Met betrekking tot de coronacrisis geeft de Volkskrant onlangs in een artikel de vraag weer: Kies je voor de Zwaksten of voor de Nieuwe Generatie. Daarin schets verslaggever Peter Giesen, dat in het debat over de aanpak een duivels dilemma speelt, oftewel: Red je de kwetsbaarste of ga je voor het levensgeluk van zo veel mogelijk mensen.
Hij citeert Dan Patrick, plaatsvervangend gouverneur van Texas, die zegt: Amerikaanse senioren offer uzelf op, zodat Amerika niet opgeofferd hoeft te worden. Word ik getroffen door het C-virus dan zie ik af van intensieve behandeling om het Amerika te bewaren voor zijn kinderen en kleinkinderen.
En zijn vraag: Weegt het leed van de coronaslachtoffers wel op tegen een economische en sociale ontwrichting van de hele samenleving? Want straks zijn misschien wel tientallen miljoenen mensen werkloos. En dat allemaal om het leven van een betrekkelijk kleine groep ouderen te verlengen. Mensen van wie de meesten al leden aan onderliggende aandoeningen en flinke gezondheidsschade.
Arts en filosoof Marli Huijer, voormalig Denker des Vaderlands, wees op de duizenden doden die elk jaar door de griep vallen, zonder dat we dagelijks op de hoogte worden gehouden. Zij pleit voor minder stringent beleid.
In Zweden waarschuwde industrieel Jacob Wallenberg voor de gevolgen van lockdowns, die lang duren en een crisis inluiden waarbij misschien wel 20 tot 30% van de bevolking werkeloos wordt, met sociale onrust, geweld en enorm lijden van burgers.
Toch kiezen politici, met uitzondering van Zweden, voor radicale maatregelen, voor bescherming van de allerzwaksten. Veel critici van de radicale onderdrukking van het virus staan in de traditie van het utilitarisme, het streven naar zoveel mogelijk geluk voor zoveel mogelijk mensen. Weegt dus het leed van duizenden slachtoffers wel op tegen het potentiële verlies aan levensgeluk van miljoenen anderen?
Natuurlijk weet niemand hoeveel doden er uiteindelijk zullen vallen en hoe groot de economische schade zal zijn, maar als de crisis aanhoudt, de gevolgen ernstiger, zullen de politici opnieuw voor de moeilijke afweging tussen gezondheid, sociaal leven en economie komen te staan.
Osho over ‘uitersten’
Het leven bestaat uit uitersten en het leven is een spanning tussen de uitersten. Het midden is enkel theoretisch, is niet statisch, is enkel een dynamisch fenomeen, het is balancerend. Zoals de koorddanser die continu van links naar rechts beweegt. Balanceren is een dynamisch proces en bewegend van links naar recht is de enige manier om in het midden te blijven.
Kies voor geen enkel uiterste, blijf beschikbaar voor polariteiten – dat is de kunst, het geheim van balanceren. Maar onze mind is een keuze maker, daardoor ontstaat het probleem. En wat er ook gebeurt, en waar je ook zit, rechts of links of in het midden, verheug je op het moment in zijn totaliteit. Laat de polariteit diep in je wezen zinken – er is geen manier het te ontwijken. De levende mens is constant in beweging, van he ene naar het andere.
Het leven moet worden geleefd in al zijn dimensies. Alleen dan is het leven rijk. De links gerichte is arm, de rechts gerichte is arm en de op het midden gerichte is dood.
Leef het leven in alle mogelijke richtingen: kies niet voor het ene tegen het andere. Balanceren is iets dat voortkomt uit de ervaringen van alle dimensies van het leven. Het is iets dat gebeurt, niet iets dat opgebracht kan worden. Leef het leven niet volgens principes, leef het in zijn totaliteit. De mens die niet weet hoe te huilen, weet dan niet hoe te lachen.
Ik leer de totale weg en dan ontstaat als vanzelf een balans. En het enige dat er altijd trouw aan blijft, is je getuige zijn, je gewaar-zijn, het brengt balans, het is balans.
Uit: Osho, The Fish in the Sea is not Thirsty.
Een bijdrage van Prem Abhay.