1001 Verhalen - Vrienden van Osho

Een arme kapper was heel gelukkig, bijzonder gelukkig, zoals soms alleen arme mensen kunnen zijn. Hij had niets om zich zorgen over te maken. Hij was de kapper van de koninklijke hoogheid; hij masseerde hem, knipte zijn haar, bediende hem elke dag.
Zelfs de koning was jaloers en vroeg hem altijd: ‘Wat is het geheim van jouw geluk? Je loopt altijd te bruisen. Het lijkt wel of je niet op de aarde loopt, je vliegt gewoon. Wat is het geheim?’
De arme kapper zei: ‘Dat weet ik niet. In feite heb ik het woord ”geheim” nog niet eerder gehoord. Wat bedoelt u? Ik ben gewoon gelukkig. Ik verdien mijn brood en dat is alles… en dan trek ik me terug.’
Hij moet er wel een van Lao-Tzu zijn geweest.

Toen vroeg de koning aan zijn vizier, zijn eerste minister – want dat was een zeer kundig man – hij vroeg hem: ‘Jij moet het geheim van deze kapper kennen. Ik ben een grote koning. Ik ben niet zo gelukkig, maar deze arme man, die niets heeft, is zo gelukkig.’
De eerste minister zei: ‘Hij weet niets van de vicieuze cirkel van negenennegentig.’
De koning zei: ‘Wat is dat?’
De vizier lachte en zei: ‘U zit erin, zonder het te weten. We zullen iets doen. Vanavond zullen we een zak met negenennegentig roepie-munten in het huis van de kapper gooien, en dan maar kijken wat er gebeurt.’
Ze gooiden een zak met negenennegentig roepies in het huis.

De volgende dag was de kapper in de hel. Hij kwam heel verdrietig en bezorgd binnen.
Hij had zelfs de hele nacht niet geslapen. Hij telde de roepies in de zak steeds maar weer – negenennegentig. En hij raakte er zo opgewonden van – hoe kun je nou slapen als je opgewonden bent? Het hart bonsde, het bloed kolkte; zijn bloeddruk moet heel hoog zijn geweest, door de opwinding. En hij lag maar te woelen en draaien, en hij kon de slaap niet vatten.
Dan stond hij weer op, raakte die gouden roepies aan, en dan weer tellen… hij had nog nooit de ervaring gehad om roepies te tellen en negenennegentig was het probleem – want als je negenennegentig hebt, wil je dat het er honderd zijn. Dus maakte hij plannen om de volgende dag één roepie te krijgen.
Eén gouden roepie was moeilijk te krijgen. Hij kreeg maar een paar paisa, en dat was genoeg in die tijd. Hoe kom je aan één roepie? Want één roepie, één gouden roepie betekende bijna een maandloon. Wat moest hij doen?
Hij maakte allerlei plannen – een arme man, die niet veel van geld wist, kwam in de problemen. Hij kon maar één ding bedenken: dat hij één dag zou vasten en één dag zou eten. Op die manier kon hij beetje bij beetje één roepie vergaren. En honderd roepies zou goed zijn…

De mind heeft een stommiteit: dingen afmaken. De mind is een perfectionist.
Negenennegentig? De obsessie is gecreëerd: het moeten er honderd zijn.
Hij was verdrietig. De volgende dag kwam hij – hij vloog niet in de lucht, hij bevond zich zwaar op de aarde … niet alleen zwaar op de aarde, maar met een grote last, met iets steenachtigs dat om zijn nek hing.

De koning vroeg: ‘Wat is er met je aan de hand? Je ziet er te zorgelijk uit.”
Hij zei niets, want hij wilde niet over de zak praten. Maar elke dag werd de situatie steeds erger. Hij kon niet goed meer masseren – hij had geen energie, vanwege het vasten.
Toen zei de koning: ‘Wat ben je aan het doen? Het lijkt wel of je geen energie meer hebt. En je ziet er zo verdrietig en ellendig uit. Wat is er gebeurd?’
Dus moest hij het op een dag wel tegen de koning vertellen; de koning stond erop: ‘Zeg het me, ik kan je helpen. Vertel me gewoon wat er aan de hand is.’
Hij zei: ‘Nu ben ik het slachtoffer geworden van de vicieuze cirkel van negenennegentig.’

Wanneer je negenennegentig hebt is er een vicieuze cirkel – je wilt dat het er honderd worden…
En denk niet dat de dingen zullen stoppen als ze honderd zijn. De dingen stoppen nooit. De mind weet niet waar hij moet ophouden. Het weet niet van ophouden.
Daarom valt het. Het gaat maar door zonder ergens te stoppen, van A naar B, van B naar C, en gaat maar door tot het bij Z in de hel valt.

Osho: Tao, The Three Treasures, Talks on Fragments from Lao Tzu’s Tao Te Ching Vol.1 # 5.