Compassie is therapeutisch. Ja, je moet begrijpen dat om mededogen te hebben, je in de eerste plaats mededogen met jezelf moet hebben. Als je niet van jezelf houdt, zul je nooit van iemand anders kunnen houden. Als je niet aardig bent voor jezelf, kun je ook niet aardig zijn voor een ander. Jullie zogenaamde heiligen, die zo hard zijn voor zichzelf, doen net alsof ze aardig zijn voor anderen. Het is niet mogelijk. Psychologisch is het onmogelijk. Als je niet aardig voor jezelf kunt zijn, hoe kun je dan aardig voor anderen zijn?
Wat je voor jezelf bent, ben je ook voor anderen. Laat dat een basisregel zijn. Als je jezelf haat, zul je anderen haten — en je hebt geleerd jezelf te haten. Niemand heeft ooit tegen je gezegd: ‘Heb jezelf lief!’ Het idee alleen al lijkt absurd — van jezelf houden? Het idee alleen al heeft geen zin – van jezelf houden? We denken altijd dat je iemand anders nodig hebt om lief te hebben. Maar als je het niet met jezelf leert, zul je het ook niet met anderen kunnen oefenen.
Jullie is verteld, voortdurend geconditioneerd, dat je waardeloos bent. Vanuit elke richting is je verteld dat je onwaardig bent, dat je niet bent wat je zou moeten zijn, dat je niet geaccepteerd wordt zoals je bent. Er hangen veel ‘moeten’ boven je hoofd — en die ‘moeten’ zijn bijna onmogelijk te vervullen. En wanneer je ze niet kunt vervullen, wanneer je tekortschiet, voel je je veroordeeld. Er ontstaat een diepe haat in je over jezelf. Hoe kun je anderen liefhebben? Zo vol van haat, waar ga je liefde vinden? Dus doe je maar alsof, je laat alleen maar zien dat je verliefd bent. Diep van binnen ben je op niemand verliefd — dat kun je niet zijn. Die pretenties zijn goed voor een paar dagen, dan verdwijnt de kleur, dan doet de realiteit zich gelden.
Elke liefdesrelatie loopt op de klippen. Vroeg of laat wordt elke liefdesrelatie erg giftig. En hoe wordt ze zo giftig? Beiden doen alsof ze liefhebben, beiden blijven zeggen dat ze liefhebben. De vader zegt dat hij van het kind houdt, het kind zegt dat hij van de vader houdt. De moeder zegt dat ze van haar dochter houdt, en de dochter blijft hetzelfde zeggen. Broers zeggen dat ze van elkaar houden. De hele wereld spreekt over liefde, zingt over liefde – en kun je een andere plek vinden die zo liefdeloos is? Er is geen greintje liefde – en bergen gepraat! Himalaya’s van poëzie over de liefde.
Het lijkt erop dat al deze gedichten slechts compensaties zijn. Omdat we niet kunnen liefhebben, moeten we op de een of andere manier geloven door middel van poëzie, zingen, dat we liefhebben. Wat we missen in het leven, stoppen we in poëzie. Wat we in het leven blijven missen, stoppen we in de film, in de roman. Liefde is absoluut afwezig, omdat de eerste stap nog niet is gezet. De eerste stap is: accepteer jezelf zoals je bent; laat al het moeten vallen. Draag geen moeten mee in je hart! Je moet niet iemand anders zijn; er wordt niet van je verwacht dat je iets doet wat niet van jou is – je moet gewoon jezelf zijn. Ontspan je en wees gewoon jezelf. Respecteer je eigenheid en heb de moed om je eigen handtekening te zetten. Ga niet door met het kopiëren van andermans handtekeningen.
Er wordt niet van je verwacht dat je een Jezus of een Boeddha of een Ramakrishna wordt — er wordt gewoon van je verwacht dat je jezelf wordt. Het was goed dat Ramakrishna nooit heeft geprobeerd om iemand anders te worden, dus is hij Ramakrishna geworden. Het was goed dat Jezus nooit geprobeerd heeft te worden als Abraham of Mozes, dus is hij Jezus geworden. Het is goed dat Boeddha nooit geprobeerd heeft om een Patanjali of Krishna te worden — daarom is hij Boeddha geworden. Wanneer je niet probeert om iemand anders te worden, dan ontspan je je gewoon — dan ontstaat er een genade. Dan ben je vol grootsheid, pracht, harmonie — omdat er dan geen conflict is! Nergens om heen te gaan, niets om voor te vechten; niets om jezelf met geweld op te dringen. Je wordt onschuldig. In die onschuld zul je mededogen en liefde voor jezelf voelen.
Osho, A Sudden Clash of Thunder # 8