Come Come yet again Come.
Celebrating The Joy of Life, Love and Meditation.
In het boek ‘Come Come Yet Again Come’ komt het contact tussen meester en discipel aan de orde. De relatie tussen meester en discipel heeft niets met verering te maken; het is een liefdesverhouding die volkomen vrij is. De meester is liefde en de discipel voelt zich door deze liefde voor de eerste maal gezien in het totaal van al zijn of haar groeimogelijkheden. Er is geen sprake van een echte relatie; als er al iemand een connectie legt, dan is dat de discipel, niet de meester. De meester is volkomen vrij en zelfs: de meester is niet, als ego, en daarom juist zo volop en tastbaar aanwezig.
Osho heeft zelf bij de beschrijving van het contact tussen meester en discipel het beeld van de twee vlammen gebruikt. In zekere zin zijn ze samen aan het bewegen, maar ze zijn ook los van elkaar. Ze dansen samen als vlammen in een heftig brandend vuur; ze branden naast elkaar en bewegen zich samen speels. Af en toe bewegen ze met elkaar mee, maar daarnaast zijn ze ook geheel onafhankelijk van elkaar. Ze dansen wel in hetzelfde vuur. De vlam van de discipel kan aangewakkerd worden door de vlam van de meester. De vlam van de meester verliest hierdoor echter niets aan kracht en licht. De vlam van de discipel kan enorm aan kracht en licht winnen door deze te laten aanwakkeren door die van de meester.
Dit boek ‘Come Come Yet Again Come’ behoort tot een van de Early Works, de vroege werken, van Osho. Het bevat heel veel vragen van zoekers die zich in de beginjaren om Osho heen begonnen te verzamelen. Men werd aangetrokken door de magnetische kracht van de verlichte Osho.
Vanuit heel de wereld verzamelden zich mensen en ze zaten uren aan de voeten van deze meester om zijn wezen, zijn energie, in te drinken. En dan borrelden er vragen op, die door Osho met veel liefde, oneindig veel geduld en, niet te vergeten, met een uniek gevoel voor humor beantwoord werden.
De titel van het boek ‘Come Come Yet Again Come’ appelleert aan het telkens terugkeren naar de bron. De discipel wordt uitgenodigd om zich iedere keer maar weer te laven aan de bron, zoals ik dat Osho heb horen zeggen: ‘Don’t try to come, just come.’ ‘Probeer niet om te komen, kom gewoon.’
Een vragensteller komt, zo staat in het boek te lezen, met de volgende kwestie: waarom is er niet één grote wereldreligie, waarin ieder zich thuis voelt en waardoor de verbondenheid tussen mensen meer beleefd kan worden? Al die verschillend religies zorgen alleen maar voor verdeeldheid onder de mensheid.
Het is prachtig om te lezen, hoe Osho uitlegt, dat er zeker sprake moet kunnen zijn van een bepaalde broederschap onder mensen. Die zal echter niet ontstaan door de veelheid aan godsdiensten. Religie op zich is niet wat verdeeldheid schept; dat gebeurt door bepaalde volgelingen van een godsdienstig leider. En deze bedrijven dan ook eerder politiek dan religie; de politiek in godsdienstige stromingen zorgt voor de verdeeldheid.
In alle godsdiensten zijn goede dingen te vinden, maar ook hele slechte, aldus Osho.
Een universele wereldgodsdienst construeren uit alle goede dingen van de bestaande religies, zoals de vragensteller suggereert, zal niet echt gaan werken. Zo’n godsdienst wordt een allegaartje.
‘Mensen een universele godsdienst opleggen, zal geen echte solidariteit brengen en het zal bovendien de gevarieerdheid van mensen totaal vernietigen.’ En in zijn conclusie drukt Osho zich hier heel mooi uit: ‘Als je alleen maar rozen hebt, gaat de multidimensionaliteit verloren. Als de hele wereld fluit speelt net als Krishna, word je gek. Ik accepteer multidimensionaliteit op elk gebied van het leven.’
De mens is in feite nog altijd niet echt religieus, geeft Osho aan. De waarheid verheft zich als een zonovergoten bergtop boven allerlei godsdienstige stromingen en vele paden kunnen naar deze Waarheid leiden. De beweging die rondom hem zelf is ontstaan, zegt Osho, is geen nieuw soort religie, het is een verzameling van zoekende mensen die een oneindige variatie kent.
Boekbespreking van Donna van der Steeg.