‘Heel vredig en met een kamer vol mensen om hem heen’ is Prembuddha vandaag heengegaan. Het lijden aan Parkinson was zo ondraaglijk geworden dat hij heel moedig zelf zijn einde heeft bepaald.
Hij was een echte ‘Love- Buddha’: Prem Buddha.
Een laatste audiobericht op de Prembuddha Vriendengroep App:
‘Hoi lieve iedereen, hier Prem. Dank jullie wel, en heerlijk dat jullie bij me zijn….
Liefde, heel veel liefde, daar gaat het om: liefde, leven met elkaar.
Nou, lieverds, heel veel liefde. Prem.
En ook, ja, een hele mooie dag. Maak dat ervan. Prem.’
Prembuddha
De dood is het meest onbegrepen fenomeen. Mensen hebben de dood gezien als het einde van het leven. Dat is het eerste, fundamentele misverstand.
De dood is niet het einde, maar het begin van een nieuw leven. Ja, het is het einde van iets dat al dood is. Het is ook een crescendo van wat we leven noemen, hoewel maar weinigen weten wat leven is. Ze leven, maar ze leven in zo’n onwetendheid dat ze hun eigen leven nooit tegenkomen. En het is onmogelijk voor deze mensen om hun eigen dood te kennen, want de dood is de ultieme ervaring van dit leven en de beginervaring van een ander leven. De dood is de deur tussen twee levens; het ene wordt achtergelaten, het andere wacht.
Er is niets lelijks aan de dood, maar de mens heeft uit angst zelfs het woord dood lelijk en onuitsprekelijk gemaakt. Mensen praten er niet graag over. Ze luisteren zelfs niet naar het woord dood.De angst heeft redenen. De angst ontstaat omdat het altijd iemand anders is die sterft. Je ziet de dood altijd van buitenaf, en de dood is een ervaring van het diepste wezen. Het is net als van buitenaf naar liefde kijken. Je kunt jaren kijken, maar je zult niets leren kennen van wat liefde is. Je leert misschien de manifestaties van liefde kennen, maar niet de liefde zelf. We weten hetzelfde over de dood. Alleen de manifestaties aan de oppervlakte – de ademhaling is gestopt, het hart is gestopt, de man zoals hij vroeger praatte en liep is er niet meer: er ligt gewoon een lijk in plaats van een levend lichaam.
Dit zijn slechts uiterlijke symptomen. De dood is de overdracht van de ziel van het ene lichaam naar het andere, of in gevallen waarin een mens volledig ontwaakt is, van het ene lichaam naar het lichaam van het hele universum. Het is een grote reis, maar je kunt het van buitenaf niet weten. Van buitenaf zijn er alleen symptomen; en die symptomen hebben mensen bang gemaakt.
Zij die de dood van binnenuit hebben gekend, verliezen alle angst voor de dood.
In plaats van dat de dood iets lelijks en angstigs is, verandert hij in een van de meest pure, stille en sublieme ervaringen. Je ervaart jezelf voor het eerst zonder je gevangenis, het lichaam, een ervaring van absolute vrijheid…ongehinderd, onbelemmerd….
Er is maar één diepte die aangeraakt moet worden, of die nu door liefde is, door meditatie of door creativiteit. De diepte is dat je niet langer je fysieke lichaam bent, en je bent ook niet langer je mentale lichaam – alleen maar een puur bewustzijn, een pure hemel zonder wolken, onbegrensd. Alleen maar een simpele blik daarin en de dood wordt een glorieuze ervaring….
Zarathustra zegt: Toch klinkt die leer vreemd, ‘Sterf op het juiste moment.’ Iemand die oprecht, intens en totaal heeft geleefd, zal op het juiste moment sterven. Zijn dood is niets anders dan een rijping, een oogst. Zijn dood is niets anders dan een vervulling.
Hij heeft zoveel geleefd, zoveel liefgehad, al zijn energie gebruikt om creatief te zijn, zoveel genoten, dat er een punt komt waarop hij wil rusten. Zijn levensbeker is vol. Hij hoeft niet langer op aarde te blijven. Hij is gekomen waar hij voorbestemd was om te komen.
‘Sterven op het juiste moment’ kan alleen begrepen worden door hen die leven, en totaal leven, zonder enige remming, op een natuurlijke manier; niet volgens dode geschriften, maar volgens de levende bronnen van hun eigen wezen. Zij bereiken zeker een enorme extase van vervulling; hun dood is een voltooiing – de cirkel is rond. Hun dood heeft hen teruggebracht naar een andere geboorte.
‘Tenzij je op het juiste moment sterft, zul je nooit de schoonheid van de dood ervaren…’
‘Sterven op het juiste moment’, zo spreekt Zarathustra.
