Srajan Copy

Tranen lopen langs mijn wangen. Ik zit op de veranda van mijn huis en kijk uit over de voetheuvels van de Colombiaanse Andes. Koffiestruiken en bougainvilles. Het boek van Jan Foudraine over Osho op mijn schoot. Het raakt me diep wat Osho zegt: je moet een Christus worden, geen christen, een Boeddha, geen boeddhist. Wie is die man? Ik wil hem zien met mijn eigen ogen! Maar hoe?

Mijn werk op het landbouwonderwijs instituut is in een stroomversnelling gekomen sinds we samenwerken met een aantal ervaren leiders van boerenorganisaties. Het werk boeit me, ik heb na 3 jaar het gevoel eindelijk met iets zinvols bezig te zijn. Maar Colombia begint me ook te beangstigen. De man waar we laatst een aanvaring mee hadden bij die landbezetting staat bekend als huurmoordenaar. Waarom kwam hij laatst aan de deur naar mij vragen? Mijn kleine kinderen spelen uitgelaten op het pleintje met hun vriendjes uit het dorp, maar je hoort steeds vaker over ontvoeringen. Vorige maand zijn twee politieagenten in het dorp verderop op klaarlichte dag vermoord toen ze stonden te biljarten in het café. Waarschijnlijk de FARC, die zit hogerop in de bergen achter ons huis. De stagiair uit Wageningen die onderzoek zou doen voor een organisatie van kolonisten in de jungle komt na een week weer ontredderd terug. De FARC heeft het dorp overvallen, de bank beroofd en de boerenleider vermoord waar hij onderdak had gekregen. Hij is nog net kunnen ontkomen.

Tijdens mijn verlof in Nederland ga ik naar een meditatieweekend op een oude vrachtboot in het Oosterdok in Amsterdam. Na de whirling-meditatie lig ik op de grond en ik voel iets breken in mijn buik. Een golf van emotie, van pure energie, stroomt door mij heen. Heel ongewoon maar niet onaangenaam. De rest van het weekend ben ik helemaal high en in de trein naar huis zit ik als een kind te giechelen om de serieuze mensen die ik zie. Ik heb zoveel energie dat ik drie weken lang elke ochtend in de vrieskou met mijn cassetterecordertje de dynamische meditatie doe in het bos bij mijn huis.

Ik besluit om extra verlof te nemen om drie weken naar Poona te gaan, voordat ik weer voor twee jaar naar Colombia ga. Als het vliegtuig opstijgt richting India heb ik al het gevoel van iets onherroepelijks. Een week of drie later zit ik aan de voeten van Osho in een soort oranje pyjama, ik heb mijn werkgever gebeld dat ik afzie van verlenging van mijn contract, maar het knaagt aan me. Ik voel me een lafaard dat ik de mensen in de steek laat waar ik net iets goeds mee opgebouwd heb, alleen uit angst voor mijn eigen veiligheid. Met een glimlach krijg ik van Osho een mala omgehangen en hij neemt met een paar simpele woorden al mijn twijfels weg: ‘(Your name) means courage, the courage to take life as it comes to you. Only the coward clings to misery.’

Het voelt als thuiskomen, ik voel me ontzettend naakt, alsof iemand dwars door me heenkijkt, maar mij toch volledig accepteert met al mijn tekortkomingen en twijfels. Ik hoef me niet meer te bewijzen, ik kan gewoon relaxen.

Amsterdam, 15 november 2011
Srajan Coppes