Toen ik begin 1983 voor het eerst een afspraak had in de sannyas commune aan de Amsterdamse Havenstraat nummer 6, was er net een bres in de hoge stenen omheining gemaakt. Er was binnen die muren een gezellige groepstuin gemaakt, een deel van de stenen hergebruikt voor zitjes en terrasjes, een speeltuin voor de kinderen, beplanting en de sannyasins liepen af en aan. Ze hadden de linkervleugel van een oude strafgevangenis gehuurd en waren bezig met verbouwen. De tralies werden met een slijptol verwijderd, de ramen waren na jaren gelapt en de binnenmuren gewit. In oranje/rood geklede alternatievelingen die met veel elan de boel opvrolijkten, waar eens gedetineerden zuchtten. Het was bizar en buitengewoon; een gedateerde gevangenis omvormen tot een gelukkige groepswoning.
Een maand na mijn eerste bezoek had ik bijna al mijn bezittingen weggedaan en ging er wonen! Ik werkte (worshipte) in de gezamenlijke keuken en we zaten en aten in de lange brede gang van de begane grond. Daarboven waren nog drie verdiepingen met cellen en een gemeenschappelijke meditatie ruimte. Ik had een eigen cel toegewezen gekregen maar dat duurde niet lang want de commune groeide gestaag en binnen 3 maanden deelden 2 sannyasins één cel: Ojas werd mijn eerste ‘slapie’. Toen ik in de herfst van ’83 met mijn koffer naar de commune in Berlijn vertrok waren er al plannen voor vier op één cel!
In 1985 verhuisde de sannyas commune naar een oude school op het Cornelis Troostplein en werd het Huis van Bewaring uit 1890 nogmaals een gevangenis, en daarna een noodopvang voor asielzoekers en opvanghuis voor daklozen.
Nu is die historische strafgevangenis wederom verbouwd als onderdeel van de snelgroeiende British School of Amsterdam (BSA), een Internationale school. De linkervleugel is vernieuwd (zie bovenste foto) en de rest is gerenoveerd en gemoderniseerd (zie foto van de koepel).
Kinderstemmen vullen het schoolplein waar ik bijna 40 jaar geleden mijn eerste commune stappen zette.
De enige constante in het leven is verandering.
Antar Marc