Ik heb eens gehoord over een oude Zen monnik. Hij lag op zijn sterfbed. De laatste dag was gekomen, en hij liet weten dat hij er die avond niet meer zou zijn. Dus begonnen volgelingen, discipelen, vrienden binnen te komen. Ze begonnen allemaal te komen.
Van heinde en verre verzamelden zich mensen.
Toen hij hoorde dat de meester zou gaan sterven, rende een van zijn oude discipelen naar de markt.
Iemand vroeg: ‘De meester is stervende, waarom ga je naar de markt?’
De oude discipel zei: ‘Ik weet dat mijn meester van een bepaald soort cake houdt, dus ga ik die cake kopen.’
Het was moeilijk om de taart te vinden, want die was nu uit de mode, maar tegen de avond lukte het hem op de een of andere manier. Hij kwam aanlopen met de cake. En iedereen was bezorgd – het was alsof de meester op iemand wachtte. Hij opende zijn ogen en keek, en sloot zijn ogen weer.
En toen deze leerling kwam, zei hij: ‘Oké, dus je bent gekomen. Waar is de cake?’
De discipel bracht de cake – en hij was erg blij dat de meester naar de cake vroeg.
Stervend nam de meester de cake in zijn hand, maar zijn hand beefde niet. Hij was heel oud, maar zijn hand beefde niet.
Dus vroeg iemand: ‘U bent zo oud en staat op het punt te sterven. De laatste adem zal u spoedig verlaten, maar uw hand beeft niet.’
De meester zei: ‘Ik beef nooit, want er is geen angst. Mijn lichaam is oud geworden, maar ik ben nog jong, en ik zal jong blijven, zelfs wanneer het lichaam verdwenen is.’
Toen nam hij een hap en begon op de taart te kauwen.
En toen vroeg iemand: ‘Wat is uw laatste boodschap, meester? U zult ons spoedig verlaten. Wat wilt u dat wij ons herinneren?’
De meester glimlachte en zei: ‘Ah, deze cake is heerlijk.’
Osho: Mijn Weg: De Weg van de Witte Wolken, # 7