Toen mijn toenmalige echtgenote in het voorjaar 1975 na een meditatieweekend in Amsterdam, besloot sannyas te nemen, kwam ik in de diepste crisis ooit in mijn leven. We hadden 2 jonge kinderen, Elsa (8) en Bobby (5) Ik, met het vaderschap hoog in het vaandel in een oranje jurk? Een ketting om mijn nek? Kan het nog gekker? Uit een volledig knock-out kroop ik overeind en besloot mijn eigen keuze te maken. Scheiden of Poona? Ik wilde geenszins haar blind volgen. Dus besloot ik mij terug te trekken in afzondering om, voor zover meditatie mij bekend was, Osho te verzoeken een duidelijk signaal te geven, waarop ik zou kunnen responderen.
Satyananda bij de bouw van Amaltas in Soest
Daarvoor koos ik een solo trip door IJsland. Het was intussen juni. Met alleen een rugzak, volgeladen met astronautenvoer en rijst kwam ik aan in Keflavik. Van daaruit startte ik een pelgrimstocht door het onherbergzame IJsland van toen. Mij stond al liftend een rondwandeling voor ogen over de enige rondweg door het land die door gestapelde stenen, zgn. steinmannen was gemarkeerd. Dagen aan een stuk liep ik door een vulkanisch maanlandschap van steinman naar steinman. De enige tekenen van menselijk leven. Omdat de zon in de zomer in IJsland niet onder gaat, verloor ik gaandeweg het dag en nacht ritme uit het oog. Telkens als ik moe werd, rolde ik mijn tentje uit in de richting van het oosten, ging een ogenblik ervoor zitten en zei stil: You there, I’m here. If there is something between us, please show me.
Meer: Satyananda