Het hele bestaan is niets anders dan een grote broederschap.
We zijn allemaal onderling afhankelijk.
Niemand is onafhankelijk, niemand is afhankelijk;
het is een organische eenheid.
Zelfs als er een kiezelsteen in de wereld ontbreekt,
zal de wereld niet meer hetzelfde zijn.
Er is geen hiërarchie,
het is niet zo dat iets hoger is en iets anders lager;
er is een enorme gelijkheid.
In feite is het bestaan erg communistisch:
het bestaat in gelijkheid, het bestaat in broederschap.
En de mens heeft die harmonie vernietigd,
hij heeft het hele ecosysteem van het bestaan vernietigd.
De mens heeft de ecologie vergiftigd
vanwege een waanzinnig verlangen om aan de top te staan,
het dwaze verlangen om de natuur te veroveren.
Het is de grootste ramp geweest.
We staan nu op het punt om een universele zelfmoord te plegen.
Osho
Kabouterbos
De aarde sterft. Wat voor kleine dingen kunnen wij zelf doen om nog te proberen iets te redden? Want hij is nog niet gestorven.
Het begint met kinderen laten ervaren, zien, horen, voelen, ruiken wat een bos is. In Santpoort is een bos, waar de allerkleinsten het al leuk vinden in het bos. Samen met hun ouders hebben zij een kabouterbos in het bos tussen de bomen gemaakt.: huisjes met kabouters, groot en klein, aan het werk met harken enz. Door de jaren heen was de verzorging af en toe wat minder dan weer op volle toeren en het kabouterbos bleef bestaan. Hopelijk bestaat het nog. De kleintjes gingen/gaan zich op deze manier thuis voelen in het bos. Met de oudere kinderen kunnen we naar het bos, zonder voetbal, hen boompjes in wording laten zien en laten zien tot wat ze uitgroeien.
We kunnen hen vertellen dat de bomen het huis van de vogels zijn en laten horen/zien hoe ze het naar hun zin hebben. Kortom, we kunnen hen laten ervaren dat bomen levende wezens zijn. We kunnen de kinderen laten rennen en spelen, wat een heel andere ervaring is dan hardlopen en spelen in de stad. Dit verschil voelen ze zeker. En zo is er veel meer wat we kinderen kunnen laten ervaren, dan gaan ze ontdekken dat een bos iets anders is dan die groene dingen op een plek die volwassenen bos noemen.
Behalve dat wij mensen het contact met de natuur steeds meer verliezen, en er nog steeds mensen zijn die bang zijn in het bos, is er natuurlijk het probleem van de bevolkingsgroei. Behalve de politieke situatie gaan mensen te ver in het leuk vinden van baby’s. We kunnen iedereen op het gevaar van overbevolking wijzen in de hoop dat ze er iets mee doen.
Bomen sterven, meren en rivieren zijn aan het verdrogen.
In India zijn ze met een landelijk project begonnen om bomen en rivieren te behouden. Onderdeel daarvan is het planten van bomen langs de rivieren. Het blijkt dat bomen en rivieren elkaar helpen. Ze hebben elkaar nodig om te leven. De grond daaromheen is ook weer vruchtbaar. Wij mensen hebben ook bossen nodig. Wat de bossen uitademen, ademen wij in. Wat wij uitademen, ademen de bossen in. Veel mensen hebben in deze tijd antidepressiva. In plaats van deze rotzooi, is meditatie natuurlijk een oplossing, maar ook de bossen hebben een belangrijke helende werking. Die groene dingen in het bos hebben een enorm effect.
Er valt veel meer te doen. Mijn capaciteiten reiken niet zo ver. Ik hoop dat er anderen met meer capaciteiten zijn die deze zaak willen aanpakken. Zo niet op dit moment: als wij onze kinderen en kleinkinderen de waarde van bossen en rivieren meegeven: wie weet komen daar capabele mensen uit voort die de aarde nog kunnen redden.
Hugs, Prema
Zie ook: De aarde sterft
Image by Jim Cooper from Pixabay.