Geliefde Osho, waarom wordt uw weg ‘de weg van de witte wolken’ genoemd?
Vlak voor Boeddha stierf vroeg iemand aan hem: ‘Als een Boeddha sterft, waar gaat hij dan heen? Overleeft hij of verdwijnt hij gewoon in het niets?’
Dit is geen nieuwe vraag, het is een van de oudste, vele malen herhaald en gesteld. Boeddha zou gezegd hebben: ‘Net als een witte wolk die verdwijnt….’
Vanmorgen nog waren er witte wolken aan de hemel. Nu zijn ze er niet meer. Waar zijn ze gebleven? Waar komen ze vandaan? Hoe evolueren ze, en hoe lossen ze weer op? Een witte wolk is een mysterie, het komen, het gaan, het wezen ervan. Dat is de eerste reden waarom ik mijn weg ‘de weg van de witte wolken’ noem. Maar er zijn vele redenen, en het is goed om erover na te denken, om erover te mediteren. Een witte wolk bestaat zonder wortels. Het is een ontworteld fenomeen, nergens geaard of geaard in het niets. Maar toch bestaat het. Het hele bestaan is als een witte wolk: zonder enige wortels, het bestaat zonder enige causaliteit, zonder enige uiteindelijke oorzaak. Het bestaat als een mysterie.
Een witte wolk heeft werkelijk geen eigen weg. Zij drijft rond. Ze kan nergens heen, heeft geen bestemming, geen lot dat vervuld moet worden, geen einde. Je kunt een witte wolk niet frustreren, want waar zij ook heen gaat, is het doel. Als je een doel hebt, ben je gedoemd gefrustreerd te raken. Hoe meer doelgericht een geest is, hoe meer angst, bezorgdheid en frustratie er zal zijn, want als je eenmaal een doel hebt, beweeg je je met een vaste bestemming. En het geheel bestaat zonder enige bestemming. Het geheel beweegt zich nergens heen; het heeft geen doel, geen bestemming.
En zodra je een doel hebt, ben je tegen het geheel — onthoud dit — dan zul je gefrustreerd raken. Je kunt niet winnen van het geheel. Je bestaan is zo klein — je kunt niet vechten, je kunt niet overwinnen. Het is onmogelijk voor te stellen hoe een individuele eenheid het geheel kan overwinnen. En als het geheel doelloos is en jij bent met een doel, zul je het onderspit delven. Een witte wolk drijft waarheen de wind hem leidt – zij verzet zich niet, zij vecht niet. Een witte wolk is geen overwinnaar, en toch zweeft zij over alles. Je kunt haar niet overwinnen, je kunt haar niet verslaan. Zij heeft geen mind om te veroveren — daarom kun je haar niet verslaan.
Wanneer je eenmaal gefixeerd bent op een doel, een bestemming, een betekenis, wanneer je eenmaal die waanzin hebt gekregen om ergens te komen, dan zullen er problemen ontstaan. En je zult verslagen worden, dat is zeker. Je nederlaag ligt in de aard van het bestaan zelf. Een witte wolk kan nergens heen. Zij beweegt, zij beweegt overal heen. Alle dimensies behoren haar toe, alle richtingen behoren haar toe. Niets wordt afgewezen. Alles is, bestaat, in een totale acceptatie. Vandaar dat ik mijn weg ‘de weg van de witte wolken’ noem.
De witte wolken hebben geen eigen weg — zij drijven. Een weg betekent ergens heen gaan. ‘De weg van de witte wolken’ betekent een padloos pad, een weg zonder wegen. Bewegend, maar niet met een vaste mind — bewegend zonder een mind. Dit moet begrepen worden, omdat doel synoniem is met mind. Daarom kun je je niet voorstellen hoe je kunt leven zonder doel, omdat de mind niet kan bestaan zonder doel. En mensen zijn zo absurd — ze komen zelfs naar me toe en vragen: ‘Wat is het doel van meditatie?’ Meditatie kan geen doel hebben omdat meditatie in feite een staat van no-mind betekent: het is waar je bent, nergens naartoe gaan; waar gewoon zijn, gewoon zijn, het doel is.
Het doel is hier en nu. Zodra het doel ergens anders is, begint de mind zijn reis. Dan begint de mind te denken, dan begint de mind een proces. Als de toekomst er is, dan kan de mind stromen, dan kan de mind zijn gang gaan, dan heeft de mind ruimte om te bewegen. Met een doel komt toekomst, met toekomst komt tijd. Een witte wolk zweeft in de lucht, tijdloos – omdat er geen toekomst en geen mind aan vastzit. Het is hier en nu. Elk moment is een totale eeuwigheid.
Maar de mind kan niet bestaan zonder doel, dus gaat de mind door met het scheppen van doelen. Als de zogenaamde wereldse doelen verloren zijn gegaan, dan creëert de mind religieuze doelen, bovenwereldse doelen. Als geld nutteloos is geworden, dan wordt meditatie nuttig. Als de zogenaamde wereld van competitie, politiek, nutteloos is geworden, dan wordt een andere wereld van nieuwe competitie, van religie, verwezenlijking, zinvol. Maar de mind hunkert altijd naar een betekenis, een doel. En voor mij is alleen die mind religieus die doelloos is. Maar dat betekent dat de mind helemaal geen mind meer is. Zie jezelf als een witte wolk, zonder mind.
In Tibet hebben ze een meditatie: monniken zitten op de heuvels, eenzaam, absoluut in eenzaamheid, alleen maar te mediteren op witte wolken die door de lucht drijven, onophoudelijk in contemplatie, en door en door versmolten. Dan worden ze witte wolken — gewoon neerstrijken op een heuvel als een witte wolk. Geen mind, gewoon daar zijn. Geen verzet, geen strijd, niets te bereiken, niets te verliezen. Gewoon genieten van het bestaan zelf, het moment vieren — de vreugde, de extase ervan.
Daarom noem ik mijn weg ‘de weg van de witte wolken’ En ik zou willen dat jullie ook witte wolken worden, drijvend in de lucht. Ik zeg drijvend, niet bewegend, niet naar een punt toe bewegend — gewoon drijvend waar de winden je ook heen leiden. Waar je ook bent, dat is het doel. Dus het doel is niet iets dat ergens eindigt, het einde van de lijn. Het doel is elk moment.
Osho, My Way, the Way of the White Cloud # 1 vraag 1