Voor Zarathustra is de dood de actualisatie van je hele potentieel.
Nu heeft het geen zin meer om in het lichaam te zijn. Je kunt vreugdevol sterven, met een glimlach op je gezicht, met een enorm mysterie in je ogen. Je dood zal niet als ontijdig worden ervaren; bijna 99,9 procent van de sterfgevallen zijn ontijdig, ofwel te laat, ofwel te vroeg…..
Voor iemand die volledig geleefd heeft, wordt de dood een beslissing: hij beslist. De dood komt niet naar hem toe; hij stelt zelf zijn lichaam beschikbaar voor de dood….
Het verhaal is prachtig: Boeddha deed zijn ogen dicht en zei: ‘Ik heb de eerste stap gezet – ik ben het lichaam niet meer.’ En toen, ‘Ik heb de tweede stap gezet – ik ben niet langer de mind. Ik heb de derde stap gezet – ik ben het hart niet meer. Ik heb de vierde stap gezet – ik ben mijn bewustzijn binnengegaan.’
Op dat moment stopte zijn ademhaling, zijn hartslag. Dit is een totaal ander soort dood – zo gemakkelijk en zo ontspannen, zo vervuld, zo dankbaar voor het bestaan….
Dit soort leven is het enige juiste leven en dit soort leven kan een crescendo hebben van een juiste dood. De juiste dood moet verdiend worden door juist te leven….
Alleen het innerlijke, je innerlijke wezen, je subjectiviteit, heeft de macht om van je leven een dans te maken, en van je dood de laatste en de grootste dans….
Iedereen behandelt de dood als iets belangrijks, maar de dood is nog geen feest. Misschien ben ik de enige persoon die, na vijfentwintig eeuwen sinds Zarathustra, van de dood een feest heeft gemaakt.
Alleen mijn mensen vieren de dood; anders is het overal rouw.
Overal moet het rouwen zijn, want een leven onvervuld, ongeleefd, een verspilling…. Wat valt er te vieren? Maar als je leven in het teken heeft gestaan van liefde, creativiteit, delen, vreugde, als je geen enkel deel van je wezen ongeleefd hebt gelaten, dan moet je dood een ceremonie zijn, een festival. Tot nu toe hebben de mensen niet geleerd om de schoonste feesten in te wijden.
Ik zal jullie de voltooiende dood tonen, die een aansporing en een belofte voor de levenden zal zijn. De man die zijn leven voltooit, sterft zijn dood triomfantelijk. De dood zou een triomf moeten zijn, een overwinning, een thuiskomen. Maar daarvoor moet je je hele leven veranderen. Je moet anders leven – niet als een Christen of een Hindoe of een Mohammedaan – maar als een natuurlijk mens, zonder angst en zonder hebzucht.
Het is een bekend feit in het Oosten dat de meeste grote wijzen hun dood van tevoren aankondigen, en mensen hebben het verkeerd begrepen: mensen denken dat ze voorspellen, maar het is geen voorspelling. Ze weten dat ze tot vervulling zijn gekomen en dat er niets meer is in het leven en dat er niets meer te ontdekken valt – hun reis is voltooid….
Zarathustra is ongeëvenaard in veel van zijn inzichten. Dit kan een van de grootste lessen zijn: dat je, als je een glorieuze dood wilt en geen lelijke en verachtelijke, vanaf dit moment moet beginnen te leven. Totaalheid zou je zorg moeten zijn: totaal leven, je levensfakkel aan beide kanten tegelijk laten branden. Tegen de tijd dat je je vervuld voelt, zul je in staat zijn om totaal te sterven. Je zult je niet aan het leven vastklampen.
Ik heb veel mensen zien sterven. Ze sterven als bedelaars, zich vastklampend; ze willen niet sterven omdat ze nog niet geleefd hebben, terwijl de dood al gekomen is. Maar toen er leven was, hebben ze het verspild. Nu de dood op hun deur klopt, zijn ze zich bewust geworden van de verspilling van het leven.
Maar iemand die helemaal geleefd heeft zal de deuren openen, zal de dood verwelkomen, want de dood is niet je vijand. Het is gewoon een verandering van huis: van het ene lichaam in het andere, van de ene vorm in de andere of, uiteindelijk, van vorm naar het vormloze leven dat de aarde omgeeft. Een religieus mens leeft niet alleen religieus, hij sterft ook religieus. Een man van de kunst leeft kunstzinnig, en leeft niet alleen kunstzinnig, maar sterft ook met grote kunst….
Op zo’n mooie manier sterven, alsof je speelt, zou iets simpels moeten zijn voor al diegenen die perfect en totaal geleefd hebben.
Osho: Zarathustra, A God That Can Dance #16
Bron: Osho Times.