Ojas heeft een dagboek geschreven in de tijd dat hij revalideerde in het verpleeghuis Vreugdehof. Hij had door een ongelukkige val een fractuur in zijn knieschijf opgelopen maar inmiddels is hij weer thuis. Hier volgt een gedeelte uit zijn dagboek, met een link naar het hele document hieronder.
Meditatie en mindfulness
De wijsheid van de oude dame houdt me al een paar dagen bezig. Ben ik bang voor lijden? Een moeilijke vraag en heel complex. Het is ‘ja’ want lijden is niet leuk. Ik ben geen masochist. Maar, als ik een ramp aan zie komen, ben ik er dan van tevoren al bang voor? Wel alert, want dat heb ik in meditatie geleerd. Alert op de gevaren die dreigen. Dat is gewoon een overlevingsstrategie die alle levende wezens hebben. Maar echt bang?
Door meditatie heb ik geleerd goed naar mijn angsten te kijken. Zo weet ik dat ik van nature al snel in de angst schiet. Ik voel snel aan wanneer er iets mis dreigt te gaan en dan neem ik maatregelen. Maar ik ben geen angsthaas, niet iemand die zich meteen slachtoffer voelt van een situatie. Ook geen lafbek. Als de ramp zich eenmaal voltrekt weet ik mijn mannetje te staan. Vroeger was ik daarom als het nodig was een goede crisismanager. Als er iets misging, wist ik al snel wat we moesten doen en kon dat ook snel en goed aan anderen duidelijk maken. Soms denderde ik daarbij wel eens te lang door. Maar okay, je mag in het leven fouten maken en daarvan kun je leren.
Ojas weer thuis
Maar hoe is de situatie nu? Ik heb veel pijn. Niet alleen in mijn knie maar ook in mijn buik. Soms word ik regelmatig – soms wel een uur of zes lang – bezocht door felle darmkrampen, als gevolg van mijn vroegere operatie. Nu ik ze op dit moment niet hebt, ben ik er dan nu bang voor? Eerlijk gezegd: nee. Waarom niet? Meditatie leert me in het moment te leven. En dat betekent: als ik nu geen pijn heb, dan moet ik niet in mijn hoofd daarover gaan malen en zeggen: ja, maar, misschien morgen wel. Of, als ik iets voel: daar heb je het weer. Gisteren was het ook al zo vreselijk. Begint dat nu weer? Leven in het hier en nu helpt je van een hoop sores af.
Daarover heb ik ook gesproken met de dienstdoende arts. Hij weet dat ik vaak veel pijn heb. Helaas, toen ik hem vroeg of hij mij niet naar een chirurg kon verwijzen zei hij op de droge manier: ‘Je bent hier voor revalidatie van je knie. Pijn in je buik als gevolg van een zware operatie valt niet onder mijn competentie.’ Daar was ik boos over en dat heeft hij kennelijk gemerkt. Want toen hij gisteren weer op bezoek kwam, met een collega en een assistent, vroeg hij naar mijn buikklachten en of ik niet bang was dat ze weer terug zouden komen. Dat zou ik niet moeten doen, want dat zou alleen maar stress geven. Ik heb hem toen vriendelijk aangekeken en gezegd: ‘Nu zijn de buikkrampen er niet en ik maak me geen zorgen over morgen.’ De arts keek toen veelbetekenend naar zijn collega en assistent en zei: ‘Ziet u, mijnheer de Ronde mediteert en doet aan mindfulness. Dat is voor hem duidelijk ook een geschikte manier om stress te vermijden.’ Op een of andere manier was het dus bij hem doorgedrongen dat er ook andere middelen zijn om je lijden en stress te verminderen en je mind tot rust te brengen.