Sinds het uitbreken van het Coronavirus hebben we nieuwe woorden nodig om ons aan te passen aan ‘het nieuwe normaal’. Zo zijn we bezig om een ‘anderhalvemetersamenleving’ te worden door ‘afstandsbezoeken’ af te leggen en kweken we ‘afstandschaamte’ door elkaar op straat aan te spreken of zelfs te verklikken als we de anderhalve meter niet borgen.
De nieuwe woorden helpen ons verantwoordelijkheid te nemen voor de gevolgen van het Coronavirus maar ik mis het stilstaan bij de oorzaak. En dan heb ik het niet over alle complottheorieën die rondwaren maar dan geef ik er de voorkeur aan om stil te staan bij een longfoto. Als je goed kijkt zie je dat onze longen lijken op een boom die op zijn kop staat. De luchtpijp lijkt op een stam, de luchtwegen op takken en de longblaasjes zien eruit als blaadjes.
Sonia Guajajara, indiaanse woordvoerdster uit het regenwoud.
Onze longen worden het hardste getroffen door het Coronavirus en de gelijkenis met een boom doet me denken aan alle nieuwsberichten van afgelopen jaar over de longen van de aarde; onze bossen. De bosbranden in Australië, het moordende tempo waarmee de bomen in het Amazonegebied vallen sinds Bolsenaro in Brazilië aan de macht is maar ook in Nederland ontbossen we, verhoudingsgewijs zelfs sneller dan in het Amazonegebied.
Voor mij is er een direct verband, een oorzaak en gevolg, een zo binnen en zo buiten. Daarom zou ik het mooi vinden als we in het kader van het aanpakken van het Coronavirus een boom planten voor elke dode die we moeten betreuren onder het motto #rememberingyou4thenext7generations. Het zou mooi zijn dat er dan door de gemeente of particulieren aangewezen bossen ontstaan én beschermd worden ter nagedachtenis aan alle mensen die we verloren hebben aan het Coronavirus met verschillende soorten bomen, op anderhalve meter afstand van elkaar.
Marita Coppes is kunstenares en schrijfster. Ze runt een vertelschool in Zutphen.
Dit artikel verscheen eerder in Osho News.
De mens is geen eiland, niets is dat. Alles is onderling verbonden, alles is inter-afhankelijk. Onafhankelijkheid -het woord zelf- is verkeerd, evenals afhankelijkheid. De werkelijkheid is inter-afhankelijk.
Alles is zo diep verbonden met al het andere dat niets los kan bestaan. Als je een klein roosje in zijn totaliteit kunt begrijpen, wortel en al, zul je de hele kosmos begrepen hebben, want de hele kosmos is betrokken bij dat kleine roosje.
Maar bedenk wel, zoals Fa Tsang tegen de keizerin zei: alle beelden, alle beschrijvingen zijn statisch en het bestaan is een dynamische flux. Het is een rivier. Alles blijft overgaan in al het andere. Het is onmogelijk om lijnen te trekken waar het ene ophoudt en het andere begint. Er zijn geen demarcatielijnen, dat kan niet. Dus al het onderscheid is er alleen om praktische redenen, het heeft geen existentiële waarde.
Dit moet je als eerste begrijpen. Dit is heel fundamenteel aan de Taoïstische alchemie. Als je dat eenmaal begrijpt, dan wordt de hele alchemie van het Taoïsme begrijpelijk. Dan kan het lagere getransformeerd worden tot het hogere, want het lagere bevat reeds het hogere. Het onedele metaal kan in goud worden getransformeerd want niets staat los van elkaar. Het onedele heeft reeds het goud in zich. Zo boven, zo onder. Zo onder, zo boven.
Osho, The Secret of Secrets, Vol 1 #5.