De dichter, de mysticus en de maan

De waarheid zoeken in geschriften, de waarheid zoeken in filosofie, is kijken in de weerspiegeling.

Ik heb eens horen vertellen:
Op een avond zat de dichter Awhadi van Kerman, een groot moslimdichter, op zijn veranda over een vat gebogen. Toevallig kwam Shams-i-Tabrizi, een groot soefi mysticus, daar langs.
Shams-i-Tabrizi keek naar de dichter, naar wat hij deed. Hij vroeg de dichter: ‘Wat doe je daar?’
De dichter zei: ‘De maan overpeinzen in een kom water.’
Shams-i-Tabrizi begon te lachen, bulderend te lachen, krankzinnig te lachen.
De dichter begon zich wat ongemakkelijk te voelen, er kwamen allemaal mensen kijken. Toen zei de dichter: ‘Wat is er? Waarom moet je zo lachen? Waarom zet je mij voor gek?’
Shams-i-Tabrizi zei: ‘Als je je nek niet hebt gebroken, waarom kijk je dan niet direct naar de maan aan de hemel?’

De echte maan staat daar altijd aan de hemel op je te wachten. Het is jouw maan, het is jouw hemel, kijk direct. Wind er geen doekjes om. Waarom zou je mijn ogen lenen of die van een ander? Je hebt ogen gekregen, prachtige ogen, om te kijken en direct te zien. Waarom zou je iemand anders’ begrip lenen?
Bedenk wel, misschien is iets begrip voor mij, maar zo gauw jij het gaat lenen wordt het kennis voor jou, is het geen begrip meer.
Begrip is alleen dat wat iemand zelf heeft ervaren.

Osho: The Art of Dying – Talks on Hassidism, p. 17-18.

Shams-i-Tabrīzī of Shams al-Dīn Mohammad (1185-1248) was een Perzische moslim die wordt beschouwd als de geestelijk leraar van Mewlānā Jalāl ad-Dīn Muhammad Balkhi, beter bekend als Rumi. Met grote eerbied wordt naar hem verwezen in Rumi’s verzamelde gedichten, vooral in Diwan-i Shams-i Tabrīzī (De werken van Shams van Tabriz).