Thomas Merton zegt: ‘(Zen) is geen weg van ascetische perfectie.’ Omdat hij een ascetische weg van perfectie volgde, kon hij zien dat zen anders is; het geeft geen discipline. De trappisten monnik leeft onder zo’n strenge discipline, het is ongelooflijk. Eens heb ik je het verhaal verteld….
Een man ging een van de meest vooraanstaande trappistenkloosters binnen en de abt zei: ‘Ken je onze regel? Zeven jaar lang mag je geen enkel woord zeggen. Pas na zeven jaar mag je zeggen wat je wil, wat je nodig hebt, wat je wil vragen – gewoon een klein gesprekje. Daarna moet je zeven jaar lang weer zwijgen.
De man was vastbesloten om de discipline te volgen, dus ging hij ermee akkoord en werd hij zijn cel gewezen. Hij ging de cel in en zag dat het raam kapot was. Dus moest hij zeven jaar lang kou lijden, van de regen lijden – want de regen kwam dwars door het raam heen — en hij mocht helemaal niets zeggen, hij moest zeven jaar wachten.
Na zeven jaar wachten ging hij naar de abt en zei: ‘Mijn raam is kapot.’
De abt zei: ‘Dat is genoeg. Ga maar weer terug. Zeven jaar lang geen woord meer. Het raam zal gerepareerd worden.’
Het raam werd gerepareerd, maar na zeven jaar was het matras helemaal verrot omdat er voortdurend regen naar binnen was gekomen, sneeuwvlokken zelfs. Plotseling zag hij dat hij niets over het matras had gezegd. ‘Mijn God, weer zeven jaar nu…’
En het matras had allerlei soorten kakkerlakken verzameld, spinnen… omdat het raam kapot was, en dit was een goede schuilplaats voor kakkerlakken.
Na zeven jaar voortdurend last van kakkerlakken… ging hij opnieuw naar de abt toe en zei: ‘U hebt het raam laten repareren, maar het matras is helemaal verrot.’
De abt zei: ‘Ga terug naar je cel, er zal een nieuwe matras gestuurd worden.’
En de mensen die het nieuwe matras brachten, trokken het oude eruit en maakten de cel schoon, maar het nieuwe matras was groter dan de cel. Op de een of andere manier forceerden ze het en door het forceren ging het glas van het raam kapot. Nu begon hetzelfde verhaaltje weer….
Veertien jaar waren voorbij gegaan — hij was weer terug bij af. De eerste dag dat hij binnenkwam zat hij in deze situatie. Weer moet hij zeven jaar wachten. Weer die regen — en hij werd oud en ziek, en had voortdurend koorts, maar hij kon niet praten.
Toen hij na zeven jaar naar de abt ging, zei de abt: ‘Hou je mond! Eenentwintig jaar lang heb ik van jou niets gehoord dan klagen, klagen, klagen! Verdwijn uit het klooster!’
Na eenentwintig jaar in een trappistenklooster te hebben doorgebracht werd de arme man eruit gegooid, ziek, oud, uitgeput. Eenentwintig jaar van onophoudelijke marteling…!
Thomas Merton leefde in een trappistenklooster. Hij kon duidelijk zien dat zen je geen discipline geeft, het is niet ascetisch, en hij kon zien wat hij zichzelf had aangedaan en wat andere trappisten zichzelf aandeden. Het is puur masochisme, zelfmarteling in naam van een ascetische levenswijze. Het is geen manier van leven, het is een manier van sterven! Het is langzame zelfmoord, langzame vergiftiging.
Maar iedereen die een directe ervaring met zen heeft zal inzien dat zijn uitspraak toch niet klopt. Hij zegt: ‘Het is geen weg van ascetische perfectie’. De implicatie is dat het een weg van perfectie is zonder ascese. Het is helemaal geen weg van perfectie. Zen is evolutie, eindeloze evolutie. Perfectie is de doodlopende weg, er is geen weg meer om te gaan. In zen is het oneindige en het eeuwige altijd beschikbaar. Het is onuitputtelijk.
Osho: The Zen Manifesto – Freedom From Oneself #2.
Image by Peter H from Pixabay.