bij zichzelf: ‘Wat gaat er na de tweede voorstelling gebeuren?’ Hij ging weer kijken, iedereen was al weg maar die man zat er nog steeds, want er zou nog een derde voorstelling komen.
De directeur zei: ‘Wilt u de derde voorstelling nu ook zien?’
Hij zei: ‘Ja. Hier is het geld.’
De directeur zei: ‘Maar u hebt het al twee keer gezien!’
Hij zei: ‘U snapt er ook niets van. Er is een scène waar een mooie vrouw zich staat uit te kleden. Ze staat op het punt om naakt in een mooi meer te springen om te gaan zwemmen. Net op dat ogenblik komt er een trein voorbij en die trein vormt een gordijn. En als die trein voorbij is ligt de vrouw al in het water.’
De directeur zei: ‘Maar ik snap het nog steeds niet.’
De man zei: ‘Waar het om gaat is dat die trein vast een keer te laat komt!’
Nu is die geprojecteerde film in zijn hoofd werkelijkheid geworden. Hij is ermee geïdentificeerd. Het is geen film meer, hij maakt er deel van uit. Hij wacht niet, hij kijkt niet, hij doet eraan mee…
De toeschouwer staat boven de mind. De toeschouwer maakt nooit deel uit van de mind. De mind is net als een tv-scherm waarop gedachten, dromen, verbeelding, projecties, verlangens en duizend-en-één dingen voorbijkomen. De toeschouwer zit niet op het scherm, hij zit in de bioscoopzaal. Maar het probleem doet zich voor als de toeschouwer geïdentificeerd raakt met iets op het filmscherm.
Je hebt jezelf vast wel eens soms zien huilen, soms zien lachen, soms verdrietig zien worden… en je weet heel goed dat er niets op het scherm is. Dat is leeg en alles wat je ziet is alleen maar een projectie, gewoon een film die door licht geprojecteerd wordt.
Osho, The Hidden Splendor, p. 281.
Uit de serie 1001 verhalen, verzameld door Shanti.
Eerder verschenen in het Engels in Osho News, www.oshonews.com.
Afbeelding:
Oldest Cinema London
https://www.google.com/search?q=oldest+cinema+london&client=safari&rls=en&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwiLvKvnzuzbAhUPMuwKHYiLAQIQ_AUICigB&biw=1187&bih=741#imgrc=dtwChCupxh6Y7M: